خوش آمدید

اين شخصيت كارتوني مربوط به بازي Love Plus ويژه كنسول قابل‌حمل نيستندو DS مي‌شود.
مراسم ازدواج اين دانشجوي 27 ساله با "نين آنگاساكي " با حضور 40 مهمان برگزار شد و خبر اين ازدواج نيز به گوش هزاران كاربر اينترنتي در سراسر جهان رسيد.
بر اساس اخبار منتشر شده، Love Plus در اصل نوعي بازي رايانه‌اي محسوب مي‌شود كه كاربر در آن با شخصيت‌هاي كارتوني مونث در ارتباط است و مي‌كوشد آن‌ها را براي ادامه ارتباط متقاعد كند.
جريان اين بازي با دوره‌هاي زماني حقيقي مطابقت دارد و به عبارت ديگر، زماني كه كاربر در جريان بازي قرار مي‌گيرد و يك روز را آغاز مي‌كند، ساعت‌ها مانند دنياي واقعي سپري مي‌شوند و كاربر مجبور است مانند انسان‌هاي واقعي به خوردن صبحانه، ناهار، شامل، انجام وظايف روزانه، رفتن به محل كار بپردازد. 

نوشتار زير داستان زندگي ننگين سه منافق را كه در ابتدا در اردوگاه ولايت و از طرفداران خط ايشان بوده اما در نهايت در فتنه دنيا طلبي ، رياست طلبي و سهم خواهي گرفتار آمده و رودروي امام خويش ايستاده و كمر به قتل اوبستند را به تصوير كشيده است؛ باشد كه موجب عبرت گردد. 1- شمر بن ذي الجوشن :

نام اصلي او شمرابن فرط ضيابي كلابي، از طايفه بني كلاب، از فرماندهان جنايتكار و بي رحم سپاه كوفه و از بزرگترين قاتلان تاريخ، قاتل امام سوم شيعيان حسين بن علي عليه السلام و از مسببان شهادت اهل بيت پيامبر اسلام و اصحاب امام حسين عليه السلام است. پدرش "ذي الجوشن " كه در آغاز اسلام از مسلمان شدن امتناع كرد و به دعوت پيامبر اعتنايي نكرد، تنها وقتي كه متوجه پيروزي مسلمانان بر مشركين شد، اسلام آورد و اسبي بنام "عرجاء " را بعنوان هديه نزد پيغمبر برد ولي ايشان، هديه او را قبول نكردند. از مادر "شمر " هم به پست فطرتي و پليدي ياد شده و چون او دامنش به گناه بي عفتي آلوده شده بود لذا اين فرزند (شمربن ذي الجوشن) از راه نامشروع به دنيا آمد.
شمر، مردي زشت رو و پيس و آبله رو، و از روساي هوازن بود. اگر چه اول با اميرالمومنين علي بن ابيطالب بيعت نمود و در جنگ صفين در لشگر آن حضرت بود در جنگ با معاويه شركت داشت و شجاعت زيادي از خود نشان دادو ضربتي از سپاه شام خورد و مجروح شد او بعدا به گروه خوارج پيوست و در كوفه مسكن كرد و در آن شهر به روايت حديث پرداخت. او هميشه كينه آل علي را در دل داشت و منتظر فرصت مناسبي بود تا اين كينه و عقده هاي دلش را بيرون بريزد. سال 61 هجري قمري كه حركت امام حسين عليه السلام به سمت عراق شد، شمر اخبار اين حركت را دقيقا پي گيري مي كرد. جاسوسان او مسير حركت امام را تا ورود به كربلا، براي او گزارش ميدادند. در تاريخ اين واقعه عظيم، شمربن ذي الجوشن از طرف دولت وقت و دشمنان اسلام، چند جا نقش اساسي داشت.
1- و از جمله افرادي بود كه "عبيدالله بن زياد " حاكم كوفه، او را براي پراكنده كردن مردم كوفه از اطراف مسلم بن عقيل، يار باوفاي حسين بن علي، به دارالاماره فرستاد.
2- زماني كه عمربن سعد، فرمانده لشگر كوفه در نامه اي براي حاكم كوفه نوشت كه حسين بن علي حاضر شده كه يا برگردد و يا به يكي از سرحدات كشور اسلامي برود "عبيدالله حاكم كوفه " نظر داد كه بايد پذيرفت ولي وقتي شمر از اين نامه مطلع شد، او را منع كرد و گفت كه اگر حسين بن علي خود را تسليم نكند و برود، بعدا قدرتمند مي شود. پس بهتر است الان كه در چنگ شما گرفتار است، نگذاريد برود. عبيدالله هم نظر شمر را قبول كرد او را فرمانده سپاه با 4000 جنگجوي زبده كرد و همراه با نامه اي به طرف عمربن سعد فرمانده كوفه در كربلا فرستاد، تا از حسين بخواهد كه يا تسليم شود و يا به جنگ تن در دهد و به دنبال اين نامه، گفت اي عمر سعد، اگر اينكار را انجام نمي دهي از لشگر ما كناره بگير و لشگر را به شمربن ذي الجوشن واگذار.
3- اوج جنايت و شقاوت اين مرد از روز عاشورا دهم محرم سال 61 هجري در كربلا است. در آن روز او فرمانده پياده هاي لشگر كوفه بود و جنايات بسيار را مرتكب شد. زماني هم كه بسياري از اصحاب امام حسين شهيد شدند، دشمنان امام، به طرف خيمه ها حمله كردند و شمر فرياد زد كه آتش بياوريد تا خيمه ها و اهلش را بسوزانم. در اين موقع امام عليه السلام در مقابل شمر فرمود: اي پسر ذي الجوشن، خدا ترا به آتش دوزخ بسوزاند. واي برشما، اگر دين نداريد لااقل آزاد مرد باشيد و بعد حضرت خواستند كه تا من زنده ام به حرم من تعرض نكنيد كه شمر از كلام امام شرم كرد و برگشت.
4- اين جنايتكار، در آخرين ساعتهاي روز دهم محرم، زماني كه امام عليه السلام جراحت هاي زيادي در سر و بدن داشتند، دستور داد تا حضرت را از پشت، تيرباران كردند و سپس آن خبيث كثيف، با چكمه و خنجر برهنه بر سينه فرزند رسول خدا نشست و سر مقدس حضرت را از تن جدا كرد.
5- او بعد از شهادت امام و همه ياران حضرت، مي خواست خيمه گاه خاندان وحي را آتش بزند و علي بن حسين، زين العابدين را به قتل برساند كه ديگران مانع شدند.
6- در ميان مورخين اتفاق نظر است كه كسي كه به فرمان عمربن سعد، سرهاي مقدس شهداء كربلا را نزد "ابن زياد " برد، او بود و از طرف ابن زياد هم، سرهاي شهداء را مجددا به همراه چند نفر ديگر، نزد يزيد حاكم وقت شام برد.

پايان زندگي شمربن ذي الجوشن
زندگي سراسر ننگين و كثيف اين مرد، زماني كه مختار ثقفي در سال 66 هجري براي خونخواهي ابا عبدالله الحسين قيام كرد، شمر از كوفه فرار كرد. يكي از غلامان مختار، به دنبال او رفت ولي شمر با ترفندي او را كشت و بعد به قريه ديگري فرار كرد و از آنجا هم باز به قريه «كلتانيه» تا اينكه سپاهيان مختار در آن جا، او را محاصره كردند. ياران شمر همگي پا به فرار گذاشتند. خود او هم فرصت نكرد تا لباس رزم بپوشد، پارچه اي به خود پيچيد و با نيزه در مقابل سپاه مختار ايستاد تا اينكه از پاي در آمد. بعضي گويند كه جسم او را نزد سگان انداختند و بعضي گويند كه او را دستگير كردند، گردنش را زدند و بر بدنش اسب تاختند و سر او را، مختار نزد "محمد بن حنفيه " فرستاد. اقوال ديگري نظير اينها هم هست. نام قاتل او "ابن ابي الكنود " است كه به زندگي پليد و لعين او در سال 66 هجري قمري خاتمه داد.
خاقاني شرواني چنين سروده است :
من حسين وقت و نااهلان يزيد و شِمْر من
روزگارم جمله عاشورا و شروان كربلا.

شبث بن ربعي چهره متلون تاريخ

شبث بن ربعي ، ابتدا از ياران اميرالمومنين علي عليه السلام و در آخر كارش از دشمنان اهل بيت عليه السلام و از قاتلين حسين بن علي عليه السلام و ..... او از طائفه «بني تميم» و از شخصيت هاي معروف كوفه بود. سال 36 هجري قمري از ياران علي بن ابيطالب در بين فرماندهان علي عليه السلام و در كنار "مالك اشتر و حجربن عدي " و قبل از جنگ صفين از طرف علي عليه السلام همراه "عدي بن حاتم " نزد معاويه رفت و با او سخناني گفت و او را دعوت به اطاعت از اميرالمومنين عليه السلام كرد. در جنگ صفين، در ركاب علي عليه السلام و فرماندهي جناح چپ سپاه علي ابن ابيطالب را داشت. ولي در جنگ با خوارج در مسير حركت حضرت به طرف «نهروان» او و اشعث بن قيس و عمروبن حريث از اطاعت حضرت بيرون رفته و ديگران را باز داشتند و به خوارج پيوستند. آنها در يك تفريح دوستانه بطور مسخره، يك سوسمار را دست به دست داده و مي گفتند با علي عليه السلام بيعت كرديم. علي از اينكار زشت و از آينده آنها خبر داد و گفت به خدا قسم شما دو نفر (اشاره به عمروبن حريث) با فرزندم حسين خواهيد جنگيد. بر ضد عثمان شوريد ولي بعدا توبه كرد و بعد از قتل عثمان نامه اي به معاويه نوشت و او را متهم به كوتاهي در حمايت از عثمان نمود و نوشت كه: تو دوست داشتي تا عثمان كشته شود و آن را بهانه قرار دهي و وقتي معاويه درخواست داشت تا عمار ياسر را به عنوان قاتل عثمان در اختيار او قرار دهد، شبث به عنوان نماينده امام با او محاجه و اعتراض كرد.
روز پنجم عبيدالله بن زياد دستور داد كه به شبث بن ربعي بگوييد به كاخ بيايد. او جنگجو و تيرانداز ماهري است و بايد به لشكر عمر سعد بپيوندد. شبث بن ربعي گفت : اي امير ! من بيمارم و نمي توانم در جنگ شركت كنم.عبيدالله: بيماري را بهانه نكن و با حسين بجنگ. پاداش خوبي به تو داده خواهد شد.شبث بن ربعي: چاره اي نيست. از پاداش امير عبيدالله نمي توانم چشم بپوشم.
شبث از جمله كساني است كه در واقعه عاشورا به امام حسين عليه السلام نامه نوشتند و حضرت را به كوفه دعوت كردند. روز عاشورا نيز امام حسين عليه السلام در اولين سخنراني مفصل خود كه خطاب به كوفيان داشت از او نام برد و فرمود: يا شبث بن ربعي و يا .... مگر شما به من ننوشتيد كه ... الي آخر! شبث در اين واقعه فرمانده نيروهاي پياده لشگر دشمن (عمر سعد) در كربلا بود و در قتل حسين بن علي شركت داشت. بعد از واقعه عاشورا به شكرانه كشته شدن حسين، مسجدي را در شهر كوفه تجديد بنا كرد. او بعدا همراه مختار ثقفي به خونخواهي حسين عليه السلام در آمد و رئيس پليس مختار شد سپس در كشته شدن مختار حضور داشت سرانجام اين مرد خبيث در سن هشتاد سالگي در كوفه از دنيا رفت.

عمربن سعد بن ابي وقاص

عمربن سعد معروف به "ابن سعد " فرمانده سپاه عبيدالله بن زياد در كربلا در سال 61 هجري قمري و جزو منفورترين چهره هاي تاريخ. در بدخوئي و شقاوت، زبانزد خاص و عام است. پدرش سعدبن ابي وقاص، كه از سرداران صدر اسلام بود. تاريخ تولد عمر سعد، به درستي معلوم نيست. به نقل مورخين در زمان حيات پيامبر اسلام و به قولي در دوران عمربن الخطاب به دنيا آمده است. در نوجواني همراه پدرش در فتح عراق شركت كرد (در سال 17 هـ ق). او از كساني بود كه در سال 37 هـ ق، در داستان حكميت امام علي عليه السلام و معاويه، عليه حجربن عدي صحابه امام علي عليه السلام، و يارانش، شهادت به فتنه گري داد و اين گواهي دستاويزي براي معاويه شد تا "حجر " و يارانش را در «مرج عذراء» شهيد كند.
در اواخر خلافت معاويه كه «عبيدالله بن زياد» حاكم بصره شد، عمربن سعد، به خدمت او در آمد و وقتي يزيد پسر معاويه خليفه شد كوفه را به قلمرو حكومت عبيدالله اضافه كرد. زماني كه حسين بن علي عليه السلام، امام سوم شيعيان، از بيعت با يزيدبن معاويه خودداري كرد و از مدينه به مكه مهاجرت نمود عمر سعد، امير مكه بود كه وقتي استقبال حجاج از حسين بن علي را ديد، براي يزيد نامه نوشت و او را از اين قصه مطلع ساخت. سال 60 هـ ق، نيز زماني كه مسلم بن عقيل نماينده امام حسين عليه السلام به كوفه رفت تا از مردم آنجا براي حسين (ع) بيعت بگيرد ، ابن سعد با بعضي از اشراف كوفه ، به يزيد نامه نوشتند و توصيه هائي به او كردند. از اين رو ، مسلم به دستور عبيدالله بن زياد، از طرف يزيد دستگير شد و به جهت خويشاوندي كه با عمربن سعد داشت، او را وصي خودكرد، ولي اين مرد به او خيانت كرد و اسرار مسلم بن عقيل را فاش نمود.
در همين زمان ، عبيدالله بن زياد به كوفه آمد و عمربن سعد را به استانداري (ري) منصوب كرد. ابن سعد با 4000 سپاهي، در بيرون كوفه آماده حركت به طرف ري بود كه خبر حركت امام حسين (ع)، به سوي كوفه رسيد. عبيدالله، از ابن سعد خواست تا قبل از رفتن به ري، حسين و يارانش را سركوب كند. ابن سعد ابتدا ترديد كرد ولي متوجه شد كه اگر قبول نكند، حكومت ري از دست او خواهد رفت. از اين رو، جاذبه دنيا و رياست او را گرفت و ماموريت جديد خود را قبول كرد و با لشگر خود به طرف كربلا رفت. روز دوم يا سوم محرم سال 61 هـ ق در كربلا، كسي را نزد حسين بن علي فرستاد و از حضرت خواست كه يا با "يزيد بن معاويه " بيعت كند و يا به جنگ تن در دهد و زماني كه امتناع امام حسين از بيعت با يزيد را ديد براي اينكه نشان دهد كه در جنگ با امام (ع) راسخ است اولين تير را به طرف حسين بن علي و يارانش فرستاد و دستور داد تا آب را به روي آنها ببندند.
او پس از شهادت امام (ع) و يارانش، دستور داد كه سپاهيانش بر بدن آنها با اسب بتازند. روز 12 محرم بعد از دفن اجساد سپاهيانش، خاندان حسين بن علي (ع) را به كوفه برد. وقتي خدمت عبيدالله بن زياد رفت، عبيدالله از او خواست تا نامه حكومت ري را به او پس بدهد. عمرسعد كه فهميد ديگر حكومت و استانداري ري به او، وصال نمي دهدخودش را چنين توصيف كرد: هيچ كس بدتر از من به خانه اش برنگشت، زيرا از اميري فاجر و ظالم اطاعت كردم و عدالت را پايمال و خويشاوندي را قطع كردم. بعد از واقعه كربلا، ابن سعد مدتي از ترس كشته شدن به دست مردم، پنهان بود. در ايام قيام مختار به كوفه، او فرار كرد ولي وقتي مردم كوفه دوباره بر ضد مختار خروج كردند به كوفه برگشت و با مخالفان مختار، رهبري مردم را مدتي به عهده گرفت. اما چون كوفيان شكست خوردند ابن سعد مجددا از كوفه فرار كرد و به بصره پناهنده شد. به دستور مختار، او را دستگير كردند و نزد او آوردند. سال 66 هـ ق، در مجلس مختار ابن سعد به همراه پسرش به قتل رسيد. مختار، سر او را براي محمدبن حنفيه، برادر امام حسين (ع) فرستاد (و بدين ترتيب، از روزگار حذف شده و به درك واصل شد).

منبع: كتابخانه طهور 

دادگاهي در فرانسه حكم داده كه گوگل بايد اجراي اين طرح را در اين كشور متوقف نمايد.
اين دادگاه كه در پاريس واقع است، اعلام كرده كه پروژه كتاب گوگل قوانين كپي رايت فرانسه را نقض مي كند. اين تصميم پس از يك نبرد سه ساله ميان گوگل و گروهي از ناشران قدرتمند فرانسه و از جمله Le Seuil اتخاذ مي شود.
شعبه گوگل در فرانسه ضمن رد اين حكم تصريح كرده كه بر ضد آن فرجام خواهي خواهد كرد.
در مقابل وكلاي ناشران معتقدند با صدور اين حكم، گوگل از خواب بيدار خواهد شد و درك خواهد كرد كه بايد مساله كپي رايت را جدي بگيرد و به عقايد و نظرات ديگر كشورها در اين زمينه اهميت بدهد.
اگر چه اين حكم در خارج از فرانسه تاثيرگذاري محدودي دارد، اما مي تواند ديگر كشورهاي اروپايي مانند ايتاليا و آلمان را نيز به صدور احكام مشابه ترغيب كند

* آتش عشق حسين
قالَ رَسُولُ اللّهِ صلّى اللّه عليه و آله:
اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ عليه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤ منينَ لا تَبْرَدُ اَبَداً.
ترجمه:
پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله فرمود:
براى شهادت حسين عليه السلام ، حرارت و گرمايى در دلهاى مؤ منان است كه هرگز سرد و خاموش نمى شود.
جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 556

* عاشورا، روز غم
قال الرّضا عليه السّلام :
مَنْ كانَ يَوْمُ عاشورا يَوْمَ مُصيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُكائِهِ جَعَلَ اللّهُ عَزّوَجَلّ يَوْمَ القيامَةِ يَوْمَ فَرَحِهِ وَ سُرُورِهِ.
ترجمه:
امام رضا عليه السّلام فرمود:
هر كس كه عاشورا، روز مصيبت و اندوه و گريه اش باشد، خداوند روز قيامت را براى او روز
شادى و سرور قرار مى دهد.
بحارالانوار، ج 44، ص 284

* محرّم ، ماه سوگوارى
قال الرّضا عليه السّلام :
انَ اَبى اِذا دَخَلَ شَهْرُ الْمُحَرَّمِ لا يُرى ضاحِكاً وَ كانَتِ الْكِاَّبَةُ تَغْلِبُ عَلَيْهِ حَتّى يَمْضِىَ مِنْهُ عَشْرَةُ اَيّامٍ، فَاِذا كانَ الْيَوْمُ العْاشِرُ كانَ ذلِكَ الْيَوْمُ يَوْمَ مُصيبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُكائِهِ....
ترجمه :
امام رضا عليه السّلام فرمود:هرگاه ماه محرّم فرا مى رسيد، پدرم (موسى بن جعفرعليه السّلام ) ديگر خندان ديده نمى شد و غم و افسردگى بر او غلبه مى يافت تا آن كه ده روز از محرّم مى گذشت ، روز دهم محرّم كه مى شد، آن روز، روز مصيبت و اندوه و گريه پدرم بود.
امالى صدوق ، ص 111

* ديده هاى خندان
قالَ رسولُ اللّه صلّى اللّه عليه و آله:
يا فاطِمَةُ! كُلُّ عَيْنٍ باكِيَهٌ يَوْمَ الْقيامَةِ اِلاّ عَيْنٌ بَكَتْ عَلى مُصابِ الْحُسَينِ فَاِنِّها ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعيمِ الْجَنّةِ.
ترجمه :
پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و آله فرمود:
فاطمه جان !روز قيامت هر چشمى گريان است ؛ مگر چشمى كه در مصيبت و عزاى حسين گريسته باشد، كه آن چشم در قيامت خندان است و به نعمتهاى بهشتى مژده داده مى شود.
بحارالانوار، ج 44، ص 293

* سالگرد سوگ حسين عليه السّلام
عَنِ الصّادق عليه السّلام :
نيحَ عَلَى الْحُسَينِ بْنِ عَلي سَنَةً فى كُلِّ يَوْمٍ وَ لَيْلَةٍ وَ ثلاثَ سِنينَ مِنَ الْيَوْمِ الَّذى اُصيبَ فيهِ.
ترجمه :
حضرت صادق عليه السّلام فرمود:
يك سال تمام ، هر شب و روز بر حسين بن على عليه السّلام نوحه خوانى شد و سه سال ، در روز شهادتش سوگوارى برپا گشت .
بحارالانوار، ج 79، ص 102

* بودجه عزادارى
قالَ الصّادق عليه السّلام :
قالَ لى اَبى : يا جَعْفَرُ! اَوْقِفْ لى مِنْ مالى كَذا وكذا النّوادِبَ تَنْدُبُنى عَشْرَ سِنينَ بِمنى اَيّامَ مِنى .
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام مى فرمايد: پدرم امام باقر عليه السّلام به من فرمود:اى جعفر! از مال خودم فلان مقدار وقف نوحه خوانان كن كه به مدّت ده سال در منا در ايام حجّ، بر من نوحه خوانى و سوگوارى كنند.
بحارالانوار، ج 46، ص 220

* نوحه خوانى سنّتى
عَن اَبى هارونَ المكفوفِ قال :
دَخَلْتُ عَلى ابى عَبْدِاللّه عليه السّلام فَقالَ لى : اَنْشِدْنى ، فَاءَنْشَدْتُهُ فَقالَ: لا، كَما تُنْشِدوُنَ وَ كَما تَرْثيهِ عِنْدَ قَبْرِه...
ابو هارون مكفوف مى گويد:
خدمت حضرت صادق عليه السّلام رسيدم . امام به من فرمود: برايم شعر بخوان . پس برايش اشعارى خواندم . فرمود: اينطور نه ، همان طور كه (براى خودتان ) شعرخوانى مى كنيد و همانگونه كه نزد قبر حضرت سيدالشهدا مرثيه مى خوانى .
بحارالانوار، ج 44، ص 287

* پاداش شعر گفتن براى حسين عليه السّلام
قال الصّادق عليه السّلام :
ما مِنْ اَحَدٍ قالَ فى الحُسَينِ شِعْراً فَبَكى وَ اَبكْى بِهِ اِلاّ اَوْجَبَ اللّهُ لَهُ الْجَنّةً وَ غَفَرَ لَهُ.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام به جعفربن عفان فرمود:
هيچ كس نيست كه درباره حسين عليه السّلام شعرى بسرايد و بگريد و با آن بگرياند مگر آن كه خداوند، بهشت را بر او واجب مى كند و او را مى آمرزد.
رجال شيخ طوسى ، ص 289

* سرودن براى اهل بيت عليهم السّلام
قال الصّادق عليه السّلام :
مَنْ قالَ فينا بَيْتَ شِعْرٍ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فىِ الْجَنَّةِ.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام فرمود:
هركس در راه ما و براى ما يك بيت شعر بسرايد، خداوند براى او خانه اى در بهشت ، بنا مى كند.
وسائل الشيعه ، ج 10، ص 467

* اصحاب مدح و مرثيه
قال الصّادق عليه السّلام :
اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى جَعَلَ فىِ النّاسِ مَنْ يَفِدُ اِلَيْنا وَ يَمْدَحُنا وَ يَرْثى لَنا.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام فرمود:
خدا را سپاس كه در ميان مردم ، كسانى را قرار داد كه به سوى ما مى آيند و بر ما وارد مى شوند و ما را مدح و مرثيه مى گويند.
وسائل الشيعه ، ج 10، ص 469

* شعر خوانى در ايّام عزا
قالَ الرّضا عليه السّلام:
يا دِعْبِلُ! اُحِبُّ اَنْ تُنْشِدَنى شِعْراً فَاِنَّ هذِهِ الا يّامَ اَيّامُ حُزْنٍ كانتْ عَلَينا اَهْلِ الْبَيْتِعليهم السّلام .
ترجمه:
امام رضا عليه السّلام به دعبل (شاعر اهل بيت ) فرمود.
اى دعبل ! دوست دارم كه برايم شعرى بسرايى و بخوانى ، چرا كه اين روزها (ايام عاشورا) روز اندوه و غمى است كه بر ما خاندان رفته است .جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 567

* مرثيه ، نصرت اهل بيت عليهم السّلام
عَن الرّضا عليه السّلام:
يا دِعبِلُ! اِرْثِ الحُسَيْنَعليه السّلام فَاَنْتَ ناصِرُنا وَ مادِحُنا ما دُمْتَ حَيّاً فَلا تُقصِرْ عَنْ نَصْرِنا مَا اسْتَطَعْتَ.
ترجمه :
امام رضا عليه السّلام فرمود:
اى دعبل ! براى حسين بن على عليه السّلام مرثيه بگو، تو تا زنده اى ، ياور و ستايشگر مايى ، پى تا مى توانى ، از يارى ما كوتاهى مكن .جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 567

* قال علىُّ عليه السّلام :
اِنَّ اللّهَ ... اِخْتارَ لَنا شيعَةً يَنْصُرُونَنا وَ يَفْرَحُونَ بِفَرَحِنا وَ يَحْزَنُونَ لِحُزْنِنا.
ترجمه :
على عليه السّلام فرمود:
خداوند براى ما، شيعيان و پيروانى برگزيده است كه ما را يارى مى كنند، با خوشحالى ما خوشحال مى شوند و در اندوه و غم ما، محزون مى گردند. غررالحكم ، ج 1، ص 235

* كُشته اشك
قال الحسينُ عليه السّلام :
اَنا قَتيلُ الْعَبْرَةِ لا يَذْكُرُنى مؤ مِنٌ اِلاّ بَكى .
ترجمه :
حسين بن على عليه السّلام فرمود:
من كُشته اشكم . هيچ مؤ منى مرا ياد نمى كند مگر آنكه (بخاطر مصيبتهايم ) گريه مى كند.
بحارالانوار، ج 44، ص 279

* يك قطره اشك
قالَ الحسينُ عليه السّلام :
مَنْ دَمِعَتْ عَيناهُ فينا قَطْرَةً بَوَّاءهُ اللّهُ عَزَّوَجَلّ الجَنَّةَ.
ترجمه :
حسين بن على عليه السّلام فرمود:
چشمان هر كس كه در مصيبتهاى ما قطره اى اشك بريزد، خداوند او را در بهشت جاى مى دهد.
احقاق الحق ، ج 5، ص 523

* بهشت ، پاداش عزادارى
قال على بن الحسين السجّاد عليه السّلام :
اَيُّما مُؤ مِنٍ دَمِعَتْ عَيْناهُ لِقَتْلِ الْحُسَيْنِ وَ مَنْ مَعَه حَتّى يَسيلَ عَلى خَدَّيْهِ بَوَّاءَهُ اللّهُ فىِ الْجَنَّةِ غُرَفاً.
ترجمه :
امام سجّاد عليه السّلام فرمود:
هر مؤ منى كه چشمانش براى كشته شدن حسين بن على عليه السّلام و همراهانش اشكبار شود و اشك بر صورتش جارى گردد، خداوند او را در غرفه هاى بهشتى جاى مى دهد.
ينابيع الموده ، ص 429

* به ياد فرزندان فاطمه عليها السّلام
قالَ السجّادُ عليه السّلام :
اِنّى لَمْ اَذْكُرْ مَصْرَعَ بَنى فاطِمَةَ اِلاّ خَنَقَتْنى لِذلِكَ عَبْرَةٌ.
ترجمه :
امام سجاد عليه السّلام فرمود:
من هرگز شهادتِ فرزندان فاطمه عليها السّلام را به ياد نياوردم ، مگر آنكه بخاطر آن ، چشمانم اشكبار گشت .
بحارالانوار، ج 46، ص 109

* سوگوارى در خانه ها
قال الباقرُ عليه السّلام :
ْكيهِ وَ يَاءْمُرُ مَنْ فى دارِهِ بِالْبُكاءِ عَلَيْهِ وَ يُقيمُ فى دارِهِ مُصيبَتَهُ بِاِظْهارِ الْجَزَعِ عَلَيْهِ وَ يَتَلاقُونَ بِالبُكاءِ بَعضُهُمْ بَعْضاً فِى البُيُوتِ وَ لِيُعَزِّ بَعْضُهُمْ بَعْضاً بِمُصابِ الْحُسَيْنِ عليه السّلام .
ترجمه :
امام باقر عليه السّلام نسبت به كسانى كه در روز عاشورا نمى توانند به زيارت آن حضرت بروند، اينگونه دستور عزادارى دادند و فرمودند:هر كس براي حسين عليه السّلام ندبه و عزادارى و گريه كند و به اهل خانه خود دستور دهد كه بر او بگريند و در خانه اش با اظهار گريه و ناله بر حسين عليه السّلام ، مراسم عزادارى برپا كند و يكديگر را با گريه و تعزيت و تسليت گويى در سوگ حسين عليه السّلام در خانه هايشان ملاقات كنند.
كامل الزيارات ، ص 175

* اشك على عليه السّلام در سوگ شهداى كربلا
قالَ الباقر عليه السّلام :
بَلا فى اِثْنَيْنِ مِنْ اَصْحابِهِ قالَ: فَلمّا مَرَّبِها تَرَقْرَقَتْ عَيْناهُ لِلْبُكاءِ ثُمَّ قالَ: هذا مَناخُ رِكابِهِمْ وَ هذا مُلْقى رِحالِهِمْ وَهيهُنا تُهْراقُ دِماؤُهُمْ، طوبى لَكِ مِنْ تُرْبَةٍ عَلَيْكِ تُهْراقُ دِماءُ الا حِبَّةِ.
ترجمه :
امام باقر عليه السّلام فرمود:
اميرالمؤ منين عليه السّلام با دو تن از يارانش از كربلا گذر كردند، حضرت ، هنگام عبور از آنجا، چشمهايش اشك آلود شد، سپس فرمود:
اينجا مركبهايشان بر زمين مى خوابد، اينجا محلّ بارافكندنشان است و اينجا خونهايشان ريخته مى شود، خوشا به حال تو اى خاكى كه خون دوستان برروى تو ريخته مى شود!
بحارالانوار، ج 44، ص 258

*اشك ، حجاب دوزخ
قال الباقر عليه السّلام:
ما مِنْ رَجُلٍ ذكَرَنا اَوْ ذُكِرْنا عِنْدَهُ يَخْرُجُ مِنْ عَيْنَيْهِ ماءٌ ولَوْ مِثْلَ جَناحِ الْبَعوضَةِ اِلاّ بَنَى اللّهُ لَهُ بَيْتاً فى الْجَنَّةِ وَ جَعَلَ ذلِكَ الدَّمْعَ حِجاباً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ النّارِ.
ترجمه :
امام باقر عليه السّلام پس از شنيدن سروده هاى كميت درباره اهل بيت ، گريست و سپس فرمود:
هيچ كس نيست كه ما را ياد كند، يا نزد او از ما ياد شود و از چشمانش هر چند به اندازه بال پشه اى اشك آيد، مگر آنكه خداوند برايش در بهشت ، خانه اى بنا كند و آن اشك را حجاب ميان او و آتش دوزخ قرار دهد. الغدير، ج 2، ص 202

* بيست سال گريه
قالَ الصّادقُ عليه السّلام:
بَكى عَلىُّ بْنُ الحُسَينِ عليه السّلام عِشْرينَ سَنَةً وَ ما وُضِعَ بَيْنَ يَدَيْهِ طَعامٌ اِلاّبَكى .
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام فرمود:
امام زين العابدين عليه السّلام بيست ساله (به ياد عاشورا) گريست و هرگز طعامى پيش روى او نمى گذاشتند مگر اينكه گريه مى كرد. بحارالانوار، ج 46، ص 108

*ادب سوگوارى
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
لَمّا ماتَ اِبراهيمُ بْنُ رَسُولِاللّهِ صلّى اللّه عليه و آله حَمَلَتْ عَيْنُ رَسُولِاللّهِ بِالدُّمُوعِ ثُمَّقالَ النّبىُّصلّى اللّه عليه و آله :
تَدْمَعُ الْعَيْنُ وَ يَحْزَنُ الْقَلْبُ وَ لا نَقُولُ ما يُسْخِطُ الرَّبَّ وَ اِنّا بِكَ يا اِبراهيمُ لَمَحْزُونُونَ.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام فرمود:
چون ابراهيم - پسر رسول خدا - از دنيا رفت ، چشم پيامبر پر از اشك شد. سپس پيامبر فرمود:
چشم ، اشكبار مى شود و دل غمگين مى گردد، ولى چيزى نمى گوييم كه خدا را به خشم آورد، و ما در سوگ تو - اى ابراهيم - اندوهناكيم .بحارالانوار، ج 22، ص 157

* چشمهاى اشكبار
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
مَنْ ذُكِرْنا عِنْدَهُ فَفاضَتْ عَيْناهُ حَرَّمَ اللّهُ وَجْهَهُ عَلَى النّارِ.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام فرمود:
نزد هر كس كه از ما (و مظلوميت ما) ياد شود و چشمانش پر از اشك گردد، خداوند چهره اش را بر آتش دوزخ حرام مى كند. بحارالانوار، ج 44، ص 285

* احياء خط اهل بيت عليهم السّلام
قال الصّادق عليه السّلام :
تَزاوَرُوا وَ تَلاقُوا وَ تَذاكَرُوا و اَحْيُوا اَمْرَنا.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام فرمود:
به زيارت و ديدار يكديگر برويد، با هم به سخن و مذاكره بنشينيد و امر ما را (:كنايه از حكومت و رهبرى ) زنده كنيد. بحارالانوار، ج 71، ص 352

* مجالس حسينى
قال الصّادق عليه السّلام لِلفُضَيل:
تَجْلِسُونَ وَ تُحَدِّثُونَ؟ فَقالَ: نَعَمْ، قالَ: اِنَّ تِلْكَ الْمَجالِسَ اُحِبُّها فاءَحْيُوا اَمْرَنا، فَرَحِمَ اللّهُ مَنْ اَحْيى اَمْرَنا.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام از فُضيل پرسيد:
آيا (دور هم ) مى نشينيد و حديث و سخن مى گوييد؟
گفت : آرى
فرمود: اينگونه مجالس را دوست دارم ، پس امرِ (امامت ) ما را زنده بداريد. خداى رحمت كند كسى را كه امر و راه ما را احيا كند. وسائل الشيعه ، ج 10، ص 392

* اشكهاى ارزشمند
قال الصّادق عليه السّلام:
....رَحِمَ اللّهُ دَمْعَتَكَ، اَما اِنَّكَ مِنَ الَّذينَ يُعَدُّوَنَ مِنْ اَهْلِ الْجَزَعِ لَنا وَالَّذينَ يَفْرَحُونَ لِفَرَحِنا و يَحْزَنُونَ لِحُزْنِنا، اَما اِنّكَ سَتَرى عِنْدَ مَوْتِكَ حُضُورَ آبائى لَكَ.....
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام ، به مسمع كه از سوگواران و گريه كنندگان بر عزاى حسينى بود، فرمود:
خداى ، اشك تو را مورد رحمت قرار دهد. آگاه باش ، تو از آنانى كه از دلسوختگان ما به شمار مى آيند، و از آنانى كه با شادى ما شاد مى شوند و با اندوه ما غمگين مى گردند.آگاه باش ! تو هنگام مرگ ، شاهد حضور پدرانم بر بالين خويش خواهى بود. وسائل الشيعه ، ج 10، ص 397

* دلهاى سوخته
قال الصّادق عليه السّلام :
اَللّهم ... وَ ارْحَمْ تِلْكَ الاَعْيُنَ الَّتى جَرَتْ دُمُوعُها رَحْمَةً لَنا وَ ارْحَمْ تِلْكَ الْقُلُوبَ الَّتى جَزَعَتْ وَ احْتَرَقَتْ لَنا وَ ارْحَمِ الّصَرْخَةَ الّتى كانَتْ لَنا.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام بر سجّاده خود نشسته و بر زائران و سوگواران اهل بيت ، چنين دعا مى كرد و مى فرمود:
خدايا ... آن ديدگان را كه اشكهايش در راه ترحّم و عاطفه بر ما جارى شده و دلهايى را كه بخاطر ما نالان گشته و سوخته و آن فريادها و ناله هايى را كه در راه ما بوده است ، مورد رحمت قرار بده .
بحارالانوار، ج 98، ص 8

* گريه برمظلوميّت شيعه
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
مَنْ دَمِعَتْ عَيْنُهُ فينَا دَمْعَةً لِدَمٍ سُفِكَ لَنا اَوْ حَقٍّ لَنا نُقِصْناهُ اَوْ عِرْضٍ اُنْتُهِكَ لَنا اَوْلاَِحَدٍ مِنْ شيعَتِنا بَوَّاءهُ اللّهُ تَعالى بِها فِى الْجَنَّةِ حُقُباً.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام فرمود:
هر كس كه چشمش در راه ما گريان شود، بخاطر خونى كه از ما ريخته شده است ، يا حقى كه از ما گرفته اند، يا آبرويى كه از ما يا يكى از شيعيان ما برده و هتك حرمت كرده اند، خداى متعال به همين سبب ، او را در بهشت جاودان ، براى ابد جاى مى دهد.
امالى شيخ مفيد، ص 175

* ثواب بى حساب
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
لِكُلّ شَيْئٍ ثَوابٌ اِلا الدَمْعَةٌ فينا.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام فرمود:
هر چيزى پاداش و مزدى دارد، مگر اشكى كه براى ما ريخته شود (كه چيزى با آن برابرى نمى كند و مزد بى اندازه دارد.
جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 548

* كوثر و اشك
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
ما مِنْ عَيْنٍ بَكَتْ لَنا اِلاّ نُعِّمَتْ بَالنَّظَرِ اِلَى الْكَوْثَرِ وَ سُقِيَتْ مِنْهُ.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام فرمود:
هيچ چشمى نيست كه براى ما بگريد، مگر اينكه برخوردار از نعمتِ نگاه به كوثر مى شود و از آن سيرابش مى كنند.
جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 554

* گريه آسمان
عَنِ الصّادقُ عليه السّلام :
يا زُرارَةُ! اِنَّ السَّماءَ بَكَتْ عَلَى الْحُسَيْنِ اَرْبَعينَ صَباحاً.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام فرمود:
اى زراره ! آسمان چهل روز، در سوگ حسين بن على عليه السّلام گريه كرد.
جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 552

* گريه و اندوه مطلوب
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
ترجمه :
كُلُّ الْجَزَعِ وَ الْبُكاءِ مَكْرُوهٌ سِوَى الْجَزَعُ وَ الْبُكاءُ عَلَى الحُسَينِ عليه السّلام
امام صادق عليه السّلام فرمود:
هر ناليدن و گريه اى مكروه است ، مگر ناله و گريه بر حسين عليه السّلام .
بحارالانوار، ج 45، ص 313

* پيامبر صلّى اللّه عليه و آله و گريه بر شهيد
قالَ الصّادقُ عليه السّلام:
اِنَّ النَّبىَّ لَمّا جائَتْهُ وَفاةُ جَعْفَرِ بنِ اَبى طالبٍ وَ زَيْدِ بنِ حارِثَةَ كانَ اَذا دَخَلَ بَيْتَهُ كَثُرَ بُكائُهُ عَلَيْهِما جِدّاً وَ يَقولُ: كانا يُحَدِّثانى وَ يُؤانِسانى فَذَهَبا جَميعاً.
ترجمه:
امام صادق عليه السّلام فرمود:
وقتى خبر شهادت جعفر بن ابى طالب و زيد بن حارثه به پيامبر خدا رسيد، از آن پس هرگاه وارد خانه مى شد، بر آن دو شهيد بشدّت مى گريست و مى فرمود:
آن دو شهيد، با من هم سخن و همدم و انيس بودند، و هر دو رفتند .....
من لايحضره الفقيه ، ج 1، ص 177

* نَفَسهاى تسبيح
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنا تَسْبيحٌ وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ وَ كِتْمانُ سِرّنا جِهادٌ فى سَبيلِ اللّهِ. ثَمَّ قالَ اَبُو عَبدِاللّهِ عليه السّلام : يَجِبُ اَنْ يُكْتَبَ هذا الْحَديثُ بِالذَّهَبِ.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام فرمود:
نَفَس كسى كه بخاطر مظلوميّت ما اندوهگين شود، تسبيح است و اندوهش براى ما، عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست .
سپس امام صادق عليه السّلام افزود:
اين حديث را بايد با طلا نوشت !
امالى شيخ مفيد، ص 338

* فرشتگان سوگوار
قالَ الصّادقُ عليه السّلام :
اَرْبَعَةُ الا فِ مَلَكٍ عِنْدَ قَبْرِ الْحُسَيْنِ عليه السّلام شُعْثٌ غُبْرٌيَبْكُونَهُ اِلى يَوْمِ القِيامَةِ.
ترجمه :
امام صادق عليه السّلام فرمود:
چهار هزار فرشته نزد قبر سيدالشهدا عليه السّلام ژوليده و غبارآلود، تا روز قيامت بر آن حضرت مى گريند.
كامل الزيارات ، ص 119

* گريه بر حسين عليه السّلام
قالَ الرّضا عليه السّلام :
يَا ابنَ شَبيبٍ! اِنْ كُنْتَ باكِياً لِشَئٍ فَاْبكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلىّ بْنِ اَبى طالبٍ عليه السّلام فَاِنَّهُ ذُبِحَ كَما يُذْبَحُ الْكَبْشُ.
ترجمه :
امام رضا عليه السّلام به ريّان بن شبيب فرمود:
اى پسر شبيب ! اگر بر چيزى گريه مى كنى ، بر حسين بن على بن ابى طالب عليه السّلام گريه كن ، چرا كه او را مانند گوسفند سر بريدند. بحارالانوار، ج 44، ص 286

* مجالسى به ياد اَئمّه عليهم السّلام
قالَ الرّضا عليه السّلام :
مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً يُحْيى فيهِ اَمْرُنا لَمْ يَمُتْ قَلْبُهُ يَوْمَ تَمُوتُ الْقُلُوبُ.
ترجمه :
امام رضا عليه السّلام فرمود:
هر كس در مجلسى بنشيند كه در آن ، امر (و خطّ و مرام ما) احيا مى شود، دلش در روزى كه دلها مى ميرند، نمى ميرد.
بحارالانوار، ج 44، ص 278

* آثار گريستن بر حسين عليه السّلام
قالَ الرّضا عليه السّلام :
فَعَلى مِثْلِ الْحُسَينِ فَلْيَبْكِ الْباكُونَ فَاِنَّ البُكاءَ عَلَيهِ يَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ.
ترجمه :
امام رضا عليه السّلام فرمود: گريه كنندگان بايد بر كسى همچون حسين عليه السّلام گريه كنند، چرا كه گريستن براى او، گناهان بزرگ را فرو مى ريزد.
بحارالانوار، ج 44، ص 284

* اشك و آمرزش گناه
قالَ الرّضا عليه السّلام :
يَا بْنَ شَبيبٍ! اِنْ بَكَيْتَ عَلَى الحُسَينِ عليه السّلام حَتّى تَصيرَ دُمُوعُكَ عَلى خَدَّيْكَ غَفَرَ اللّهُ لَكَ كُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتَهُ صَغيرا كانَ اَوْ كَبيراً قَليلا كانَ اَوْ كثيراً.
ترجمه :
امام رضا عليه السّلام فرمود:
اى پسر شبيب ! اگر بر حسين عليه السّلام آن قدر گريه كنى كه اشگهايت بر چهره ات جارى شود، خداوند همه گناهانت را كه مرتكب شده اى مى آمرزد؛ كوچك باشد يا بزرگ ، كم باشد يا زياد.
امالى صدوق ، ص112

* همدلى با عترت
قالَ الرّضا عليه السّلام :
اِنْ سَرَّكَ اَنْ تَكُونَ مَعَنا فىِ الدَّرَجاتِ الْعُلى مِنَ الجِنانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنا وَ افْرَحْ لِفَرَحِنا.
ترجمه :
امام رضا عليه السّلام به ريّان بن شبيب فرمود:
اگر تو را خوشحال مى كند كه در درجات والاى بهشت با ما باشى ، پس در اندوه ما غمگين باش و در شادى ما خوشحال باش .
جامع احاديث الشيعه ، ج 12، ص 549

منبع: كتاب چهل حديث عزادارى نوشته جواد محدّثى 

باران خنجر فرو ريخت، خون تا فراسو شتك زد
خوني كه بر زخم انسان تا عمق جان‌ها نمك زد

خوني كه جاري شد از عشق تا آسمان قد برافراشت
خوني كه هر سد ميان خاك و خدا بود برداشت

خوني كه از كربلا رفت تا ناكجاي مكان‌ها
ميزان ايمان به حق شد، در امتداد زمان‌ها

باران آتش فرو ريخت، هفتاد و دو شعله برخاست
تا شب دليلي نباشد وقتي كه خورشيد پيداست

هفتاد و دو شعله، يعني: هفتاد و دو حرف روشن
در هاي و هوي شقاوت شيواترين شعر بودن

اي داغ مظلوم هستي، اي شوق در خون شناور
اي بر ستيغ شهادت اعجاز خورشيد باور

آتش به جان زمان زد خون تو تا بر زمين ريخت
بيداري خفتگان را، از خاك آتش برانگيخت

تكثير عشق و جنون را جان داد در چشم عاشق
شد نام تو تا هميشه ورد زبان دقايق