صفر عبدالملکی، نویسنده کتاب «آخرین تیر» در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگ و هنر دفاع پرس، با اشاره به ویژگی‌های این کتاب اظهار داشت: کتاب «آخرین تیر» یک رمان است که زندگی رزمندگان و ایثارگران حماسه‌آفرین در آن به نگارش درآمده است. بنده هم اسیر و هم ایثارگر بودم؛ زمانی که مرحوم ابوترابی به ایران بازگشتند و سفرهای پیاده‌روی خود را از تهران به قم و مشهد راه انداختند، من به‌عنوان خبرنگار با ایشان همراه می‌شدم و با آزادگان مختلف مصاحبه‌ای را انجام می‌دادم.

وی افزود: می‌توانم بگویم کتاب، رمانی از زبان این آزادگان است. اتفاقات و ماجراها واقعیت دارد و من در اصل وقایع‌نگار آن هستم. اکثر رمان‌ها از ذهن خلاق نویسنده بیرون آمده است و عقیده دارم اگر نویسندگان رمان‌های تخیلی واقعیت را بدانند و جذابیت آن را ببیند، به دنبالش می‌روند.

آزاده دفاع مقدس بیان کرد: سه هزار و 500 نفر 33 روز در یکی از اردوگاه‌های عراق در بعقوبه زندانی بودیم. یک روز قبل از اسارتم در نجوای با خداوند چراهایی را مطرح کردم. بعد از اسارت خداوند نمادی را نشانم داد که پاسخ چراهایم بود. یکی از هفت فصل کتاب به آن 33 روز و آنچه بر من الهام شد، اشاره دارد.

وی ادامه داد: پیش از این پنج کتاب در حوزه آزادگان به نام‌های «الانبار»، «عابران مسیر عشق»، «داستان ناتمام» و «نسیمی از بهشت» نوشته‌ام. از زمان جوانی آمادگی نوشتن را داشتم. زمانی که سرباز بودم در سربازی شروع به نوشتن خاطراتم کردم، 800 صفحه نوشته بودم؛ که لو رفتم و گیر افتادم.

عبدالملکی تصریح کرد: زمانی که به اسارت برده شدیم عده‌ای بودیم که صلیب سرخ از ما خبر نداشت و مفقود بودیم. عراق هر بلایی که می‌خواست سر ما می‌آورد. تنها خودم 77 بار شکنجه شدم. از خدا خواستم اگر توفیق دهد و از زندان بیرون بیایم قلم به دست گرفته و به دنبال حدیث عشق ایثارگران بروم. بعد از اسارت توفیق شد با حاج آقا ابوترابی همسفر شدیم و در این حوزه توانستم کاری کنم.

این نویسنده دفاع مقدس ضمن اشاره به کارهای ارزنده‌ای که در حوزه آزادگان صورت گرفته است، از پایین بودن سرانه مطالعه در کشور گله کرد و گفت: هنرمندانی که در ادبیات مقاومت دستی داشتند تا جایی که توانستند کار کردند؛ ولی این تنها وجهی از موضوع است. مشکل اینجاست که مردم از کتاب خواندن دور شده‌اند. آن حالت زیبای مطالعه در مردم نیست و اکثرا با رسانه‌های نوین سرگرم شده‌اند و دنبال مطالعه نمی‌روند. موسسات و نهادها کار کرده‌اند؛ اگرچه کار هرچقدر قوام بگیرد، جا دارد و بهتر می‌شود.

وی به تلاش 22 ساله برای نوشتن کتاب «تیر آخر» اشاره کرد و گفت: برای این کتاب 22 سال کار کردم و فکر می‌کنم اگر قرار بود در همان سال‌های 70 چاپ شود، پختگی امروز را نداشت؛ چرا که در این سال‌ها هر روز بر تجربه‌ام افزوده شد. تنها کاری که باید شود بالا بردن سرانه مطالعه در کشور است. باید جوّی به‌وجود بیاید که مردم به سمت مطالعه بروند.

این آزاده سرافراز کشور به سال‌ها ایستادگی و مقاومت آزادگان در برابر دشمن اشاره و تصریح کرد: امروز باید به این توجه داشت زمانی که آزادگان برگشتند چه توقعی داشتند و چه کار باید برای آنان کرد؛ اما روی این موضوع کار نشده است. آزادگان ابتدا با صدام در جبهه‌ها جنگیدند و بعد از آن در سنگرهای اسارت و به‌صورت رو در رو مقابل دشمن ایستادگی کردند. زمانی که دشمن مسلح ایستاده بود، من با دست خالی مقابلش ایستادم. اینجاست که باید دولتمردان به خواسته افرادی که عاشقانه روبه‌روی دشمن قرار گرفتند، توجه کنند.

وی در مقایسه ادبیات مقاومت ایران و جهان گفت: ادبیات مقاومت ایران همچون دیگر نوابغ ادبی ما در دنیا سرآمد است. متاسفانه راهی پیدا نشده تا کتاب‌های ما جهانی شود. کتاب آخرین تیر نیز همچون دیگر کتاب‌ها ظرفیت جهانی شدن را دارد؛ چون 22 سال روی آن کار شده و درد جامعه را به زبان آورده، این رمان با درد همراه است.

عبدالملکی در پایان بیان کرد: به حساب خودم اگر زنده نبودم و این کتاب چاپ می‌شد باز هم راضی بودم. زمانی که از اسارت برگشتم اوج زیبایی را در این ملت دیدم و تصمیم گرفتم هرطور شده دِینم را به این کتاب به مردمم ادا کنم.

انتهای پیام/ 141