کاش از جنس جنون، بال و پری بود مرا 
مثل سیمرغ از اینجا سفری بود مرا
«از همان کوچه که سر می شکند دیوارش»
باز در حالت مستی گذری بود مرا
رقص زلف سر نی دیدم و با خود گفتم: 
بین هفتاد و دو سر کاش سری بود مرا
هیچ پروا دلم از دغدغه ی راه نداشت
چون تو ای عشق! اگر همسفری بود مرا
پیشتر زانکه رسد مرگ، بمیری، هنر است
کاش، ای کاش! که روزی هنری بود مرا