برای آنان که سرخ رفتند و سبز ماندند...
نوشيد جام آتش و خاکستري نداشت
زخمي‌ترين ستاره که همسنگري نداشت
مي‌رفت سمت آبي سجاده‌هاي سرخ
تنهاترين پرنده که بال و پري نداشت
مردي که دست فاصله‌ها را به هم رساند
جز چشم ناشکيب جنون، ساغري نداشت
غير از نگاه تشنه‌ي ديدار آخرين
با زخم‌هاي خون سخن ديگري نداشت
انگار يادگار سحرزاد لحظه‌ها
در قاب خاطرات زمان، پيکري نداشت
[ یک شنبه 9 خرداد 1395 ] [ 1:19 PM ] [ مهدی گلشنی ]
درباره وبلاگ
