به گزارش دفاع پرس از کرمان، شهید غلامرضا طاهریان سال 1342 در شهرستان بم به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و راهنمایی را گذراند و به دبیرستان راه یافت؛ که این دوران مصادف با اوج گرفتن انقلاب اسلامی و سقوط رژیم طاغوت بود.

مجروحیت شدید توسط مزدوران پهلوی

یک بار توسط مزدوران پهلوی که به دبیرستان فردوسی حمله برده بودند، سخت مجروح شد؛ با این حال دست از مبارزه برنمی‌داشت. کلاس دوازدهم بود که رژیم بعث عراق به ایران حمله کرد و جنگ آغاز شد. از این جهت سنگر قلم را برای مدتی رها کرد و به سنگر رزم پیوست.

روح بزرگ و علاقه وافرش به مکتب و امام او را از استراحت بازداشت و در بهمن ماه 60 عازم لبنان شد. سه ماه درآنجا خدمت کرد وپس از بازگشت از لبنان دوباره به جبهه برگشت و تا زمان شهادت درآنجا شجاعانه جنگید و در شرق دجله درعملیات بدر به آرزوی دیرینه خود رسید.

وصیت‌نامه شهید:

با سلام و درود بر منجی عالم بشریت امام زمان(عج) و نائب برحقش امام امت و با سلام و درود بر خانواده‌های معظم شهدا و درود خداوند بر شما که در مصیبت‌های بزرگی چون از دست دادن فرزندانتان صبر کردید و در باز شدن راه کربلای حسین هم صبر کنید.

و شما ای مردم شجاع ایران! خداوند شما را برای یاری اسلام حفظ کند و اما ای مردم بم! ای کسانی که خون دادید، مجروح دادید، مال و زندگی خود را در راه اسلام دادید،‌ بدانید خداوند به شما عنایت دارد و امّا ای کسانی که همیشه چوب لای چرخ انقلاب می‌کردید و بر سر پُست و مقام دعوا می‌کردید و حاضر بودید اسلام به خطر بیفتد و خودتان به جایی برسید، شما ای مسئولان، به خاطر خدا دست از اختلافات و رسیدن به پُست و مقام بردارید و همه دست به دست هم بدهید و جبهه‌ها را گرم نگه دارید و ننشینید تا از کسانی که از جبهه می‌آیند اوضاع و احوال جبهه را بپرسید،‌ خودتان حرکت کنید تا در قیامت نزد شهدا و امام حسین علیه‌السلام روسفید باشید.

و شما ای پدر و مادر! مرا ببخشید؛ شما برای من زحمت زیادی کشیدید، و در مصیبت از دست دادن فرزندتان هم صبر کنید که قرآن می‌فرماید: «ان الله مع الصّابرین» و یک تقاضا و یک وصیّت دیگر به تمام مردم بم دارم، تنها به خواندن وصیّت‌نامه شهدا و گریه کردن بر آنها اکتفا نکنید و فقط هفتم و چهلم و سالگرد نگیرید!

شما بیاندیشید که آن شهید به چه راهی رفت و چه وصیّتی کرد، به وصیّت‌نامه شهدا، عمل کنید و در آخر از همه برادران و خواهرانم، اقوام وآشنایان تقاضای عفو دارم و مرا ببخشید که شما را از خود راضی نکردم دیگر عرضی ندارم.

انتهای پیام/