به گزارش خبرنگار حماسه و جهاد دفاع پرس، پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران در 22 بهمن ماه سال 1357 توازن قدرت در منطقه غرب آسیا به هم ریخت. موج ناشی از برچیده شدن نظام سلطنتی جیره‌خوار امپریالیسم در ایران سبب شد که ابرقدرت‌های شرق و غرب منافع سیاسی و اقتصادی خویش در این منطقه را با خطر سقوط مواجه ببینند؛ آنان می‌ترسیدند که با تسلط ملت‌ها بر منابع انرژی، دست‌شان از نفت این منطقه به‌طور کامل قطع شود و دیگر ابزاری برای به زنجیر کشیدن مردم مظلوم منطقه نداشته باشند؛ زیرا الگوی پیروزی انقلاب بر اساس اسلام در ایران، نشان داده بود تنها اسلام است که برتری دارد و هیچ مکتبی پرچمدار مبارزه علیه ظلم و استکبار و برتر از اسلام نیست.

این تجربه عملی سبب تغییر ذهنیت منفی ملت‌های مظلوم منطقه از «نمی‌شود، ما نمی‌توانیم، کار ما نیست، امروزه تنها پرچم مبارزه به دست مارکسیسم است، دین افیون توده‌هاست و ...» به «می‌شود، ما می‌توانیم، اسلام برتر است و برتر از آن چیزی نیست» بدل شد. در نتیجه این تغییر ذهنیت منفی به مثبت، ملت‌های منطقه به‌پا خاستند و علیه حکام ظالم و پادوهای منطقه‌ای استکبار جهانی قیام کردند. ازجمله کشورهایی که هدف قیام‌های مردمی قرار گرفتند کشورهای پادشاهی بحرین، عربستان سعودی و جمهوری عربی سوسیالیستی-بعثی عراق  را می‌توان نام برد.

ابرقدرت‌های آن روزگار جهت مقابله با گسترش موج انقلاب اسلامی در منطقه و نابودی نظام نوپای مردمی ایران دولت عراق را –که با کشورمان کینه‌ای عمیق و اختلافاتی دیرینه داشت- برای انهدام نظام نوپای جمهوری اسلامی ایران در نظر گرفتند. آنان با حمایت‌های سنگین مالی ارتجاع عرب در منطقه، اقدام به تجهیز ارتش بعثی عراق کردند.

نیروهای مسلح بعثی-صهیونیستی عراق اولین درگیری مرزی پس از انقلاب اسلامی را با گلوله‌باران توپخانه‌ای مرزهای شمال‌غرب و غرب ایران در تاریخ 21 اسفندماه سال 1357 آغاز کردند. آنان همچنین در برخی از نقاط نوار مرزی همچون پاسگاه حدود در منطقه عمومی «شلمچه» آرایش آفندی گرفته بودند. این شواهد و قرائن به همراه اقدامات تجزیه‌طلبانه گروهک‌های خرابکار ضدانقلاب و پشتیبانی لجستیکی حکام بعثی بغداد از آنان می‌توانست زنگ خطری جدی برای مسئولان وقت کشور باشد؛ ولی وضعیت نابسامان داخلی و تفکرات به دور از خِرد برخی از مسئولان دولت موقت در لغو خریدهای نظامی که در زمان رژیم سابق تمام مبلغ‌شان پرداخت شده و بعضاً با کشتی و سایر وسایل نقلیه به سوی کشورمان بارگیری شده بود، سبب شد که ذهنیت امکان تجاوز و سرنگونی دولت ایران در میان سران حزب بعث که تا پیش از انقلاب با قدرت‌نمایی نیروهای مسلح ایران منتفی شده بود، بار دیگر قوت بگیرد. این درگیری‌های پراکنده در سراسر مرزهای مشترک 2 کشور تا اواخر تیرماه سال 1359 ادامه یافت.

از اول مردادماه سال 1359 دور جدیدی از حملات نیروهای عراقی به مراکز نظامی، تأسیسات صنعتی و اقتصادی مناطق مختلف کشور و مناطق مسکونی کشورمان و به ویژه استان کرمانشاه با شدت بیشتری آغاز شد. در این ماه نظامیان بعثی بارها تلاش کردند با استفاده از حملات غافل‌گیرکننده با هجوم به 2 محور شمالی و جنوبی، «قصر شیرین» را تصرف کنند؛ ولی هر بار با مقاومت جانانه نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران و نیروهای مردمی غیور در آن منطقه مواجه و به ناچار با برجای نهادن تلفات و ضایعات فراوان، مجبور به ترک منطقه شدند.

در شهریورماه سال 1359 درگیری‌های مرزی میان 2 کشور تشدید شد و از تاریخ دهم شهریور ماه به بعد در سراسر نوار مرزی، وضعیت جنگی حاکم شد.

در روزهای دهم و یازدهم شهریورماه سال 1359 ارتش بعثی-صهیونیستی عراق بار دیگر با اجرای آتش سنگین توپخانه و به‌کارگیری قوای زرهی سعی در قطع جاده مواصلاتی قصر شیرین-نفت شهر داشت؛ که با فداکاری نیروهای مسلح و نیروهای مردمی به داخل خاک عراق عقب رانده شد.

از روز 13 شهریورماه سال 1359 درگیری‌های خونینی در محور جنوبی منتهی به قصر شیرین رخ داد؛ ارتش بعثی-صهیونیستی عراق با وارد کردن نیروهای پیاده و اتکا به قوای زرهی تلاش کرد بار دیگر با تسلط بر ارتفاعات مشرف به قصر شیرین، از طریق  اجرای آتش سنگین توپخانه و بمباران هوایی شدید منطقه، شهر را تصرف کند. نیروهای عراقی با فشار بر منطقه خان‌لیلی قصد داشتند با تصرف آن منطقه سرپُلی وسیع برای ادامه عملیات تجاوزکارانه خود در داخل خاک کشورمان در اختیار بگیرند.

نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران اعم از رزمندگان ژاندارمری، ارتش جمهوری اسلامی ایران، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و سایر نیروهای مردمی سه شبانه‌روز با مظلومیت ولی مقتدرانه از پاسگاه‌های مرزی آن منطقه دفاع کردند؛ ولی در بعد از ظهر روز 16 شهریورماه سال 1359 قرارگاه گروهان ژاندارمری و پاسگاه‌های تابعه آن یگان در منطقه خان‌لیلی سقوط کرد.

نظامیان خبیث بعثی، پس از تسلط بر منطقه، تمام پاسگاه‌های مرزی جمهوری اسلامی ایران را در منطقه خان‌لیلی منهدم کردند. همچنین تمام پاسگاه‌های مرزی استان کرمانشاه نیز به استثنای «تنگاب کهنه» توسط نظامیان مزدور عراقی محاصره شدند.

انتهای پیام/ 171