ديشب به کوچ ابر بهاران گريستيم
با يک قبيله در غم باران گريستيم
آوازهاي سوخته ماندند در گلو
وقتي چو بغض شام غريبان گريستيم
دور از نگاه محتسب و زاهد و حريف
در پرسه‌هاي کوچه‌ي رندان گريستيم
آيينه بود و سنگ، که تصويرمان شکست
خورشيد بود و ابر، که خندان گريستيم
[ یک شنبه 9 خرداد 1395 ] [ 1:09 PM ] [ مهدی گلشنی ]
درباره وبلاگ
