اين دستور، از افتادن خط مقدم به دست دشمن حکایت داشت. بله دشمن سنگرهاي جلو را تسخير كرده بود. آن شب بسيار منقلب شدم؛ چون دوستان نزديكم در اين عمليات شهيد شده بودند. با اخلاص شروع به خواندن دعاي توسل كردم. دعا كه تمام شد، خبر رسيد عراق شكست خورده و دیگر جا نگرانی نیست.

روزهاي بعد، از فرط گرسنگي در سنگرها مي‏گشتيم تا خوراكي پيدا كنيم. گاهي مي‏يافتيم و گاهي هم نه. روزي قوطي كنسرو چهارگوش پيدا شد كه نزديك به يك كيلوگرم گوشت در آن بود. آن روز به شدّت گرسنه بودم تا به جعبه كنسرو رسيدم، شروع به خوردن آن كردم. بعد كه سير شدم شك كردم كه آيا اين گوشتها از حيواني است كه ذبح اسلامي شده يا نه. روي جعبه را خواندم. البته پس از خوردن گوشت آن.

چند روز پس از عمليات فتح المبين در سنگرهاي عراقي را گشتیم و چهار تا پنج اسير گرفتيم؛ زيرا در عمليات فتح المبين دور منطقه را گرفته بوديم و دشمن را قيچي كرده بوديم و خبر از ميانة ميدان نداشتيم. با اين كار مطمئن مي‏شديم در منطقه غير از نیروهای خودي کسی وجود ندارد. وجود آنها گاهي خطرهاي جدي مي‏آفريد. دوباره روز چهارم يا پنجم بود كه دو اسير گرفتیم. به همراه آن دو، عقب ماشين نشستم. آنجا پر از اسلحه بود. خشاب برخي از آنها هم پر بود. وقتي آنها را مي خواستم تحويل دهم، رزمنده‏اي گفت: هيچ نترسيديد كه آنها سلاح بردارند و شما را بكشند. گفتم: اصلا به اين فكر نمي‏كردم، بلكه بر عكس او به من هِل تعارف كرد و من هم گرفتم خوردم.

برخي از اسيران عراقی، به اسارت و رفتن به اردوگاه راضي مي‏شدند و برخي ديگر كاملا تغيير مي‏كردند و در كنار ما حاضر بودند با عراقي‏ها بجنگند. در ميان اسيران عراقي، یک نفر ‏بود كه می گفت: فقط مي‏خواهم بروم تهران زنگ بزنم و برگردم با شما كار كنم.

او پس از چند ساعتي كه در بين رزمنده‏ها بود، مانند خود آنان شده بود. بدون هيچ تفاوتي. در رودخانه با رزمنده‏ها شنا مي‏كرد. با اشاره به تعدادي از اسیران عراقی به يكی از مسؤولين گفتم: آنان عراقي‏اند. تعجب كرد! اين پديده در اثر خوش برخوردي رزمنده‏ها با او بود.