بال بال بسمل ما
نام شاعر: کیومرث عباسی
ما به نی دادیم یاد، این داد و این فریاد را
هیچ کس چون ما نمی داند زبان داد را
گوش ها از بس که با رمز تپیدن آشناست
می کند از هر تپش مکشوف صد فریاد را
در نبرد عشق، آخر بُرد با سوز دل است
برق آه ما به آتش می کشد بیداد را
خصم می پیچد به خود از صبر ما چون گردباد
کوه طاقت عاقبت در زوزه آرد باد را
در اسارت هم به دشمن نیش منطق می زنیم
حرف حق بی باک می سازد دلِ آزاد را
تا دم آخر ستیز خصم سوز ما به جاست
بال بال بسمل ما، رم دهد صیاد را
برگ ریز مرگ هم ما را نسازد بی قرار
باد پاییزی نلرزاند دل شمشاد را
مکتب ما مکتب عشق است و در این مدرسه
طفل مکتب می دهد درس جنون استاد را
در دلِ ویرانِ « قصری » گنج ایمان خفته است
بی جهت ویران نکردند این خراب آباد را
عصر، عصرِ «قصرشیرین» من است و بعد از این
« طاق بستان» طاقِ نسیان می شود «فرهاد» را
هیچ کس چون ما نمی داند زبان داد را
گوش ها از بس که با رمز تپیدن آشناست
می کند از هر تپش مکشوف صد فریاد را
در نبرد عشق، آخر بُرد با سوز دل است
برق آه ما به آتش می کشد بیداد را
خصم می پیچد به خود از صبر ما چون گردباد
کوه طاقت عاقبت در زوزه آرد باد را
در اسارت هم به دشمن نیش منطق می زنیم
حرف حق بی باک می سازد دلِ آزاد را
تا دم آخر ستیز خصم سوز ما به جاست
بال بال بسمل ما، رم دهد صیاد را
برگ ریز مرگ هم ما را نسازد بی قرار
باد پاییزی نلرزاند دل شمشاد را
مکتب ما مکتب عشق است و در این مدرسه
طفل مکتب می دهد درس جنون استاد را
در دلِ ویرانِ « قصری » گنج ایمان خفته است
بی جهت ویران نکردند این خراب آباد را
عصر، عصرِ «قصرشیرین» من است و بعد از این
« طاق بستان» طاقِ نسیان می شود «فرهاد» را
[ چهارشنبه 22 اردیبهشت 1395 ] [ 5:51 PM ] [ مهدی گلشنی ]
درباره وبلاگ
