خوش آمدید

  رهبر معظم انقلاب در پاسخ به استفتائی می‌فرمایند: شایسته است مراسم عزادارى به همان صورت متعارفى که از قدیم متداول بوده برگزار شود، البته استفاده از طبل و سنج به نحو متعارف اشکال ندارد.

 حال و هوای این ایام، عاشقان اباعبدالله(ع) را بی‌تاب کرده و در لبیک به ندای «هل من ناصر ینصرنی» به سوگ و ماتم می‌نشینند و استمرار عزاداری و حرکت دسته‌های سوگواری حسینی در طول تاریخ موجب زنده داشت پیام «کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» شده است.

آنچه امروز به عنوان برخی آسیب‌های شکل عزاداری‌ها مطرح می‌شود، استفاده از موسیقی‌های حرام در عزاداری‌ها هست، برخی مداحان ترانه‌های نامانوس دیروز و امروز را گوش می‌دهند و با تغییراتی در اشعارشان آن‌ها را می‌خوانند.

آهنگ همان آهنگ است و فقط محتوا را عوض می‌کنند، این قطعاً حرام است، باید توجه داشت که نمی‌توان به بهانه انجام مستحبی مرتکب حرام شد.

و یا در بعضی عزاداری‌ها دیده می‌شود، به جای آنکه نوحه خوانی شود، تنها آهنگ می‌نوازند و زنجیر می‌زنند، این موارد بی‌تردید تحریف عزاداری است، مراجع عظام تقلید نیز به این امر اهتمام داشتند و قاطبه آن‌ها به عدم جواز استفاده از آلات موسیقی در عزاداری حکم دادند که در ادامه به برخی از آن‌ها اشاره می‌شود:

*استفتائات درباره استفاده از آلات موسیقی در عزاداری

سوال: استفاده از آلات موسیقى (مانند ارگ) و یا استفاده از طبل و سنج در مراسم عزادارى ائمه معصومین(ع) چه حکمى‏ دارد؟

جواب: استفاده از آلات موسیقى، مناسب با عزادارى سالار شهیدان(ع) نیست و شایسته است مراسم عزادارى به همان صورت متعارفى که از قدیم متداول بوده برگزار شود، البته استفاده از طبل و سنج به نحو متعارف اشکال ندارد. (مقام معظم رهبری)

سؤال: استفاده از طبل و سنج و شیپور و همچنین زنجیرهایى که داراى تیغ هستند، در مجالس و دسته‏هاى عزادارى چه حکمى دارد؟

جواب: اگر استفاده از زنجیرهاى مزبور موجب وهن مذهب در برابر مردم شود و یا باعث ضرر بدنى قابل توجهى شود، جایز نیست ولى استفاده از شیپور و طبل و سنج به نحو متعارف اشکال ندارد. (مقام معظم رهبری)

سؤال: استفاده از آلات موسیقى مانند اُرگ (از آلات موسیقى و شبیه پیانو است) و سنج و غیر آنها در مراسم عزادارى چه حکمى دارد؟

جواب: استفاده از آلات موسیقى، مناسب با عزادارى سالار شهیدان نیست و شایسته است مراسم عزادارى به همان صورت متعارفى که از قدیم متداول بوده برگزار شود. (مقام معظم رهبری)

سؤال: با توجه به اینکه در اعراب مرسوم بوده جهت اعلان خبر مهمی به مردم از طبل و سنج و نی استفاده مى‌کردند، در زمان ما استفاده از این ابزار جهت امر عزاداری چه حکمی دارد؟

جواب: استعمال آلات مذکوره جایز نیست و شرکت در این گونه عزاداری‌ها هم اگر همراهی با آن‌ها و ترویج آن‌ها باشد، اشکال دارد. (آیت‌الله صافی گلپایگانی)

سؤال: استفاده از آلات موسیقی مثل طبل، صنج، نی، ارگ و مانند آنها در خلال عزاداری چه حکمی دارد؟

جواب: جایز نیست. (آیت‌الله صافی گلپایگانی)

سؤال: آیا در مراسم شام غریبان اباعبدالله(ع) چنانچه هم‌زمان با مداحی (نی) نواخته شود اشکال شرعی دارد یا خیر؟

جواب: هرگاه آهنگ مناسب مجالس لهو و فساد باشد جائز نیست. (آیت‌الله مکارم شیرازی)

  مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) گفت: «مختار» هیچ‌گاه به ظاهر در جبهه دشمن نرفت، آن موقعی هم که با فرزندان زبیر بود، از درونش، انتقام خون ابی عبدالله موج می‌زد، اما اشتباه کرد.

 آیت‌الله روح الله قرهی، مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) منطقه حکیمیه تهران به مناسبت آغاز دهه اول محرم به موضوع « تاریخ کربلا و یهود شناسی» می‌پردازد که در شب دوم محرم به «محوریّت باطل در عالم» اشاره کرد که در گزیده‌ای از آن در ادامه می‌آید:

*سپاهیان ابلیس

سپاه ابلیس دو نوع هستند که این، صراحت قرآن کریم و مجید الهی است که فرمود: سپاهش یا از جنس خود ابلیس «کانَ مِنَ الْجِنّ‏ّ»  و یا از جنس غیر ابلیس یعنی از خود انسان هستند، «مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاس‏»، این دو گروه به عنوان سپاه شیطان هستند که وسوسه می‌کنند.

«خنّاس» از «خنس» می‌آید؛ یعنی آن چیزی که نگرش درونی او را می‌بیند و وقتی تمایلات درونی او را دید، به واسطه همان تمایلات درونی او را به انحراف می‌کشاند.

مثلاً تمایلات درونی کسی تقواست، مگر می‌شود شیطان از تقوا فریب بدهد؟ بله، چطور؟ این که جلواتی را نسبت به بعضی از امور تبیین می‌کند، آن هم به واسطه امر نفس انسانی.

*مقام مختار به هیچ یک از شهدای کربلا نخواهد رسید!

فرق حبیب بن مظاهر که در کوفه بود و ابی‌عبدالله(ع) را دعوت کرد، با سلیمان و یا مختار (گرچه مختار بعد توبه کرد و دل اهل‌بیت را هم شاد کرد)، در این بود که سلیمان و مختار خود را صاحب نظر دیدند.

لذا هیچ‌گاه درجه مختار به درجه شهدای کربلا نخواهد رسید، البته گفته‌اند: در این موارد، کسی را با کسی قیاس نکنید، من خودم هم معمولاً وقتی دوستان می‌گویند: مثلاً کدام عارف برتر است؟ می‌گویم قیاس نکنید، به من و شما ربطی ندارد، امّا این را از باب یقین عرض می‌کنم که هیچ‌گاه مختار ثقفی که دل اهل بیت را شاد کرد، مقامش به هیچ یک از شهدای کربلا نخواهد رسید و اتّفاقاً یک مقام بسیار بسیار دوری هم نسبت به شهدای کربلا دارد و علّت هم این بود که مختار خود را صاحب‌نظر می‌دانست.

مختار بد نرفت، مختار هیچ‌گاه به ظاهر در جبهه دشمن نرفت، مختار آن موقعی هم که با فرزندان زبیر بود، از درون وجودش، انتقام خون ابی عبدالله موج می‌زد، امّا اشتباه کرد! مختار وقتی دید مسلم بن عقیل به شهادت رسید، آن موقعی که می‌توانست سپاه خود را به سمت ابی‌عبدالله(ع) ببرد (که سپاه بزرگی هم داشت)، با دستی خود، خود را تسلیم کرد، چرا؟ چون خود را صاحب نظر می‌دانست!

مختار حبّ عجیبی به اهل بیت داشت، حبّ عجیبی به وجود مقدس امیرالمؤمنین، امام حسن مجتبی و ابی‌عبدالله(ع) داشت، امّا خود را صاحب نظر می‌دانست و مشمول «فَمَنْ تَبِعَ هُدایَ» نشد.

پس مختار خود را صاحب نظر دید و تبعیّت نکرد، قرآن کریم می‌فرماید: «الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ الَّذی یُوَسْوِسُ فی‏ صُدُورِ النَّاسِ»؛ خنّاس از باب شهوت سراغ مختار نمی‌آید، مختار محبّ اهل‌بیت است امّا حبّ بدون تبعیّت دارد، چون احساس می‌کند که خودش صاحب نظر است، لذا وقتی احساس کرد صاحب‌نظر است، امام مجتبی(ع) را تنها گذاشت، وقتی احساس کرد صاحب نظر است، بعد از این که فهمید مسلم شهید شده، آن سپاه آماده را - که آماده بودن خیلی مهم است - برد تسلیم کرد، در حالی‌که می‌توانست به کربلا ببرد، امّا فکر می‌کرد که آن جنگ یک خونریزی و کشته شدنی بیجا و بی‌هدف است. به همین خاطر گفت: کینه‌ها را در سینه نگاه می‌داریم برای وقت دیگر!

کدام وقت دیگر؟! وقت الان است که باید تبعیّت کنی، «فَمَنْ تَبِعَ هُدایَ» مهم است، نه فقط حبّ ظاهری به هادی که مختار بالجد محبّ بود.

عرض کردم که خود من موافق قیاس افراد نیستم، امّا مختار به هیچ عنوان با این که قلب اهل بیت را شاد کرد، درجه هیچ یک از شهدای کربلا را ندارد، چون به موقع نفهمید، چرا به موقع نفهمید؟ چون تبعیّت نداشت و احساس کرد که من خودم صاحب نظرم.

لذا مختاری که شاد کننده دل اهل‌بیت بود، درجه‌اش فرسنگ‌ها با شهدای کربلا فاصله دارد! گرچه قیام کرد امّا حتّی قیامش هم موقعی بود که خودش احساس کرد باید قیام کند که این همان «الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ» است.

*دو مطلبی که باید از شیطان بیاموزیم!

این را اولیاء الهی گفتند، گفتند: دو چیز را از شیطان یاد بگیرید، یکی این که شیطان، خستگی‌ناپذیر است و ابداً خسته نمی‌شود و دیگر این که همّت بالا دارد، قرآن می‌فرماید: حتّی می‌خواهد به آن بالاها هم برود که با شهاب مبین او را به آن طرف پرتاب می‌کنند .

*خوارج، چرا خوارج شدند؟

از روز اول که این آیه آمد و گفت بروید، «قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْها جَمیعاً فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدىً فَمَنْ تَبِعَ هُدایَ فَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ»، فرمود: من رهایتان نمی‌کنم. می‌دانم ابلیس قسم خورده امّا منِ خدا هم که شما را رها نمی‌گذارم، هادی می‌فرستم. منتها این تبعیت مهم است «فَمَنْ تَبِعَ هُدایَ». لذا این که بگوییم حالا یک چیزش را می‌پذیریم و یک چییزش را نمی‌پذیریم، به درد نمی‌خورد، تبعیّت باید به طور کامل باشد.

خوارج چرا خوارج شدند؟ آیا خوارج آدم‌هایی بودند که مثلاً شراب‌خوار بودند؟! به خدا قسم اگر کسی بخواهد بگوید خوارج شراب‌خور بودند، عذاب می‌شود. ابداً این طور نبودند. آن‌ها اهل عبادت و اهل سجده و اهل نماز شب بودند. امّا ولو عابد هم بودند ولی «کَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ»  از هر حیوانی، حیوان‌تر بودند - می‌ترسیم فردای قیامت، حیوانات جلوی ما را بگیرند و بگویند: ما که از اوّل حیوان بودیم، شما که آدم بودید، چه گلی بر سر خلقت که هیچ، بر سر خودتان زدید!!! -

*شیطان و آرزوی گمراهی همه انسان‌ها حتّی اولیا!/واکنش شیطان به رحلت آیت‌الله سبزواری

آیت‌الله آسیّد عبدالاعلی سبزواری که چندین سال پیش - بعد از آیت‌الله خویی - در نجف اشرف مرجع شدند و یک سال هم بیشتر مرجع نبودند که غریق رحمت الهی شدند، یکی از عرفا بیان می‌کرد: وقتی ایشان رحلت کردند، صدای نعره شیطان را شنیدم که گفت: نشد! بعد قهقهه زد و گفت: خوب شد رفت!

«سلیمان بن صرد» زمانی به گرمی دست مسلم را فشار می‌داد، در واقعه کربلا، ‌امام را تنها گذاشت، بعد از کربلا رییس توّابین شد و مدام اشک می‌ریخت. آیت‌الله شوشتری گفت: فردای قیامت هم باز با چشم اشک‌آلود می‌آید، اما...

  آیت‌الله روح الله قرهی، مدیر حوزه علمیه امام مهدی(عج) به مناسبت آغاز دهه اول محرم به موضوع « تاریخ کربلا و یهود شناسی» می‌پردازد که در شب اول محرم به «محوریّت باطل در عالم» اشاره کرد که در گزیده‌ای از آن در ادامه می‌آید:

*علّت 100 مرتبه الله اکبر قبل از خواندن زیارت جامعه کبیره!

می‌دانید چرا می‌گویند: قبل از شروع به زیارت جامعه، 100 بار الله اکبر بگویید؟ علّامه مجلسی در بحارالانوار ذیل این زیارت جامعه کبیره می‌فرمایند: علّت این 100 مرتبه الله اکبر گفتن این است که غلو نکنیم. آن‌ها خدا نیستند، امّا امور به دست آن‌هاست، «بِکُمْ فَتَحَ اللَّهُ وَ بِکُمْ یَخْتِمُ».

*چه کسی خوف و حزن نخواهد داشت؟

بشر از روز نخست مأمور به این شد که مراقبه کند. من هدایت را برایتان می‌فرستم که به شما بگویم این طور است، هر زمان هم به یک لسان پیامبری می‌آید، یکی پیامبر وحییّه است و یکی بعد از آن پیامبر تشریحیّه الوحییّه است. در زبان امروز ما همین است که می‌بینید مِن ناحیه مولانا، مِن ناحیه شیخنا الاعظم و مِن ناحیه ابوالعرفا و ...، این طور تبیین می‌شود.

«قُلْنَا اهْبِطُوا مِنْها جَمیعاً فَإِمَّا یَأْتِیَنَّکُمْ مِنِّی هُدىً فَمَنْ تَبِعَ هُدایَ فَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ»  اگر تبعیّت کنی، دیگر خوف و حزنی نداری.

هر کس ابی‌عبدالله(ع) را پذیرفت، خوف و حزنی برایش نیست. ابی‌عبدالله(ع) یاران کمی داشت و به ظاهر شکست خورد، امّا آن که می‌داند چه خبر است، مثل زینب کبری(ع) در جواب آن به ظاهر به قدرت نشسته متکبّر و به ظاهر پیروز بیان می‌کند: «ما رأیتُ إلّا جمیلاً»، چرا؟

چون هیچ کدام از صحابه حضرت نه خوف داشتند و نه حزن. همه از صافی گذشته بودند. آن‌ها رسیدند به این که هیچ فجوری در آن‌ها نبود. «فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها» انسان پیچیده شده در تقوا و فجور است، منتها هنر این است که نگذاری فجور قاطی تقوا شود.

*آیا اصحاب ابی‌عبدالله(ع) هم درد را می چشیدند؟/ هنگامی که غم بر چهره خندان سلمان در میدان جنگ جای گرفت

این نکته‌ای است که سلمان هم در جایی به آن اشاره کرده است، وقتی مسلمین در جنگ با رومی‌ها پیروز شدند و خوشحال بودند، سلمان هم خوشحال بود، امّا بعد دیدند ناراحت شد و بیان کرد: امروز خوشحالید، یک روزی هم خوشحال می‌شوید، امّا وای بر آن روز! گفتند: چرا؟ وقتی آدم پیروز می‌شود، چرا وای بر آن روز؟! گفت: آن روز بر پسر پیامبر(ص) پیروز می‌شوید. به او گفتند: این حرف‌ها چیست که می‌زنی؟! سلمان گفت: آن روز را می‌بینم.

چون وقتی کسی به تقوا رسید، صاف صاف است، «فَلا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ»، این را بنده از آیت‌الله العظمی ادیب و بعد از آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی و آیت‌الله بهاءالدّینی و آیت‌الله مولوی قندهاری مخصوصاً سؤال کردم که آقا! اصحاب ابی‌عبدالله(ع) درد را می‌چشیدند؟ هر کدام از این چهار بزرگوار فرمودند: بله و بعد هم همه این جمله را گفتند، گفتند: درد می‌کشیدند امّا درد فقط در ابتدا بود و بعد از آن حلاوت می‌چشیدند، چون قاعده این است که این جسم است، این پوست و گوشت و استخوان است و همه احساس درد را دارند، مثل این که اگر الآن سوزن در دستم برود، درد می‌گیرد.

بعد تمثیل زدند که این تمثیل را ما خودمان در جبهه دیدیم. فرمودند: در حالت عادی مثلاً اگر الآن یک ترقه این‌جا بزنند، آدم می‌ترسد امّا در جنگ، دارد صدای شلیک گلوله و ... می‌آید، می‌زنند، می‌کوبند، تیرها می‌آیند و  ... امّا اصلاً نمی‌ترسد، همین طوری هم مدام جلو می‌رود و با اینکه می‌بیند الآن دارند می‌زنند، بلند می‌شود و با آرپیچی می‌زند. با اینکه می‌داند تیرها دارند می‌آیند و امکان دارد یکی از آن‌ها به او برخورد کند امّا گویی اصلاً دیگر ترسی نیست، لذا فرمودند: درد را دارند امّا گویی اصلاً دردی نیست و حلاوت است.

* اصلِ حبّ تبعیت‌ آور است، نه حبّ ظاهری!

وقتی انسان نفهمد، همین است. ظاهراً وجود مقدّس هادی را دعوت می‌کند، امّا دعوت هادی ملاک نیست، بلکه «فَمَنْ تَبِعَ هُدایَ» ملاک است، نه دعوت. اصلِ حبّ تبعیت‌آور است امّا حبّ ظاهری تبعیت نمی‌آورد و حتّی امکان دارد یک روزی به دشمنی هم تبدیل شود.

این‌ها به ابی‌عبدالله (ع) حبّ ظاهری داشتند و دعوتش کردند، وقتی مسلم آمد، سلیمان اشک می‌ریخت. گفت: دستت را به من بده، بوی علی و حسین را می‌دهی و ... امّا همین سلیمان وقتی گفتند: این ‌طوری است، دارد جنگ می‌شود و ...، ابی‌عبدالله(ع) را رها کرد و گفت: من هیچ نمی‌دانم، من دیگر این‌جا به بعدش را نمی‌دانم، ما بنای به جنگ نداشتیم! امّا بعد از ماجرای کربلا آمد، مثلاً رییس توّابین شد و مدام اشک می‌ریخت.

آشیخ جعفر شوشتری می‌گفت - که بزرگان دیگر هم تأیید کردند - : فردای قیامت هم باز با چشم اشک‌آلود می‌آید، امّا در جهنّم است!

این‌ها بدتر در جهنّم هستند، چون این‌ها دعوت کردند. آن شامی از روز نخست اصلاً نمی‌دانست. چون وقتی شام را گرفتند، از روز نخست معاویه در آن‌جا بوده، نه پیغمبری بوده، نه امیرالمؤمنینی بوده - البته اوّل یک زمان کوتاهی حدود شش ماه، عبدالله بن عمر بود و بعد هم بلافاصله معاویه شد - لذا دین آن‌ها دین معاویه‌ای بود. حتّی بعضی‌هایشان به قصد قربت برای کشتن ابی‌عبدالله(ع) آمدند که بهشت بروند! بعضی‌هایشان به قصد قربت در قنوتشان - نعوذبالله - سبّ امیرالمؤمنین(ع) می‌کردند؛ چون نمی‌دانستند.

امّا توّابین حبّ ابی‌عبدالله(ع) را داشتند و ایشان را دعوت کردند، البته حبّ ظاهری، نه حبّ حقیقی که تبعیّت می‌آورد.

 بازیگر نقش جیمز باند با سفر به افغانستان از پایگاه نیروهای انگلیسی در ولایت «هلمند» بازدید کرد.

 «دنیل کریگ» بازیگر نقش جیمز باند با سفر به افغانستان نیروهای انگلیسی مستقر در پایگاه «باستیون» هلمند را غافلگیر کرد.

به نقل از «رویترز» در هنگام بازدید وی، آخرین نسخه از فیلم‌های 007 به نام skyfall (رگبار) پخش و کریگ جزئیاتی از مراحل ساخت این فیلم را بیان کرد.

به گزارش «وزارت دفاع انگلیس»، پس از یک سخنرانی کوتاه پس از نمایش فیلم، بازیگر 44 ساله نقش جیمز باند در بازدید خود از پایگاه، با سربازان دیدار کرد و مراحل آمادگی و آموزش آنها برای انجام عملیات را از نزدیک مشاهده کرد و از خودروهایی که نیروهای انگلیسی برای انجام عملیات‌های خود از آنها استفاده می‌کنند شلیک کرد.

او همچنین از بیمارستان «باستیون» و بیماران مستقر در آسایشگاه بیماران روحی - روانی نیز بازدید کرد. کارکنان بیمارستان این اقدام را برای تقویت روحیه بیماران مفید ارزیابی کردند.

فیلم رگبار یکی از پر فروش ترین نسخه‌های سری فیلم‌های جیمز باند بوده و حدود 669 میلیون دلار فروش داشته است.

دنیل کریگ ستاره 3 فیلم آخر مجموعه فیلم‌های جیمز باند بوده است.

اواخر شهریور ماه سال جاری، طالبان با یک حمله دقیق و از پیش برنامه ریزی شده، هنگامی که شاهزاده «هری» نوه ملکه انگلیس در این پایگاه حضور داشت، وارد پایگاه شده و با منهدم کردن شش فروند هواپیمای «هارپر» خسارت سنگینی را به نیروهای خارجی وارد کردند.

بر اثر این حمله، طالبان علاوه بر انهدام شش فروند هوایپما، 3 جایگاه سوخت و 2 آشیانه هواپیما را نیز تخریب کردند.

در این حمله 2 نظامی آمریکایی کشته و 10 تن دیگر زخمی شدند. 

به نظر می‌رسد پس از این حمله، روحیه سربازان مستقر در این پایگاه تضعیف شده بود و به همین دلیل بازیگر نقش جیمز باند به این پایگاه سفر کرده است.

برخی شهرک‌نشینان و نظامیان اسرائیلی برای در امان ماندن از موشک‌های مقاومت در لوله‌های فاضلاب مخفی می‌شوند.

  پایگاه خبری شبکه العالم، رسوایی شکست سامانه های ضد موشک صهیونیست ها در رهگیری موشکهای مقاومت موجب شده است که اشغالگران برای مخفی کردن سربازان و شهرک نشینان از موشکهای مقاومت، در برخی نقاط اراضی اشغالی از لوله‌های فاضلاب استفاده کنند.

تصاویر منتشر شده از نقاط مختلف در اراضی اشغالی حاکی است که نظامیان و شهرک نشینان صهیونیست پس از به صدا در آمدن آژیر خطر، هراسان به سوی لوله های فاضلاب فرار می کنند.

این نخستین بار است که از چنین پناهگاهی برای مخفی کردن صهیونیست ها استفاده می شود.

اشغالگران همواره پس از برگزاری مانوارهای پدافند غیرعامل، مدعی شده اند که بهترین و پیشرفته ترین پناهگاه ها را برای شهرک نشینان و نظامیان خود تدارک دیده اند.

حملات رژیم صهیونیستی به غزه از چهارشنبه گذشته همچنان به صورت مستمر ادامه دارد بر اساس آخرین آمار بیش از 70 فلسطینی به شهادت رسیده و بیش از 700 نفر نیز مجروح شده‌اند.