نوشت: آه برادر ! چقدر بد بودیم 
اگرچه آیه ایثار را بلد بودیم
زمانه عافیت اندیش مان نمود آری
و ترس عاقبت اندیش مان نمود آری
به فکر نان و زن و خانه و جهان گشتیم
و غافل از حتی رنگ آسمان گشتیم
زمین به عادت دیروزی اش قناعت داشت
پشت ما به غم تازیانه عادت داشت
دوباره مدعیان شور عشق را دیدند
فرشته ها هم از این عشق نکته برچیدند
و قاصدک غم خود را به آسمان پر داد
پرنده نغمه ی خود را دوباره از سر داد