برای دانش آموزان شهید «احمد بیدگلی»
که چون پرنده از میان خانه پرگشود و رفت
آخرین ترانه را در آسمان سرود و رفت
مثل این که بین ما غریبه بود و ناگهان! 
نغمه ای ز آسمان به گوش جان شنید و رفت
بی قرار عشق بود و عاشقی مرام او
چون شهاب سر بر آسمان عشق سود و رفت
درد و داغ و شور و عشق و معرفت به سینه داشت
صبر و همت بلند خود بر آن فزود و رفت
محرمی برای رازهای خود نمی شناخت
مدتی میان آشیان غم غنود و رفت
تا شبی به خواب دیدمش کنار من نشست
باز خواب غفلت از دو چشم من ربود و رفت