صبا ز بوی تو از خیز و تاب می‌افتد
گل، از حریر رخت، غرق آب می‌افتد
طراوتی است ترا در نفس، که روح سکون
نفس گرفته و در التهاب می‌افتد
سمند عشق چنان عاشقانه می‌رانی
که در غبار رهت، آفتاب مي‌افتد
به بال معجزه، تا دشت نور می‌پویی
که از شتاب تو، شاهین زتاب می‌افتد
نوید وصل، که ات داده‌ای پرنده‌ی شوق؟
که از عروج تو، پر از عقاب می‌افتد
حدیث شوق تو با هر کسی نشاید گفت
که رمز عشق برون از حجاب مي‌افتد
به سوگ سرخ تو ای پاره تن، زلال سرشک
ز چشم باور من بی‌حساب می‌افتد
لبم به عشق تو، از شوق و شور می‌گوید:
دلم به یاد تو در اضطراب می‌افتد
چنان که یاد تو هر لحظه در سرم گذرد
به خاطرم همه شب، شعر ناب می‌افتد