خوش آمدید

برای مقابله با آنها هیچ اپلیکیشنی هم ساخته نشده است. پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا با همکاری یک مرکز تحقیقاتی دیگر چسبی به نام Kite Patch ساخته‌ اند که عملکرد «و جعلنایی» دارد. با چسباندن آن روی لباس های تان تا ۴۸ ساعت از دید پشه ها نامرئی می‌شوید. در تولید این برچسب از ترکیباتی غیر سمی استفاده شده که موجب اختلال در توانایی حشرات برای یافتن افراد از طریق CO2 می شود.

آدرس پاتوقش را از یک بدلکار خبره می گیریم. می گوید ساعت 5 بعدازظهر هر روز سر و کله اش آنجا پیدا می شود و اطمینان می دهد که به آن محدوده که برسیم به هر کسی بگوییم «پاستیل» راهنمایی مان می کند. «رهی مدیر زارع» مربی 24 ساله ای است که به اسم مستعار پاستیل معروف است. 

کوچکترین پارکورکار ایرانی که برای خودش در میان پارکورکارها اسم و رسمی دارد. خیابان ها و اتوبان ها را یکی یکی پس از دیگری پشت سر می گذاریم. دو ساعت گذشته است. مقابل در پارک 400 دستگاه کرج هستیم. یکی از باغبان های پارک را می بینیم و از او می پرسیم پاستیل را می شناسد. مرد بدون مکث می گوید انتهای پارک جمعیت زیادی در حال تمرین هستند. به احتمال زیاد پاستیل در میان آنهاست.
 

 

پاستیل هستم بفرمایید!

مسیرمان مشخص شد. یعنی درست انتهای پارک. هر چقدر نزدیکتر می شویم آدم های عجیب و غریبی را می بینیم که از در و دیوار بالا می روند. یک لحظه هم روی پاهایشان بند نیستند. کم کم جمعیت بیشتر می شود. 20 نفر، 40 نفر نه جمعیتشان به بیش از 50 نفر می رسد. میان این همه جوانی که از در و دیوار و ستون ها بالا می روند می مانیم. کمی گیج کننده است. 

با دقت به افراد نگاه می کنیم تا شاید یکی را پیدا کنیم که پایش روی زمین باشد و بتوانیم از او سوال بپرسیم. ناگهان پسری که حدود 25 سال سن دارد چند بالانس می زند و خودش را مقابل ما پرتاب می کند. 

سراغ آقای پاستیل را از او می گیریم. بهمان تذکر میدهد که در این محل غریبه ها و تازه واردها حق وارد شدن ندارند اما پسر جوان وقتی می فهمد از قبل هماهنگ کرده ایم پشتک زنان از مقابل چشمانمان محو می شود. چند ثانیه بعد پسر جوان دیگری پشتک زنان مقابلمان ظاهر می شود می گوید: «پاستیل هستم بفرمایید.»
 

تمرین سخت با بالانس و پشتک

رهی مدیر زارع یا همان آقای پاستیل، موافقت می کند که چند ساعت مهمان تمرین های او شاگردانش باشیم. او یکی از مربیان پارکور ایرانی است که لقب کوتاهترین پارکورکار ایرانی را به دوش می کشد.

خودش می گوید: «متولد 67 هستم و از 9 سالگی ورزش می کنم. 16 سالم بود که در محله اکباتان تهران به همراه پسرخاله ام با یک گروه بی نظیر پارکور آشنا شدم. از آنجا که عاشق هیجان بودم به خودم گفتم که حتما باید یک پارکور کار حرفه ای شوم. پیش مربی همان تیم، آموزش دیدم. 2 سال با او تمرین کردم. آن هم چه تمریناتی، مطمئنم هر کسی آن طور که من تمرین می کردم و بالانس و پشتک می زدم کار می کردم، دو روزه از پارکور زده می شد.»

در آن زمان، مربی او به مسکو رفت و مدیر زارع مجبور شد به تنهایی تمرین های خود را دنبال کند، با اینحال او موفق شد خیلی زود مدرک مربیگری اش را بگیرد تا جایی که امروز 10 نفر زیر نظر او مشغول به تمرین پارکور هستند.
 

 

پارکور کار کوتاه قد

هنوز حرفش تمام نشده که مردی حدودا 45 ساله با چند بالانس و پرش خودش را به آقای پاستیل می رساند و می پرسد: «استاد الان چی تمرین کنم؟» مربی جوان هم به او می گوید که حتما تمرین پرچم را چندین بار تکرار کند. دو دستش را روی میله ای که در کنار صندلی است می گیرد، می پرد و روی هوا می ایستد. دقیقا شبیه پرچم می شود. پایین می برد و ادامه می دهد: «از هر سن و سالی، شاگرد دارم. از پسر بچه 10 ساله بگیرد تا مرد 50 ساله، شاید برایتان جالب باشد بدانید که این ورزش جزو هیجان انگیزترین ورزش های دنیاست و به همین خاطر هر کسی که فکر کند نیاز به آدرنالین و هیجان دارد می تواند سراغ این ورزش را بگیرد.»

رهی مدیر زارع ادامه می دهد: «قدم 168 سانتی متر است و به همین خاطر همین من را به عنوان کوچکترین مربی پارکورکار ایرانی می شناسند. ناراحت نمی شوم از اینکه بعضی موقع ها که افراد می خواهند مرا به هم نشان دهند می گویند آن که از همه قد کوتاهتر است. چون به نظرم کوتاهی قدم باعث شده، حرکات تیزتری را انجام دهم. شاید اگر قدم بلند بود اینقدر راحت نمی توانستم حرکت بزنم.»
 

من پاستیل هستم

جمعیت پارکورکارها هر لحظه زیادتر می شود. شاید حدود 100 نفر در حال پشتک و بالانس زدن هستند. در این میان، مردی 36 ساله در حال پریدن از روی ستون هاست. مدیر زارع نزدیکش می شود و می گوید که باید سرعتش را بیشتر کند. از او می خواهد سرعتش به گونه ای باشد که به راحتی نشود حرکت او را دید. از تازه وارد می پرسم چرا به او می گویند «پاستیل» و مرد جوان توضیح می دهد: «او در میان همه پارکورکارهایی که در این پارک می بینید انعطاف بیشتری دارد. بدنش مانند پاستیل است. به هر طرف خم می شود. هر حرکت سختی را به نرمی انجام می دهد، به همین خاطر همه او را با نام پاستیل می شناسند.»

مربی جوان از راه می رسد و ادامه می دهد: «از آن روز که وارد دنیای پارکور شدم نمی توانم یکجا راحت بنشینم. همیشه در حال دویدن و حرکت زدن هستم. خانواده ام هم از دستم عاصی شده اند. از در و دیوار خانه بالا می روم. گاهی به جای اینکه از در خانه بیرون بروم از پنجره به روی دیوارها می پرم و از خانه خارج می شوم، باور کنید دست خودم نیست. مثلا وقتی که ماشینم را پارک می کنم به جای اینکه از میان ماشین های پارک شده مانند همه رهگذران رد شوم از رویشان می پرم. گاهی که افراد کوچه و خیابان با خنده بدرقه ام می کنند به خودم می گویم اینها در دلشان می گویند عجب آدم ناهنجاری است. به خاطر همین کارها به من می گویند پاستیل. چون بدنم خیلی نرم است. انگار استخوان در بدنم نیست.»
 

 

معافیت از سربازی

به گفته مربی پارکور «هر ورزشی مشکلات خاص خودش را دارد. من هم بارها به زمین خوردم، درد کشیدم تا به اینجا رسیدم. یکی از خاطرات تلخم برمی گردد به چند سال پیش، سر سریال «مرگ» بودیم. قرار بود چند پشتک بزنم تا کارگردان صحنه هایی اکشن تر فیلمبرداری کند. ناگهان تعادلم به هم خورد و به زمین خوردم، کمرم آسیب دید و حتی نمی توانستم راه بروم چه برسد به اینکه ورزش کنم، بعدها به همین خاطر از خدمت سربازی معاف شدم. ضمن اینکه دکتر به من توصه کرد از زدن حرکت های سنگین خودداری کنم.»
 

حرکت زدن مثل آب خوردن

ساعت 6 بعدازظهر است. یک گروه 20 نفره نیز نزدیک گروه آقای پاستیل می شوند. شروع می کنند به زدن حرکت های پارکور. مدیر زارع می خندد و می گوید: «اینجا به خاطر فضا و موقعیتش مکان خوبی برای تمرین پارکور است. به همین خاطر، گروه های زیادی از تهران و کرج و حومه تهران به اینجا می آیند تا تمرین کنند. گاهی اوقات بین گروه های مختلف پارکور رقابت صورت می گیرد و هر یک از گروه ها سعی می کند با زدن حرکت های عجیب، توجه بقیه را جلب کند و هر گروهی که کم می آورد از پارک خارج می شود. خیلی ها فکر می کنند این کل کل است اما به نظر من رقابت است چون باعث می شود گروه بازنده برود و بیشتر تمرین کند.»

گروهی که تازه وارد پارک شده اند شروع می کنند به زدن حرکت گینر. این حرکت یکی از سخت ترین حرکت های پارکور است که پارکور کار باید روی دیوار پشتک و بالانس بزند و بعد هم روی دو پا به زمین بیاید. چندین دقیقه از شروع حرکت زدن های آنها گذشته و هیچ کدام از آنها نتوانسته اند حرکت گینر را به درستی بزنند، بیشترین مشکلشان این است که با دو پا به روی زمین نمی آیند و به همین خاطر زمین می خورند.

پاستیل از روی صندلی بلند شده، نزدیک دیوار می رود و حرکت گینر را به راحتی اجرا می کند، او در نهایت با دو پا روی زمین فرود می آید و چند پشتک هم می زند. گروه تازه وارد برایش دست می زنند.

او به سمت صندلی برمی گردد و ادامه می دهد: «دیدید؟ حالا آنها باید پارک را ترک کنند ودفعه بعد زمانی بیایند که این حرکت را کاملا آموزش دیده باشند. من در طول سال هایی که پارکور کار کردم بارها شاهد این بودم که افراد بدون اینکه آموزش درستی ببینند شروع می کنند به زدن یک حرکت و این کار باعث شده سلامتی شان را هم از دست بدهند، یکی از این اتفاقات مرگ آور چندی پیش در باشگاهی که من در آن تمرین می کنم رخ داد. ورزشکاری قصد داشت حرکت یک فیلیپ را بدون تمرین بزند. در این حرکت باید کفش کتابی محکم به پا بسته شده باشد و به اصطلاح فیکس پا باشد، اگر حتی یک سایز کوچک یا بزرگتر باشد ممکن است سلامتی ورزشکار به خطر بیفتد، متاسفانه ورزشکاری که در باشگاه می خواست بک فیلیپ بزند هنگام پریدن به علت اینکه بند کفشش محکم نبود تعادلش را از دست داد و به زمین خورد. به همین خاطر پایش از چند جا شکست. باور کنید. صدای خرد شدن استخوان هایش هنوز هم در گوشم می پیچد.»
 

 

از تیزر تبلیغاتی تا سریال قلب یخی

جالب است بدانید پسر قهرمان 168 سانتیمتری، در تیزرهای تبلیغاتی زیادی ایفای نقش کرده است. همچنین در سریال قلب یخی هم چند حرکت باور نکردنی را به اجرا در آورده. اگر می خواهید کار این پسرک جوان را ببینید حتما قسمت 11 و 12 سریال قلب یخی را نگاه کنید: «به خاطر اینکه می توانم یکسری از حرکت ها را به خوبی بزنم به همکاری در خیلی از پروژه های فیلم و سریال و پروژه های تبلیغاتی دعوت می شوم گاهی هم می پذیرم، اما همیشه می گویم که این کار را برای هیجانش دوست دارم نه اینکه بخواهم بدلکار شوم.»

ساعت 7 شب است. رهی مدیرزارع به سمت گروهش می رود، ورزشکارها ساک هایشان را می بندند و به دوششان می اندازند اما هیچ کدام روی دو پا راه نمی روند و دائم در حال پرش و بالان سزدن هستند. رهی مدیر زارع ادامه می دهد: «فکر کنم ما پارکورکارها فقط زمانی که پشت فرمان ماشین هستیم نمی پریم. ما بدون هیجان می میریم.»

بچه ها یکی یکی از پارک خارج می شوند، قرار است فردا هم رأس همین ساعت به پارک بیایند. اینجا پر از هیجان بود. هیجانی که در هیچ کوچه و خیابان و باشگاهی دیده نمی شود. این بچه ها نمی توانند روزشان را بدون آدرنالین شب کنند.

همشهری جوان: ژانر «کمدی» در همه سال های سینمای ایران شیوه های مختلفی را تجربه کرده تا بتواند با تماشاگر ایرانی ارتباط برقرار کند و او را بخنداند. از شیوه بزن و بکوب دهه 50-40 گرفته تا مانور روی مسائل اجتماعی در دهه 70 که به مانور روی طنزهای سیاسی در دهه 80 هم رسید و از نیمه دهه 80 و در سال های اخیر از مولفه های ضعیف تری برای ایجاد فضای کمدی استفاده کرد (به مثال نیازی هست؟) در همه این سال ها اغلب یک بازیگر با توانایی شخصی اش بار یک فیلم کمدی را به دوش می کشید. 
 

 

بازیگری که برخلاف سینمای جهان معمولا زوج همراهش را پیدا نمی کرد تا بر اساس مولفه های فیزیکی مثل چاقی و لاغری یا درازی و کوتاهی، مولفه های شخصیتی مثل ابله بودن و باهوش بودن و مولفه های موقعیتی مثل یک نفر گره افکن و یک نفر گره بازکن، تماشاگر را بخنداند. شاید به دلیل تکیه فیلم های کمدی روی یک بازیگر،جایگاه «زوج های کمدی» در سینمای ایران خیلی کمرنگ است ولی تماشای سریال دودکش و سومین همکاری طنزآلود (!) بهنام تشکر و هومن برق نورد در موقعیت های مختلف، این بهانه را به ما داد تا سراغ این سوژه برویم. پس اول مروری می کنیم بر زوج های کمیک ایران و جهان و بعد سری می زنیم به دودکش (آخرین اثر محمدحسین لطیفی و دستیارش برزو نیک نژاد) و درباره بازیگری این سریال حرف می زنیم.
 

 

«پاک باخته» تکرار نشدنی

در سینمای 30 سات اخیر ایران، اکبر عبدی و علیرضا خمسه در سال های دور و رضا عطاران، جواد رضویان، علی صادقی و ... در سال های اخیر بازیگرانی بودند که فیلم های کمدی به اتکای توانایی و خصلت های شخصی و سبک بازیشان ساخته شدند و تماشاگران سینما با شناختی که از سبک کمدی هر کدام داشتند، به تماشایشان رفتند. بازیگرانی که نه فیلمنامه هایی برایشان نوشته شد و نه کارگردان هایی این جسارت را به خودشان دادند که به یک «زوج کمدی» تبدیلشان کنند. علیرضا خمسه و اکبر عبدی در «پاکباخته» تا قبل از دهه 80 تنها زوج کمدی بودند که ویژگی هایشان به مولفه های زوج های کمدی در سینمای دنیا نزدیک بود.

ویژگی هایشان به مولفه های زوج های کمدی در سینمای دنیا نزدیک بود. ویژگی هایی که مثلا در زوج خمسه و قریبیان در فیلم «دو نفر و نصفی» آنقدر پر رنگ نبود که به عنوان زوج کمدی پذیرفته شوند. حتی ایرج طهماسب و حمید جبلی که در فیلم هایی مثل «زیر درخت هلو»، «رفیق خوب» و «دختر شیرینی فروش» همبازی بودند، به اعتقاد خود جبلی بیشتر از آنکه قابلیت های یک زوج کمدی را داشته باشند، یک زوج هنری بودند که می توانستند در یک فیلم کمدی با هم همراه و هماهنگ شوند: «ما زوج هنری هستیم. زوج های کمدی معنی دیگری دارند؛ مثلا لورل و هاردی. این شخصیت ها همیشه ثابت هستندو این قصه است که تغییر می کند. 

در زوج های کمدی عمدتا یکی از آنها عاقل و دیگری خنگ تر است ما بیشتر به عنوان دو همکار با هم کار می کنیم. مثلا در فیلم «زیر درخت هلو» طهماسب نقش کمدی بازی نمی کند ولی ما با هم همبازی هستیم.» اتفاقی که در همبازی شدن حمید جبلی و اکبر عبدی در «مرد آفتابی»، جواد رضویان و شفیعی جم در «چهارچنگولی»، جواد رضویان و امین حیایی در «شارلاتان» هم افتاد ولی به یک زوج کمدی تبدیلشان نکرد. روندی که با همبازی شدن امین حیایی و محمدرضا گلزار در «کما» کمی تغییر مسیر داد. امین حیایی به عنوان طرف خرابکار و دردسرساز و گلزار به عنوان طرف باهوش به عنوان یک زوج کمدی پذیرفته شدنداما نتوانستند مطابق الگوی سینمای جهان پیش بروند و موفقیتشان را در «شیش و بش» (با همان روابط مشابه با کما) تکرار کنند. 

رضا عطاران و رضا کیانیان در «نیش زنبور» و پیمان قاسم خانی و محسن تنابنده در «سن پترزبورگ» دو زوج دیگری بودند کهدر ایجاد فضای کمدی دو نفره فیلم موفق شدند. موفقیتی که تا امروز برای عطاران و کیانیان ادامه پیدا نکرد و در صورت ساخته شدن «سن پترزبورگ 2» با همان گروه بازیگران می تواند قاسم خانی و تنابنده را به نمونه یک زوج کمدی موفق در سینمای ایران تبدیل کند.

از «چاق و لاغر» تا «نقی و ارسطو»

حضور زوج های کمدی در تلویزیون سابقه ای طولانی تر از سینما دارد. از روج علیرضا خمسه و محسن آقابیگ در «هوشیار و بیدار» گرفته تا زوج «چاق و لاغر» در سال های دهه 60 و 70 تا زوج های کمدی که مهران مدیری با یک کاراکتر زن در جنگ های تلویزیونی اش تشکیل می داد. حتی زوج «عبدلی و اوستا» نیز نمونه ای از تئاتر صحنه ای بود که در مناسبت های مختلف روی آنتن می رفت و ملتی را می خنداند. 

زوج های کمدی که چندان قوام نداشتند. تا اینکه محسن تنابنده و احمد مهرانفر در سریال «پایتخت 1» با شناختی که تنابنده به عنوان نویسنده از توانایی های بازیگری خودش و مهرانفر داشت و ویژگی های دقیق شخصیتی کهب رای نقی و ارسطو نوشت، «نقی و ارسطو» را به یک زوج کمدی موفق تبدیل کرد. زوجی که در «پایتخت 2» پخته تر شدند و البته خرابکاری و هوشیاری را در موقعیت های مختلف بین هم تقسیم کردند.

هومن برق نورد و بهنام تشکر دومین زوج کمدی سریال های تلویزیونی اند. زوجی که در «ساختمان پزشکان» آرام آرام در موقعیت هایی روبرو و مرتبط با هم قرار گرفتند؛ دکتر نیما افشار «ساختمان پزشکان» ضخست اول داستان بود که با سادگی هایش مصیبت به بار می آورد و دچار مشکلات ناخواسته می شد. با اضافه شدن ناصر (برادرش) این مشکلات شکل دیگری به خودش گرفت و گره هایی که او به داستان اضافه می کرد، باعث جذابیت بیشتر سریال شد. در «دزد و پلیس» ناصر (تشکر) داستان را پیش می برد و بار گره افکنی را بار دیگر برق نورد به عهده گرفت تا شخصیت «داوودزززز» محبوبیت بیشتری بین مخاطبان پیدا کند. برادران قاسم خانی به عنوان نویسنده سریال، مولفه های 

یک زوج کمدی را برای کاراکترهای برق نورد وتشکر رعایت کردند. حالا در سومین تجربه، باز هم هیچ تکراری در کار نیست؛ برق نورد (فیروز) شخصیت نخست «دودکش» است و حالا تشکر (نصرت) در تجربه ای جدید می خواهد با کره افکنی هایش، دردسر بیافریند. تا به اینجا، برای سومین بار زوج موفقی را شاهد بوده ایم که به انتخاب هایشان اعتماد می کنیم ولی برای قضاوت نهایی باید تا پایان رمضان صبر کرد. دودکش تا به اینجا به مدد حضور این دو بازیگر داستان لاغرش را نجات داده، آیا در قسمت های بعدی هم چنین خواهد بود؟ آیا هومن برق نورد وبهنام تشکر – با توجه به حساسیت تئاتری ها در انتخاب نقش های نو و کلیشه نشدن – سراغ آثار جدی تری هم می روند؟

زوج های کمدی در سینمای جهان سابقه ای طولانی دارند و اوج و فرودهای مهم

کاش فردا بارونی باشه*

در سینمای جهان، برعکس سینمای ایران زوج های ژانر کمدی کم نیستند. زوج هایی که در عصر سینمای سیاه وسفید، دوران طلایی داشتند و تعدادی از فیلم های مهم سینمای جهان با بازی های قدرتمندشان در تاریخ ماندگار شدند. زوج هایی که با تکیه به توانایی های فردی و دو نفره شان سبکی خلق کردند که به یک فرمول امتحان پس داده برای موفقیت سینمای کمدی تبدیل شد. این مرور کوتاه برای آشنایی با مهمترین و ماندگارترین زوج های سینمای کمدی جهان است.

* تیتر از یکی از دیالوگ های لورل و هاردیاست: هاردی: فردا دم آفتاب اعداممون می کنن/ لورل: کاش فردا بارونی باشه.

لورل و هاردی

«استن لورل» و «الیور هاردی» شاید اولین و مشهورترین زوج سینمای کمدی جهان بدند. زوجی که از سال 1927 کارشان را شروع کردند و در عصر سینمای صامت (و در ادامه سینمای مصوت)، دوران طلایی برای سینمای کمدی خلق کردند. لورل و هاردی کامل ترین خصوصیات را برای خلق یک زوج کمدی داشتند؛ تضاد فیزیکی. چاق بودن هاردی و لاغر بودن لورل بدون اینکه اتفاقی برایشان بیفتد در کنار هم خنده آور بود و ترکیبی جذاب بلاهت کودکانه لورل و بدجنسی های بزرگسالانه هاردی آنقدر خوب کنار هم نشسته بودند که سینمای کمدی امروز دنیای هم گهگاهی آن را تکرار می کند. تیم دوست داشتنی لورل و هادری تا سال 1957 یعنی تات زمان مرگ هاردی با همان معیارهای اولیه سینمایشان مردم را می خنداند.
 

---

برادران مارکس

برادران مارکس 4 نفر بودند؛ یعنی دو زوج! ولی الگوها و روش های طنز  دو نفره در کارهایشان پیداستع؛ 4 نفری که در سینمای کمدی تقریبا هر کاری می توانستند بکنند؛ از جوک گفتن گرفته تا تقلید صدا و اکشن های خنده دار. کمدین هایی که ما در ایران با فیلم «سفر به ماه» می شضناسیمشان. ابوت و کاستلو، سه کله پوک، دن مارتین و جری لوییس زوج های کمدین دیگری بودند که در دنیا سبک مخصوص خودشان را داشتند و در ایران با دوبله های بعضی از فیلم هایشان برای ما چندان غریبه نیستند.
 

---

چیچو و فرانکو

چیچو و فرانکو زوج کمدی دهه 70-60 سینمای ایتالیا بودند. زوجی که شبیه لورل و هاردی ویژگی فیزیکی شان در خلق کمدیشان تاثیرگذار بود. چیچو با موهای تیره و سبیل، دراز و باریک بود و فرانکو با موهای نسبتا روشن و بدون سبیل، کمی کوتاه، صدای منوچهری و افضلی، به چیچو و فرانکو در ایران شخصیت جدیدی داد. شخصیت هایی که البته بعد از انقلاب با اکران نشدن فیلم های کمدی سینمای دنیا، به شکل آیتم در برنامه هایی مثل «طنزآورن جهان» در تلویزیون پخش شدند.
 

---

ابوت و کاستلو

ابوت و کسالو دو کمدین معروف آمریکایی بودند که کارشان را از نمایش های رادیویی و تلویزیونی در تلویزیون آمریکا شروع کردند. زوجی کهب ر اساس تضاد بین شخصیت شان مردم را می خنداندند. ابوت طرف جدی این زوج بود و کاستلو طرف احمق و این ابوت بود که با جدیت و گاهی عصبانیتش ماجراها را حل می کرد. در دنیا ابوت و کاستلو با فیلم های سینمایی شان مشهورند اما در ایران ما این زوج کمدی را بیشتر با انیمیشن ابوت و کاستلو می شناسیم.
 

---

پاگنده و رفیقش

باد اسپنسر و ترنس هیل زوج مشهور کمدی سینمای ایتالیا بودند. زوجی که همکاریشان را از دهه 70 میلادی با فیلم هایی که به «وسترن اسپاگتی» مشهور شدند، شروع کردند. باد اسپنسر که ما در ایران به اسم «پاگنده» می شناسیمش، طرف خنگ زوج پاگنده و رفیقش بود که با زور زیادش مشکلات را حل می کرد. طرف باهوش و زیرک ماجرا هم رفیق پاگنده (ترنس هیل) بود. «به من می گن ترینیتی» شروع همکاری این زوج بود. فیلمی که در سال 1972 ساخته شد و در دنیا و ایران اکران شد و باعث شد اسپنسر و هیل به یک زوج کمدی محبوب تبدیل شوند. فیلم «مشکل سازان» که سال 1994 اکران شد و در ایران به اسم «شب عید» پخش شد، آخرین همکاری این زوج بود.