ای آن که بال بال تو را آسمان کم است 
وصف تو عاشقانه ترین وصف عالم است
بی سایه ی عنایت تو ای بزرگوار!
« کار جهان و خلق جهان جمله درهم است »
این نبض بی قرار به یاد تو می تپد
هر گوشه ای که سفره ی زخمی فراهم است
سر می برم به چاه، به یاد تو گاه گاه
زیرا به ناله هایی از این دست محرم است
از جنس زخم هر چه که گویم از آن توست
هر چند دست های تو از جنس مرهم است
بی سو و بی نهایتی و وصف ناپذیر
آه از دلی که حجم حضور تو را کم است
من، سیب زندگی و بهشت خیال تو
این قصه ی همیشه ی فرزند آدم است