پاره دلی تقدیم به رزمندگان دلیر وطنم
ما نمی خواستیم اما هست
جنگ، این دوزخ شررزا هست
گفته بودم که «هان مبادا جنگ» 
دیدم اکنون که آن «مبادا» هست
خصم چون ساز کجمداری کرد
کی دگر فرصت مدارا هست؟
این وطن جان ماست، با دشمن
مسپارید، جان ما تا هست
آتش افزارتان به نام ایزد
آتش افروز و آتش افزا هست
خود گرفتم نبود، گو که مباد
چنگ و دندان و سنگ خارا هست
دست یازید! تا توان باقی ست
پای دارید، تا که یارا هست
ای عقابان آهنین پر و بال
خود ز پروازتان چه پروا هست؟
گر، به آبشخوری نیاز شماست
آبگیر سپهر مینا هست
رایتان گر شکار بحر و بر است
بره و ماهی اش مهیا هست
گر گیاهینه خوردتان باید
توشه از خوشه ثریا هست
ای سمندروشان! خطا گفتم
آتش است آنچه تان گوارا هست
کوه آتشفشان جسته ز جا
دارد آن خشم و کین که با یا هست
بر سر دشمنان فرو بارید
هر بلا کز فرود و بالا هست
ما نمی خواستیم جنگ و ستیز
خواست، اهریمن و دریغا هست
لانه ی اهرمن نشاید داشت
خانه تا جلوه گاه مزدا هست
«آشنا» پوستین و پوست بکند
شرق اما هنوز با ما هست
«آشنا» را به غیر نفروشیم
عقلمان راهبر به سودا هست
نزل بیگانگان نشاید کرد
گرچه در خانه، خوان یغما هست
نام ایران بود شناسه من
این چنینم، جهان، شناسا هست
زنده و مرده ام بدین خاک است
غیر از اینم کجا پذیرا هست؟
استخوان پدر نهان اینجاست
تن مادر، به گور، تنها هست
خانه طفلیم، دبستانم
یادگاران خاطر آرا هست
«همت آباد» و «باغ ملی» و «ارگ»
دایه و بازی و تماشا هست
و آن نقاره که می زدند به شام
باز در گوش من به غوغا هست
و آنکه اول کلام عشق، سرود
گرچه اکنون دگرنه برنا هست
«طوس» و آن «مشهد» شریف امام
اشک خامش، زبان گویا، هست
دل که همچون کبوتران به طواف
در طپش بود و نیز حالا هست
و آنگه آرامگاه «فردوسی»
آن عظیم عزیز والا، هست
درد بسیار آن جذامی کور
شرم ناچیزی هدایا هست
شهر شیراز و موسم گل سرخ
«سعدی» و «حافظ» و «مصلی» هست
شب و «کارون» و آسمانی صاف
که در او هرستاره پیدا هست
«طبرستان» و بیشه ها انبوه
کوه و آئینه اش ز دریا، هست
خیل یاران- اگرچه رفته بسی
بیشتر مانده پای بر جا، هست
ای وطن، با تو بسته ام عهدی
جانم از آن توست، تن تا هست
شعر و شور و سرورم اینجا بود
تخت و تابوت و گورم اینجا هست
ای عزیزان، امید فتح شماست
در دلم هیچ اگر تمنا هست
شب اگر و همناک و تاریک است
روشنی های صبح فردا هست
خصم اگر با نشان بو لهبی است
با شما آیت «سیصلی» هست