یزید دستور داد به مکه حمله کنند و فرمانده سپاه شهر را به محاصره خود درآورد زبیر به کعبه پناهنده شد و لشکر شام از کوه‌ها و بلندی‌ها به وسیله منجنیق و عرابه‌ها، مکه را زیر آتش گرفتند. اما ناگهان صاعقه ای بلای جان لشکریان یزید شد و یازده نفر از منجنیق داران را سوزاند.
فارس، وقوع قیام در مکه لشکریان شام به فرمان یزید و فرماندهی مسلم بن عقبه، شهر پیامبر صلی الله علیه و آله را به ویرانه‌ای تبدیل کردند و پس از قتل عام و جنایاتی شرم آور، برای سرکوبی قیام مکه آهنگ حرم خدا کردند.
مسعودی می‌نویسد: مسرف پس از قتل و غارت و اسارت و اعمال زشت دیگر که در مدینه مرتکب شد، از آن جا با سپاه خود، که همه شامی بودند، آهنگ مکه کرد تا به فرمان یزید، ابن زبیر و مردم مکه را سرکوب نماید، این واقعه به سال 64 ه ق رخ داد.
وقتی سپاه یزید به محل رسیدند، مسرف - که لعنت خدا بر او باد - بمرد و حصین بن نمیر فرماندهی لشکر را به عهده گرفت. [2] ابن زبیر با یارانش به بیرون شهر آمدند و اندکی مقاومت کردند، اما در مقابل لشکر جرار او، تاب مقاومت نیاوردند و به مسجد الحرام پناه بردند.
حصین تا نزدیکی شهر مکه آمد و شهر را به محاصره خود درآورد. ابن زبیر به کعبه پناهنده شد و بدین عنوان، شهرت یافت. لشکر شام از کوه‌ها و بلندی‌ها به وسیله منجنیق و عرابه‌ها، مکه را زیر آتش گرفتند. سنگ منجنیق‌ها و عرابه‌ها به خانه کعبه می‌خورد و همراه آن آتش، که به وسیله پارچه‌های کتان آغشته به نفت پرتاب شده بود، مشتعل می‌گشت.
کعبه آتش گرفت و سوخت و بناهای آن ویران شد. اما ناگهان صاعقه ای بلای جان لشکریان یزید شد و یازده نفر از منجنیق داران را سوزاند. این واقعه به روز شنبه سوم ربیع الاول سال 64 اتفاق افتاد. یازده روز پس از این جنایت، یزید بن معاویه از دنیا رفت.
فراریان جنگ حره و گروهی از خوارج و ازارقه و شخصیت نیرومندی همچون مختار ثقفی به یاری ابن زبیر و مردم مکه شتافتند. ابن زبیر و تعدادی از یارانش از جمله مختار، از کسانی بودند که مسجد الحرام را پایگاه دفاع و پناهگاه خود قرار داده و از آن جا با دشمن درگیر می شدند.
وه که چه جنایتی! مگر این قوم ماجرای اصحاب فیل را در قرآن نخوانده بودند؟ مگر جنگ با کعبه کار آسانی بود؟ تبهکاران اموی اساس کار خود را بر محور اسلام نهاده بودند. ابوسفیان و دیگر امویان در عصر پیامبر (ص)، قریب بیست سال با آن حضرت جنگیدند. فرزند او، معاویه، با علی علیه السلام از در ستیز درآمد و سپس فرزندش، یزید، این چنین در مقابل اسلام و خدا و کعبه موضع گرفت.
ابن زبیر و هوادارانش همچنان در محاصره مقاومت می کردند و رفته رفته وضع آنان خطرناک تر می شد تا آن که خبر مرگ یزید به حجاز رسید. به دنبال این خبر، لشکر شام متلاشی شد و اوضاع به هم ریخت.
حصین بن نمیر با ابن زبیر کنار آمد و در محلی به نام «اسطج» در بیرون مکه با او ملاقات کرد و بدین صورت، قیام مکه پیروز شد. ابن زبیر هم، که خود را خلیفه مسلمانان قلمداد کرده بود، بر اوضاع مسلط گردید. [5] .
حصین به ابن زبیر پیشنهاد کرد که همراه او و نیروهایش به مرکز خلافت شام بروند تا رسما با ابن زبیر به عنوان خلیفه بیعت کنند. اما ابن زبیر پیشنهاد او را رد کرد و با شتاب به شهر برگشت. امتناع ابن زبیر از قبول پیشنهاد حصین، فرصت مناسبی که وی را به خلافت می رساند، از میان برد؛ زیرا با مرگ یزید و اوضاع آشفته ی دمشق، دست یابی وی به خلافت دور از انتظار نبود.
به هر روی مردم مکه گر چه توفیق حضور در کربلا و حمایت از امام مظلوم علیه السلام را نیافتند، اما شاد بودند از این که پس از شهادت آن حضرت و فاجعه عاشورا، که یاد آن دل های مردم حجاز را مشتعل می کرد، زیر بار حکومت ننگین یزید نرفته اند و در مقابل امویان ایستاده‌اند.
