سحر نگاه خودت را به آسمان دادی
غروب همنفس آفتاب جان دادی
سیاه بختی شب آنچنان تو را آزرد
که اشکهای خودت را به کهکشان دادی
پرنده باید باشی و گرنه می مانی
و بعد از این سخنت سنگ را نشان دادی
تمام قصه همین است: آمدن، رفتن
چه اشکهای قشنگی به داستان دادی