خوش آمدید

هرچه زمان بر حادثه عاشورا می گذرد، ابعاد بیش تری از این حادثه عظیم، روشن می شود؛ بنابراین، آن چه امروز از این واقعه بزرگ در اذهان و اندیشه هاست، فراتر از شاخص هایی است که برای مردم یک قرن پیش مطرح بوده و آن چه نسل آینده از این نهضت فرا می گیرد، بیش از آن چیزی است که نسل حاضر از این درخت پربار برگرفته است. طبعاً پس از ظهور حضرت مهدی(عج) که عقل و معرفت انسان ها کامل می گردد، درس هایی از حادثه عاشورا آموخته می شود که تا آن روز کسی آن ها را فرا نگرفته است؛ بنابراین بسیاری از ابعاد این واقعه عظیم، برای بهره مندی مردمان مسلمان، پس از ظهور حضرت مهدی(عج) در انبان تاریخ ذخیره شده است.

از سوی دیگر اگر حادثه عاشورا از منظر هنری به ارزیابی گذاشته شود، زیباترین و جذاب ترین تابلو هنرنمایی پروردگار خواهد بود.

توضیح این که یک تابلو نقاشی، زمانی به عنوان اثر ماندگار هنری قلمداد خواهد شد که ابعاد مختلف و شاخص های گوناگون ضمن جمع شدن در آن، از نظمی محسوس و آهنگی مشخص بهره مند باشند. در واقع آن چه به عنوان «هارمونی» و «تناسب» در یک مجموعه هنری قلمداد می شود، گویای زیبایی آن مجموعه هنری به حساب می آید. به عبارت دیگر زیبایی یک مجموعه هنری با میزان تناسب و هارمونی اجزای آن اثر، رابطه ای مستقیم دارد و هرچه تناسب اجزای اثر هنری بیش تر باشد، زیباتر به نظر خواهد رسید.

اشهد انک التالی بکتاب الله. (مفاتیح الجنان، زیارت امام حسین(ع)) نام حسین(ع) با محرم پیوند خورده و جان فشانی او و 72 یار با وفایش به محرم، روح و حیات دمیده است، ماه محرم برای شیعیان و عاشقان سید و سالار شهیدان از سال 61 هـ . ق تا به حال، ماه حزن و اندوه بوده است. آنان همه ساله به عشق امام حسین(ع) گرد هم می آیند و از چشمه زلال عنایتش سیراب می شوند. اگرچه مظلومیت سالار شهیدان و سید جوانان اهل بهشت در روز عاشورا بیش تر مطرح شده و از این واقعه سخن های بسیار رفته است، اما شخصیت والای امام حسین(ع) به واقعه عاشورا و آن چه بین ایشان و سپاه یزید رفته خلاصه نمی شود. بدون شک امام حسین(ع) که سلاله پاک نبی مکرم اسلام(ص) است و دوران کودکی خود را در دامان پیامبر(ص)گذرانده، در تمامی ابعاد کم نظیر و نمونه و الگوی همه شیعیان و حق طلبان می باشد.

هرچند تاکنون کتاب های بسیاری از نویسندگان مختلف درباره ابعاد شخصیتی امام حسین(ع) به چاپ رسیده است. اما هم چنان بحث و تحقیق در این حوزه، کتاب های مفصل دیگری را می طلبد.

کربلا؛ نامی است که از گذشته های دور به یادگار مانده؛ از آن زمان که حضرت ابراهیم(ع) در مسیر هجرتش از سرزمین «اور» به مکه، پس از عبور از کناره رود فرات به سرزمین پر برکت کربلا رسید و در آن جا به عبادت خداوند پرداخت.1

واژه کربلا: درباره این واژه سخنان و گفته های فراوانی وجود دارد؛ کربلا به یک معنا سرزمین بلا و مصیبت خوانده شده است. کربلا ترکیب شده از کار (نجات) و بلاه (حیات و امان) یعنی یافتن حیات، و این مفهوم، 2 هماهنگ با روایتی است که می گوید: کربلا، بقعه ای است که خداوند در آن نوح و کسانی را که به او ایمان آورده بودند، نجات داد. 3

کربلا به زبان آرامی به معنایِ سرزمین خداست4. در قرآن کریم، خداوند نجات حضرت موسی(ع)، هارون و قوم بنی اسرائیل را از دست فرعون و ظلم های او در حق ایشان تعبیر «کرب» (نجات از بلای عظیم) بیان می کند. «و نجیناهما و قومهما من الکرب العظیم» (صافات: 115) واژه کرب، چهار بار در قرآن مجید آمده است. 5

امام حسین(ع) مصباح هدایت و کشتی نجات

قرآن کریم، انبیای الهی را هدایت گر مردم به امر الهی در پرتو صبر و یقین و عبادت معرفی می کند: «وجعلناهم ائمه یهدون بامرنا و اوحینا الیهم فعل الخیرات ... و کانوا لنا عابدین»6 ، «و جعلنا منهم ائمه یهدون بامرنا لما صبروا و کانوا بأیاتنا یوقنون»7 امام حسین(ع) مظهر این وصف برجسته انبیای الهی است از این رو پیامبر اکرم(ص) او را مصباح و چراغ فروزان هدایت معرفی کرده است: «ان الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه»8

امام حسین(ع) و امر به معروف

قرآن می فرماید: شما بهترین امت هستید، در صورتی که امر به معروف و نهی از منکر کنید؛ «کنتم خیر امه اخرجت للناس تأمرون بالمعروف و تنهون عن المنکر»9 امام حسین(ع) نیز در هدف از قیام خود می فرماید: من برای احیای امر به معروف و نهی از منکر خروج کردم: «انما خرجت لطلب الاصلاح فی امه جدی محمد(ص) ارید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر.» 10

امام حسین(ع) معلم عزت و عمل صالح

قرآن مجید می فرماید: هرکس خواهان عزت است، عزت در پرتو ایمان و عمل صالح است؛ «من کان یرید العزه فلله العزه جمیعاً الیه یصعد الکلم الطیب و العمل الصالح یرفعه»11 امام حسین(ع) در قیام خود در کربلا، طالب عزت بود و گریزان از ذلت؛ «هیهات منی الذله»12

امام حسین(ع) معلم ایثار و انفاق

«لن تنالوا البر حتی تنفقوا مما تحبون؛13 به مقام ابرار نایل نمی شوید، مگر با انفاق برخی چیزهایی که دوست دارید.» امام حسین(ع) در روز عاشورا تمام آن چه را که در اختیار داشت و همه آن ها محبوب او بود، در راه خدا انفاق کرد.

امام حسین(ع) و خوف و خشیت الهی

قرآن مجید در وصف انبیا می گوید: پیامبران پیشین کسانی بودند که در تبلیغ رسالت الهی، از خدا می ترسیدند و از هیچ کس دیگر هراسی نداشتند؛ «الذین یبلغون رسالات الله و یخشونه و لایخشون احدا الا الله»14 امام حسین(ع) نیز دارای این دو خصیصه برجسته است:

1. تنها از خداوند می ترسید. در دعای عرفه می گوید: «اللهم اجعلنی اخشاک کانی اراک»15 خدایا مرا آن گونه قرار ده که از تو بترسم، آن سان که گویی تو را می بینم.

2. از غیر خدا نمی ترسید. حضرت می فرماید: اگر در دنیا، هیچ پناهگاهی نداشته باشم و کسی مرا حمایت نکند، من با یزید بن معاویه بیعت نخواهم کرد: «لولم یکن لی ملجا و لامأوی لما بایعت یزید بن معاویه»16

امام حسین(ع) صاحب نفس مطمئنه

«یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیه مرضیه فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی»17

امام صادق(ع) فرمودند: «سوره مبارکه فجر را در نمازهای واجب و مستحب بخوانید. زیرا این سوره مبارکه در شأن امام حسین(ع) است. شخصی علت آن را جویا شد، حضرت در پاسخ فرمودند: به دلیل آن که امام حسین(ع) صاحب نفس مطمئنه بود که خداوند از او راضی و او از خداوند راضی بود. (ویکی از مصادیق بارز این آیه شریفه، امام حسین(ع) است.)» 18

آزمونی بالاتر از آزمون ابراهیم(ع):

«واذابتلی ابراهیم ربه بکلمات فاتمهن قال انی جاعلک للناس اماما...» 19

«و (یادآور) هنگامی که ابراهیم را خداوندش، با کلماتی بیازمود و او (ابراهیم) در همه آن ها موفق شد (آن ها را به اتمام رساند). خداوند گفت: تو را امام مردم قرار می دهم...».

کدامین آزمون ها؟ امتحان ذبح اسماعیل، ساکن کردن هاجر و نوازش اسماعیل در جوار کعبه در منطقه ای بی زرع و بی آبادانی و نیز اعتماد بالا و والای او به خداوند در لحظه های افتادن در آتش نمرودیان و ...

کسی که به حماسه های عظیم عاشورا چشم بیندازد، دشوارتر بودن آزمون های حضرت حسین بن علی(ع) را لمس می کند؛

ـ به قربان گاه بردن جوان و نورس و خردسال شیرخوار

ـ اسکان زنان و کودکان در قلب سی هزار انسان شیفته زندگیِ زوال پذیر دنیا.

ـ اتکا و اتکال به خداوند، حتی در قتلگاه در قالب نیایش عاشقانه و رضایت مندانه

و ده ها آزمون دشوار دیگر که در واژه واژه این تاریخ درخشان، رخ می نماید.

بخشی از اسرار توجه دادن مردمان به این روز و این حادثه، همین پایداری بر پاکی و بروز غیرت و هویت انسانی و اسلامی و پیام های بی شماری است که در این واقعه بروز دارد.

پیشتازی و پیش دستی در نیکی ها

«... فاستبقوا الخیرات؛ در خوبی ها بر یکدیگر پیشی بگیرید» 20

در روایت معروفی آمده است: «بالاتر از هر نیکی، نیکی دیگری هست، تا آن جا که انسانی در راه خدا به شهادت برسد که بالاتر از آن چیز دیگری نیست.» این خیر بزرگ شهادت، آن چنان جلوه گری می کرد و مشتاقان را به سبقت از یکدیگر در عرصه آسمانی نینوا می کشانید که تا یاران امام حسین(ع) زنده بودند، اجازه نمی دادند که یک نفر از خاندان بنی هاشم، پای به میان بگذارد و فرزند برومند حسین، علی اکبر، در میان بنی هاشمی ها، سبقت می گرفت و هرکدام بر دیگری پیشی می جستند.

به راستی، شایسته است که عاشقان و یاران حسینی نیز از سیره اصحاب آن امام همام الگو بگیرند؛ «تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل».

امام حسین(ع) و شناختی از قرآن

امام حسین(ع): «القرآن ظاهره انیق و باطنه عمیق؛ قرآن، ظاهرش زیبا و شگفت انگیز است و باطنش ژرف و عمیق.» 21

و همان طور که قرآن صامت از ظاهری شگفت و باطنی ژرف برخوردار است، وجود امام حسین(ع) به عنوان قرآن ناطق از همین شگرفی و ژرفی در ظاهر و باطن و صورت و سیرت برخوردار است و ما در زیارت ناحیه مقدسه در اوصاف آن امام می خوانیم: «وعظیم السوابق...» 22 تو ای حسین دارای برتری های با عظمتی هستی.

امام حسین(ع) دوست دار واقعی قرآن

امام حسین(ع) می فرماید: «خدا می داند که من نماز و تلاوت قرآن را دوست می دارم.»23

در شب عاشورا که امام حسین(ع) به تلاوت قرآن مشغول بود، گروهی از لشگریان پسر سعد برای اطلاع از احوال امام حسین(ع) و یاران او نزدیک خیمه ها آمدند و ملاحظه کردند که امام با یک صورت ملکوتی و جذاب؛ آیاتی از سوره آل عمران را تلاوت می کند.24 امام حسین(ع) در ظهر عاشورا نیز در بحبوحه جنگ، نماز را به همراه یارانشان در کربلا اقامه می کنند.

امام حسین(ع) احیاءگر قرآن

از آن جا که قرآن کریم این کتاب نجات بخش الهی بعد از پیامبر به دست امویان و عوامل آن ها مطابق میل و منافعشان تفسیر می شد؛ امام حسین(ع) رسالت احیای قرآن را با پیام بلند عاشورا آغاز کرد أین بار قرآن از حنجره امام حسین(ع) تلاوت شد و رسوم جاهلیت را در هم شکست و خفقان جامعه آن روز مسلمانان را از بین برد و ایشان را از خواب غفلت بیدار کرد. خود ایشان درباره احیاگری قرآن می فرماید:«شما را به زنده ساختن آیات قرآن و از میان بردن بدعت ها فرا می خوانم، اگر دعوت مرا بپذیرید، به راه راست و هدایت خواهید رسید.» 25

پی نوشت ها

1. آیت الله محسن امین، فی رحاب ائمه اهل البیت، ج 3، ص 101

2. معجم علامات آشوری، شماره 366

3. مجلسی، بحارالانوار، ج 101، ص 33

4. سیدسامی البرری، القرآن و علم الآثار، ک 1، ص 25 ـ 23

5. صافات: 76 و115، انعام: 64، انبیاء: 76

6. انبیاء: 73

7. سجده: 24

8. بحارالانوار، مجلسی،ج 36، ص 205

9. آل عمران: 110

10. نفس المهموم، ص 45

11. فاطر: 10

12. بحارالانوار، ج 45، ص 83

13. آل عمران: 92

14. احزاب: 39

15. دعای عرفه امام حسین(ع)

16. بحارالانوار، ج 44، ص 329

17. فجر: 27 تا 30

18. بحارالانوار، ج 24 ص 93

19. بقره: 124

20. مائده: 48

21. مجلسی، بحارالانوار ، ج 89، ص 20

22. نفس المهموم، ص 7

23. العتره والقرآن، ص 97

24. الارشاد المفید، ج 1، ص 232 و 601

25. ابوالقاسم حالت، کلمات قصار امام حسین(ع)، ص 75

«پدر و مادر! من زندگی را دوست دارم، ولی نه آن قدر که آلوده اش شوم و خویش را فراموش و گم کنم. علی وار زیستن و علی وار شهید شدن و حسین وار زیستن و حسین وار شهید شدن را دوست دارم».

سردار شهید حاج همت

«بدانید که هر کس از آفات و بلایای خانمان سوز گناه، رهایی یابد و در شطّ خون شنا کند، به ساحل نجات راه می یابد. شطّ خون در جبهه هاست و ساحل نجات؛ کربلا و در ورای خون رفتن».

شهید غلام رضا جاوید

«اگر من شهید شدم و جنازه ام به دست شما نیامد، بدانید در خاک کربلا گم شده ام و در پیش حسین( ع) هستم»

شهید رضا حسن زاده

«اگر روزی چشم از جهان فرو بستم، چشمانم را باز بگذارید، تا همه بدانند چشم به راه بودم. چشم به راه ظهور مهدی موعود(عج) تا بیاید و از یاران او باشم... می خواستم ضریح امام حسین( ع) و سقای باوفایش را در آغوش بفشارم و خاک تربتش را توتیای چشم بنمایم».

شهید حسین گلولانی مهاجران

«بله! اگر ما می توانستیم روزی چون علی( ع) بر نَفس خود فاتح گردیم و چون حسین( ع) تشنه لب در دشت کربلا، تیغ شهادت را با آغوش باز بپذیریم و شبی چون حضرت سجاد(ع) شب را با ناله های برخاسته از نهاد دل به درگاه خدا به صبح برسانیم و ...، آن وقت است که می توان گفت: مرگ چون خوابی شیرین است، و اگر غیر از این باشد، مطمئناً دروغ است».

شهید داود مدنی

«مگر می شود کسی عاشق خدا باشد، ولی در دفاع از دین خدا جان ندهد. مگر می شود کسی عاشق حسین (ع) باشد، اما برای آزادی و نجات کربلا جان ندهد؟!»

شهید مسعود تفنگچی

«از مصایب سالار شهیدان یاد کنید و برای امام حسین (ع) و خانواده اش گریه کنید؛ که امام صادق (ع) می فرماید: هر کس بر امام حسین و واقعه کربلا گریه کند، بهشت بر او واجب می شود، و اگر چه نبودیم در کربلا تا او را یاری کنیم، به یاد آن روز زیارت عاشورا می خوانیم و گریه و ناله می کنیم».

شهید رضا سید ارونقی

«امروز دو جبهه وجود دارد: یکی، حسینی و دیگری، یزیدی و من راه حسین (ع) را انتخاب کرده ام. شما هم از فرصت استفاده کنید و به جبهه حسین(ع) بپیوندید در هر کربلایی، امام حسین (ع) وجود دارد و حسین زمان ما امام خمینی است. ای حسین! ما هر اندازه ای که مصیبت ببینیم، مشکلات ببینیم، به اندازه مصیبت تو نمی شود. یا ابا عبدالله! به یادمان می آید وقتی که عزیزان رزمنده به عملیات می روند با یاحسین یاحسین به سوی دشمن حمله می برند و ]هنگامی که[ در خون خود غوطه ور می شوند، حسین حسین می گویند. مصیبت تو را فراموش نمی کنیم».

شهید عزّت الّله رحمانی

«زمانی در میان مکتب های مختلف سرگردان بودم، اما قلبی در سینه داشتم سرشار از محبت به علی (ع) و خاندان او و عشقی داشتم به حسین (ع) و عاشورای او که سفینه نجاتی بود برای نجاتم از میان افکار به هم ریخته»

شهید سید علی راشدی

«ای امام حسین! اگر چه در کربلا نبوده ام تا به ندای «هل من ناصر ینصرنی»ات، جواب بدهم، ولی ببین که به ندای حق طلبانه فرزندت خمینی، لبیک گفته و در کربلای خوزستان جان فشانی می کنم»

شهید حمید کریمی

«اینک ما می گوییم حسین جان! اگر در فضای داغ و خونین، کسی به فریادت نرسید و ندای تو را لبیک نگفت، ما پیروانت در فضای گرم و خونین ایران زمین، دست مردانگی مشت کرده، به ندای غریبی و تنهایی ات لبیک می گوییم»

شهید محمد رستگاری

«ای حسین! اکنون شهیدان بر ما شاهدند و تو ای سید شهیدان! قافله سالار این کاروان هستی. راه عشق نما و به این کاروان متصل فرما! ای بزرگ آموزگار شهادت! و ای سوخته شعله های سرکش عشق! به تو اقتدا کردم. تو شاهد باش که هم چون یاران تو به یاری ات برخاستم و ندای با صلابت «هل من ناصر ینصرنی» تو را لبیک گفتم.»

شهید زین العابدین عابدنیا

«ما وارثان خون حسین (ع) هستیم و ما را در مبارزه کردن با کفار، هیچ ترس و واهمه ای نیست».

شهید عبدالحسین رضایی

«باید کلمه عشق را در صحنه عاشورا یافت. چگونگی پیوستن و برگشتن عاشق به حضور معشوق. عشقی که دل را روانه باری تعالی کرده و فکر دنیوی را سلب می کند. حسین (ع)، این عاشق بزرگ و مظهر عشق، چگونگی این امر را به ما ره روان حق آموخته است.»

شهید سیف اللّه روستازاده

«حسین جان! ای معنی انسانیت در زمین و زمان! ای که به ما درس دادی؛ درس خوب زیستن و خوب مردن. ای نور! ای روشنی! ای چراغ فروزان بر مناره تاریخ در همه عصرها و همه نسل ها! امت تو و شاگردان مکتب تو از نزدیک به تو لبیک می گویند. مگر نه این است که تو با حرکت کمالی خود، درس انسان بودن و انسان زیستن و انسان مُردن آموختی؟»

شهید محمد دوست محمدی

«برادران! بدانید که زندگی و شهادت پرافتخار امام حسین (ع) سر مشقی بود برای تمام جهانیان و نیک اندیشان و ما می کوشیم تا حیات و مرگ خویش را بر اساس ایده آن حضرت قرار دهیم».

شهید محمد رضا پور قدیری

«درود بر عاشقان زیارت کربلای تو یا حسین، که عاشقانه در راه تو جان می سپارند و به عشق این که بر خاک زیر پایت بوسه زنند، جان خود را برای زیارت تو و معبودشان هدیه می کنند».

شهید سلیمان عبدی

«من رفتم به آن راهی که برای رسیدن به آن، مشقّات زیادی کشیدم. من رفتم به آن راهی که آرزویش را داشتم. من می روم که دنباله رو خط سرخ ابا عبداللّه الحسین (ع) باشم»

شهید علی رضا زارع

«یا حسین! یا حسین! یا حسین! آن قدر فریاد «هل من ناصر ینصرنی»ات نافذ بود و آن چنان تنهایی ات در آن تفتیده دشت برهوت، دلمان را به آتش کشید که اکنون در لبیک به تو ای وارث سولان! همه سختی ها را با لذت ایثار بر دوش خواهیم کشید».

شهید مجتبی طیرانی

«خدایا! در روز رستاخیز، هر کس در پشت سر امام خویش محشور می گردد؛ خدایا! مرا به دنبال امام خمینی کبیر و به دنبال جدش حسین (ع) محشور فرما و از شفاعت پیامبر(ص) و حسین (ع) و امام خمینی بی نصیب مگردان».

شهید سعید زینال زاده

«ما از امام حسین (ع) بالاتر نیستیم که هستی خود را در راه خدا و دین فدا کرد. ما باید پیروان حسین بن علی (ع) باشیم؛ او که با خون خود اسلام را زنده کرد».

شهید مهدی آقا عباسی

«ما در اسلام، روزی تاریخی تر از عاشورا نداریم، به خاطر این که عاشورا سرمنشأ پیروزی های اسلام بود. ما که در این زمان زندگی می کنیم، باید بدانیم که عاشورا را باید از یادهایمان نبریم. آیا چگونه می شود از یاد برد روزی که امام حسین(ع) و تمام یارانش به شهادت رسیدند.»

شهید محمد رضا خانزادی

«هر زمان خواستی گریه کنی، بر امام حسین (ع) و فرزندان و اصحابش گریه کن، که این عزیزان خدا که بهتر و باوفاتر از آنان خلق نشده، چگونه غریبانه تحت عنوان خارجی کشته شدند و بدن های پاکشان سه روز و دو شب بر روی زمین گرم کربلا ماند.»

شهید مسعود رستگار

«اگر می خواهید در مقام و عظمت شما خللی وارد نشود، هیچ گاه زبان به شکایت نگشایید و آن چه را که از قدر و منزلت الهی شما می کاهد، بر زبان نیاورید. همیشه سعی کنید سخنان حسین بن علی (ع) را در نظر داشته و برای خود الگو قرار دهید.»

شهید علی اکبر آذری نظر

«باید این را دانست که من این راه حسینی، راه اللّه و شهید شدن را خودم آگاهانه و با بینش اسلامی انتخاب کرده ام و هیچ زور و اجباری در این راه نیست، بلکه یک انتخاب آگاهانه است که شخص، خود، انتخاب می کند و من این راه را که همان راه حسین (ع) و یارانش می باشد، خودم انتخاب کرده ام. می دانم سعادت دنیا و آخرت در همین راه است».

شهید حسین نافله زاده

«به میدان آزمایشی می روی که در یک طرف کفر است با تمام امکانات و در طرف دیگر، جوانان سلحشور و با ایمان که برای حق مبارزه می کنند، برای هدفشان و مکتبشان. وقتی این چنین می اندیشی خود را در کنار همه آن ها و جزو یارانشان احساس می کنی، گویی در کنار اسلام فریاد «هَلْ مِنْ ناصِرٍ یَنصُرُنی»اش را پاسخ گفته ای و دیگر برایت مرگ مفهومی ندارد. چه زیبا و با شکوه است این گونه بودن، این گونه زیستن و این گونه مردن».

شهید بهروز ابوحمزه

«ما از امام حسین( ع) بالاتر نیستیم که هستی خود را در راه خدا و دین فدا کرد. ما باید پیروان حسین بن علی (ع)، باشیم؛ او که با خون، اسلام را زنده کرد».

شهید مهدی آقا عباسی

«لحظه وصل، لحظه شورانگیزی است، لحظه نشاط آوری است. آری! لحظه وصل، لحظه ای است که دل و جان آدمی به نور حق، روشن و از دیدن جمال حق، جان می گیرد و چه لذتی بالاتر از این که انسان دل و جانش به جلوه های حق روشن شود. برای من کمال افتخار است که جان فدای این چنین راهی کنم. راهی که حسین بن علی (ع)، امام عاشقان، فدای آن شده است».

شهید محمد مصطفی درخشان راد

« [پدرم] اگر به زیارت رفتید، به امام حسین (ع) بگویید که من هم جوانی داشتم و آرزویش این بود که در زمان شما و در رکاب شما باشد، ولی امروز این سعادت را پیدا کرده و به یاری شما آمده».

شهید مجتبی زکریا پور

«عقل می گوید: بمان و عشق می گوید: برو، و این هر دو، عقل و عشق را خداوند آفریده است، تا وجود انسان در حیرت میان عقل و عشق معنا شود. اگر چه عقل نیز اگر پیوند خویش را با چشمه خورشید نَبُرد، عشق را در راهی که می رود تصدیق خواهد کرد. آن جا دیگر میان عشق و عقل هیچ فاصله ای نیست... یاران! این قافله عشق است و این راه که به سرزمین «طفّ» در کرانه «فرات» می رسد، راه تاریخ است و هر بامداد، این بانگ از آسمان می رسد که الرَّحیل! الرَّحیل! از رحمت خدا به دور است هر که این باب شیدایی را بر مشتاقان لقای خویش ببندد. این دعوت آسمانی، فیضانی است که علی الدوام، زمینیان را به سوی آسمان می کشد. بدان که سینه تو نیز آسمان لایتناهی است، با قلبی که در آن چشمه خورشید می جوشد و گوش کن که چه خوش ترنمی دارد: «حسین حسین حسین حسین!»... یاران! شتاب کنید که زمین نه جای ماندن است که گذرگاه است. گذر از نفس به سوی رضوان حق. هیچ شنیده ای که کسی در گذرگاه، رحل اقامت بیفکند و مرگ نیز در این جا چنان با تو نزدیک است، که در کربلا ... اگر دهر بخواهد با کسی وفا کند و او را از مرگ معاف دارد، حسین (ع) که از من و تو شایسته تر است. الرَّحیل! الرَّحیل! یاران شتاب کنید.

بسیجی عاشق کربلاست و کربلا را تو مپندار که شهری است در میان شهرها و نامی است در میان نام ها. نه! کربلا، حرم حق است و هیچ کس را جز یاران امام حسین (ع) راهی به سوی حقیقت نیست... ما سرگردان های مدار نفس را چه می رسد که از ستارگان کهکشان حسین (ع) سخن بگوییم؟ ما را چه می رسد که از ساکنان حریم قدس و شاهدان محفل قدس سخن بگوییم.

حسین (ع)، سر سلسله شیداییان عشق است و شیدایی را که به هر کسی نمی بخشند. شیدایی حق، پاداش از خود گذشتگی است. شهدا، کلیدداران کعبه شیدایی هستند و کعبه شیدایی، کربلاست... آن که با پای اختیار، قدم در طریق کربلا نهاده است، می داند که خون، حرم سیدالشهداست و این نه رازی است که بر اغیار فاش شود.

اکنون امام در برابر تاریخ ایستاده است و به صفوف لشکریان دشمن که هم چون سیل مواج شب تا افق گسترده است، می نگرد. به عمر سعد در حلقه «صنادید» کوفه چه باید گفت؟ وا اسفاه! که کلام را از حقیقت جز اندکی نصیب نیست و از آن برتر، سیمرغِ بلند پرواز دل را بگو که اسیر این قفس تنگ و بال های شکسته است».

شهید سید مرتضی آوینی

عاشورا در سینما و تلویزیون

می دانید و می دانیم که واقعه عاشورا تنها در دوفیلم سینمایی مورد توجه فیلمسازان و البته فیلمنامه نویسان قرار گرفته است. جالب است که پس از دو دهه شکل گیری سینمای جمهوری اسلامی ایران که مبنای انقلاب اسلامی اش در سال 57 الهام از این واقعه و قیام در برابر ظلم و ستم بوده است، تنها فیلمهای سفیر و روز واقعه به این مسئله پرداخته اند!

بقيه در ادامه

مقدمه

درباره نقش زنان در حماسه کربلا، می توان در دو محور کمی و کیفی سخن گفت. این که آنان چند نفر و چه کسانی بودند و چه نقش و تاثیری داشتند. از جمله زنان حاضر در کربلا، برخی از اولاد حضرت علی (ع) بودند و برخی از بنی هاشم و اصحاب و یاران اهل بیت پیامبر (ص).

نکته مشترک تأثیر حضور بانوان در این حماسه، نقش پیام رسانی ایشان بود، اما جهات دیگری نیز وجود دارد که فهرست وار به آن ها اشاره می کنیم:

1. مشارکت مستقیم زنان در جهاد

2. آموزش صبر و استقامت

3. پیام رسانی قبل از واقعه، به هنگام واقعه و پس از آن در اسارت

4. تقویتِ روحیه سپاه امام

5. پرستاری از بیماران و مداوای مجروحان

6. مدیریت وقایع بحرانی

7. حفظ ارزش ها و آرمان های اسلام

8. تغییر ماهیت اسارت به آزادی بخشی

9. عمق بخشیدن به جنبة عاطفی و احساسی کربلا

بقيه در ادامه