خوش آمدید

مهم‌ترین زیرساخت مورد نیاز جهت اجرای طرح پزشک خانواده، بحث پرونده الکترونیک سلامت است که تاکنون برای گیرندگان خدمات سلامت ایجاد نشده است.

سایت عیار آنلاین نوشت: پروژه‌ی عظیم پزشک خانواده، در واقع طرحی است که خیلی پیشتر از این مطرح بوده، ولی تاکنون به صورت جدی و موثر اجرا نشده است. موضوع پزشک خانواده، در ماده دوازدهم قانون بیمه خدمات درمانی درسال 1373 (حدود 15 سال پیش ) به تصویب رسید. ولی تاپایان سال 1383 که بودجه سال 1384 درحال تصویب درمجلس بود، این موضوع اجرایی نشد و درنهایت، در زمستان 1383 مجلس شورای اسلامی با تغییر ردیفهای اعتباری، حدود 300 میلیارد تومان به اجرای بیمه روستاییان طبق ماده 12 قانون برنامه خدمات درمانی همگانی و اجرای طرح پزشک خانواده اختصاص داد و از ابتدای سال 1384 به تدریج با تامین اعتبار، جذب پزشکان خانواده از طریق دانشگاههای علوم پزشکی زیر نظر وزارت بهداشت شروع شد. در دولتهای بعدی هم اجرای این طرح ادامه داشت اما به صورت پراکنده و ناموفق. حتی تاکید قانون پنجم توسعه (ماده 32) نیز نتوانست برای اجرای صحیح و کامل این برنامه کاری ازپیش ببرد.

* چرا؟مشکل کجاست؟

بنابر آنچه که کارشناسان حوزه سلامت بدان اذعان دارند ، دلیل اصلی عدم اجرای پزشک خانواده ، فراهم نبودن زیرساختها برای اجرای این طرح می‌باشد مهمترین زیرساخت مورد نیاز جهت اجرای طرح پزشک خانواده، بحث پرونده الکترونیک سلامت می‌باشد که تاکنون برای گیرندگان خدمات سلامت ایجاد نشده. اگر در موضوع دقیقتر شویم، به این نتیجه خواهیم رسید که  فراهم نشدن پرونده الکترونیک سلامت، خود معلول علت دیگری است.

* چالش های موجود برسر راه پرونده الکترونیک سلامت

عده‌ای علت ایجاد نشدن این زیر ساخت را هزینه و بار کاری زیاد این طرح عنوان می‌کنند. اما این علت بنا بر دلایلی نمی‌تواند دلیل اصلی این موضوع باشد. کشور ما در سالهای اخیر در زمینه ایجاد زیرساختهای الکترونیکی تقریبا موفق عمل کرده و حتی نمونه‌های گسترده‌ای را نیز به اجرا گذاشته که از جمله آن میتوان به طرح کارتهای سوخت الکترونیکی و یا گسترش دولت الکترونیک اشاره کرد. بنابراین می‌توان نتیجه گرفت که مانع موجود بر سر راه اجرای طرح پرونده الکترونیک سلامت، مشکل مالی یا دانش فنی نیست.

قاعدتا در شروع اجرای هر طرح جدید، ممکن است مقاومتهایی از سوی مجریان سطوح پائین آن صورت گیرد، که معمولا علت آن می تواند مسائل فرهنگی، مشکلات استفاده از ابزار جدید و … باشد. در طرح الکترونیکی شدن پرونده‌های پزشکی نیز، ثبت الکترونیکی اطلاعات بیمار ، بویژه نسخه پزشکی، یک چالش محسوب می شد. اما درواقع این موضوع نیز علتی نیست که بواسطه ی آن اجرای طرح مفیدی مثل پرونده الکترونیک سلامت، که دارای مزایای بسیار بیشتری از چالشهای اجرایی‌اش هست، باشد. وسائل و امکانات پیشرفته‌ی فراوانی که برای تسهیل ثبت الکترونیکی نسخه‌ها وجود دارد (مانند قلمهای الکترونیکی که برای ثبت الکترونیکی اطلاعات استفاده میشود و در کشور ما نیز بسیار فراوان و ارزان است و استفاده از آن دقیقا مشابه استفاده از نوشت افزار معمولی میباشد) گواه این حقیقت است که مشکل نسخه نویسی، آنطور که گفته می‌شود، دلیل عدم اجرای این طرح نیست.

* چالش اصلی

پس دلیل مقاومت در برابر الکترونیکی شدن پرونده‌های پزشکی چیست؟ در حالی که همه‌ی کارشناسان حوزه سلامت روی این موضوع تاکید دارند که فراهم شدن پرونده الکترونیک سلامت زیر ساخت فوق العاده‌ای را برای نظام سلامت کشور و در حوزه های مختلف، از جمله پزشک خانواده و بیمه‌های درمانی ایجاد می کند. اما گویی نه تنها هیچ عزمی برای اجرای این طرح وجود ندارد، بلکه در برابر اجرای احتمالی آن نیز مقاومتهایی صورت می گیرد.

با توجه به آنچه ذکر شد، میتوان دلیل اصلی اجرا نشدن این طرح را موضوع زیر عنوان کرد: پرونده‌الکترونیک‌سلامت، در درجه اول یعنی شفافیت اطلاعاتی در سیستم سلامت کشور. یعنی اینکه مسئولین میتوانند به سادگی به اطلاعات مربوط به عملکرد عاملین سیستم سلامت دسترسی پیدا کنند و این یعنی، پزشکی که بنا به هر دلیلی اقدام به درمان القایی و تجویز بی‌حساب و غیرضروری خدمات تشخیصی و داروهای غیر ضروری می‌کند و در واقع برای بیمار و سیستم سلامت ایجاد هزینه اضافی می‌کند بایستی در برابر این عملکرد پاسخگو باشد. طبیعی است که آن عده از ارائه دهندگان خدمات سلامت که منفعت خود را در غامض ماندن عملکردشان می‌بینند، با اجرای این طرح که در واقع گام بزرگی در جهت شفاف سازی سیستم سلامت کشور است مخالف باشند. و البته، از آنجایی که ابراز این نارضایتی دلیل قانع کننده‌ای نمی تواند داشته باشد، لذا برخی دلایل غیر واقعی و جزئی را برای اجرا نکردن این طرح بهانه می‌کنند. حال آنکه شفافیت سیستم سلامت کشور بیش از همه به نفع عدالت در پرداخت به ارائه دهندگان خدمات بهداشتی درمانی، و در واقع به نفع اکثریت جامعه مظلوم پزشکی خواهد بود.

بررسی وضعیت جنگ در سوریه بر روی نقشه، کمک موثری است تا تصویر ذهنی بهتری نسبت به وضعیت جنگ در سوریه بدست آید.
 

 آخرین نقشه مربوط به ۴ تیرماه حدود ۵۰ روز پیش می باشد که وضعیت جنگ در سوریه را نشان می دهد.

(نقشه ۴ تیرماه سال ۹۲)

همانطور که بر روی نقشه مشخص است در نواحی صورتی رنگ درگیری وجود دارد و در نواحی سفید رنگ وضعیت عادی است.

شهرهایی که با رنگ قرمز مشخص شده است کنترلشان در اختیار تروریست هاست.

شهرهایی که با رنگ مشکی مشخص شده است در اختیار کامل ارتش سوریه است.

شهرهایی که با رنگ آبی مشخص شده است در اختیار کردهای سوریه است.

و شهرهایی که هنوز تا زمان ارائه نقشه (۴ تیرماه) به کنترل هیچ جناحی به صورت کامل در نیامده است به صورت چند رنگ است.

نکته ی حائز اهمیت در این میان، این است که دایره ی مربوط به هر شهر هر چقدر بزرگتر باشد آن شهر بزرگتر است، بنابراین مشخص می شود که تروریست های شورشی شهرهای کوچکتر و بیشتری را در اختیار داشته اند. این درحالیست که ارتشیان، شهر های بزرگتر و همچنین پایتخت را در اختیار کامل دارند. در این میان کردها تقریباً فقط بر روی شمال شرق سوریه احاطه ی کامل دارند.

(نقشه ۱۸ اسفندماه سال ۹۱)

با مقایسه نقشه ۴ تیرماه با نقشه مربوط به ۱۸ اسفندماه سال گذشته به وضوح فتوحات هریک از دو طرف در این بازه زمانی مشخص می شود:

فتوحات ارتش: القصیر (شهر مرزی با لبنان) - استان حماة (یکی از استان های اصلی سوریه نزدیک حلب) - تسلط کامل بر ساحل دریای مدیترانه و شهر بیدا

فتوحات تروریست ها: شهر زبادانی (در شمال غرب دمشق)

فتوحات اکراد: -

اما نحوه پیشروی ارتش و تروریست ها نیز در مناطق مختلف در تحلیل وقایع کمک خواهد نمود.

نحوه پیشروی ارتش : ابتدا پاکسازی نوار غربی که هم مرز با لبنان و دریای مدیترانه است و سپس جنوب غربی کشور که هم مرز با رژیم غاصب صهیونیستی و اردن است.

نحوه فعالیت تروریست ها: ترک شهرهای اصلی و تصرف شهرهای کوچکتر و روستاها در اطراف شهر های اصلی به منظور حفظ توان نظامی و همچنین ادامه ی فشار بر دولت مرکزی سوریه.

با مقایسه نقشه های فوق با نقشه ی مربوط به پراکندگی جمعیتی در سوریه علت تمرکز ارتش بر نواحی غربی به خوبی مشخص می شود.

(نقشه پراکندگی جمعیت در سوریه - مناطق قرمز رنگ جمعیت بیشتری دارند و همینطور تا مناطقی که تقریباً خالی از سکنه است)

همانطوری که در نقشه مشخص است جمعیتی که در نوار غربی و نزدیک دریای مدیترانه زندگی می کند قابل مقایسه با سایر مناطق سوریه نیست و ضمناً منطقه ی وسط نقشه به دلیل وجود بیابان تقریباً خالی از سکنه است.

با مقایسه نقشه ی جنگ با نقشه زیر که مربوط به پراکندگی مذهبی و قومی در سوریه است نکات جالبی بدست می آید.

تمرکز شورشیان سوریه بر قسمت های سنی نشین است و تقریباً فقط مدیریت شهر ها و روستاهای سنی نشین را در اختیار دارند و در سایر قسمت ها یا با ارتش و مردم در جنگ هستند و یا آن قسمت ها را به صورت کامل ترک کرده اند.

و همچنین قسمت های شیعه نشین و علویان جزء قسمت های غربی و ساحلی هستند که در جدیدترین نقشه جنگ، کنترل این قسمت ها در اختیار دولت و ارتش است.

از روی نقشه مشخص است که شهر ابوکمال در سوریه که مرز عراق و عربستان و نزدیک رودخانه فرات است محل ورود شورشیان از عربستان و عراق به داخل خاک سوریه است و شورشیان از این طریق در شهر های حاشیه رودخانه شروع به تصرف و پیشروی تا حلب نمودند.

با توجه به درگیری های النصره و نیروهای شورشی با ارتش و نیروهای مردمی و همچنین درگیری جدید بین کردها و تروریست ها می توان عقب نشینی آنها به سمت شرق سوریه و مناطق سنی نشین را پیش بینی کرد.

مرجع: فرهنگ نیوز

از زمانی که برنامه فوق‌سری پریسم برای اولین بار افشا شد گمانه‌زنی‌های مختلفی درباره نحوه جاسوسی دولت آمریکا با آن انجام شده است؛ با این حال، این گمانه‌زنی‌ها در موارد زیادی با اسناد افشا شده مطابقت نداشته‌اند.

روزنامه‌های گاردین و واشنگتن پست اسناد تکان‌دهنده‌ای از دامنه جاسوسی‌های دولت آمریکا از شهروندان کشورهای مختلف جهان منتشر کرده‌اند. مطابق آنچه افشا شده موسسات اطلاعاتی آمریکا در چارچوب طرحی بنام «پریسم» (PRISM) به سرورهای بزرگترین شرکت‌ها، از جمله گوگل، مایکروسافت، فیسبوک، یاهو، اسکایپ و اپل دسترسی دارند.

«پریسم» یک سیستم نظارت و مراقبت است که از سال 2007 توسط آژانس امنیت ملی آمریکا (NSA) راه‌اندازی شده است.

یک فایل پاورپوینت اخیراً فاش شده که مربوط به آوریل 2013 (فروردین 1392) است. در این فایل آمده که این سازمان اجازه دارد ای‌میل‌ها، کلیپ‌های ویدیویی، عکس‌ها، تماس‌های تلفنی و تصویری، اطلاعات افراد در شبکه‌های اجتماعی، اطلاعات ورود به سیستم‌ها و دیگر داده‌هایی را که در اختیار طیف وسیعی از شرکت‌های اینترنتی آمریکاست، «دریافت» کند.

جزئیات این برنامه را فردی بنام « ادوارد اسنودن» فاش کرد. او که 30 ساله است، قبلا به‌عنوان دستیار فنی برای سازمان اطلاعات مرکزی آمریکا (سیا) کار کرده بود.

ادوارد اسنودن پیمانکار سابق آژانس امنیت ملی و از کارمندان سازمان سیا از جاسوسی‌های گسترده آمریکا از شهروندان کشورهای مختلف پرده برداشت. 

برنامه بحث‌انگیز پریسم از آنجا آغاز شد که در سال 1978 در آمریکا قانونی موسوم به «قانون اطلاعات و نظارت خارجی» وضع شد. طبق مفاد این قانون، در صورتی که فردی مظنون به برنامه‌ریزی برای حمله به آمریکا از جانب یک قدرت خارجی بود، دادگاهی ویژه متشکل از سه قاضی مجوز داشت از افراد شنود الکترونیکی به عمل آورد.

مرکز سابق نظارتی آژانس امنیت ملی آمریکا در شهر «باد آیبلینگ» آلمان. در خلال دهه 1990، برنامه جاسوسی بحث‌انگیز «اشلون» در این مرکز انجام می‌شد. میزان تجسس و نظارت انجام شده در این مرکز در آن سالها در مقایسه با آنچه امروز افشا شده بسیار ناچیز بوده است.

بعد از حملات یازده سپتامبر، دولت جورج بوش مخفیانه به آژانس امنیت ملی آمریکا اجازه داد دادگاه‌ها را دور بزند و بدون داشتن حکم قضایی لازم، به شنود مظنونان همکاری با القاعده و دیگران بپردازد. در سال 2005 بود که روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز این موضوع را فاش کرد. کنگره آمریکا هم تصمیم گرفت هم به شرکت‌هایی که با این سازمان همکاری کرده بودند، مصونیت قضایی اعطا کند و هم در قانون اطلاعات و نظارت خارجی، تغییرات ایجاد کند.

این تغییرات در سال 2008 در قانون اعمال شد و به‌موجب آن، مقامات امنیتی می‌توانستند بدون نیاز به شناسایی هر یک از افراد هدف‌گیری شده، یا ذکر جزئیات نوع ارتباطات مورد نظر مجوز لازم را از دادگاه بگیرند. برای اخذ مجوز تنها کافی بود که مقامات امنیتی دادگاه را متقاعد کنند که هدفشان جمع‌آوری «اطلاعات امنیتی خارجی» است. علاوه بر این، مقامات امنیتی دیگر مجبور نبودند نشان دهند که فرستنده و گیرنده پیام‌ها هر دو در خارج از آمریکا هستند. کافی بود که نشان دهند باور به اینکه یکی از طرفین خارج از آمریکاست، «معقول و منطقی» بنظر می‌رسد.

ساختمان اصلی آژانس امنیت ملی آمریکا در شهر «فورت مید» در ایالت مریلند در نزدیکی واشنگتن. ادوارد اسنودن در یک مصاحبه تلویزیونی هشدار داد: «هر تحلیلگر این سازمان می‌تواند هر کسی را در هر زمان هدف قرار دهد.»

از زمانی که برنامه فوق‌سری پریسم برای اولین بار برملا شد، در رسانه‌های مختلف بین‌المللی گمانه‌زنی‌های مختلفی درباره اینکه چیست، چگونه کار می‌کند و چه موضوعاتی را تحت پوشش قرار می‌دهد مطرح شده است.

با آنکه این گزارشها اطلاعات زیادی درباره جزئیات این برنامه فراهم می‌آورند برخی از آنها با آنچه «ادوارد اسنودن» از این برنامه افشا کرده تطابق نداشته و بیشتر جنبه گمانه‌زنی دارند.

گزارش زیر نگاهی است به چیستی و نحوه کارکرد «پریسم»، بر اساس اسناد فوق‌محرمانه‌ای که ادوارد اسنودن از این برنامه افشا کرده است.

1ـ هدف قرار دادن یک «سلکتور» (گزینشگر)

در این مرحله یک تحلیلگر آژانس امنیت ملّی یک یا دو واژه جستجو یا به اصطلاح «سلکتور» را تایپ می‌کند. سلکتور‌هایی که تحلیلگر تایپ می‌کند می‌توانند افراد (اعم از نام او، آدرس ایمیل، شماره تلفن یا امضای دیجیتال وی)، سازمان‌ها یا موضوعات (مثلا فروش قطعات یدکی تخصصی برای غنی‌سازی اورانیوم) باشند.

تحلیلگر آژانس امنیت ملی همراه با این کار باید یک فرم الکترونیکی پر کند که مشخص می‌کند این جستجو در راستای کسب اطلاعات امنیتی خارجی است؛ ضمن اینکه این فرم باید نشان دهد که «باور معقول و منطقی» تحلیلگر این است که نتایج این جستجو شهروندان آمریکا، ساکنان دائمی این کشور یا افراد دیگری که در خاک این کشور هستند را هدف قرار نمی‌دهد.

2ـ دسترسی به اطلاعات خصوصی شرکت‌ها

این درخواست جستجو که به آن «تسکینگ» گفته می‌شود می‌تواند به چندین منبع فرستاده شود ـ به عنوان مثال، به یک شرکت خصوصی یا به «اکسس‌پوینت» آژانس امنیّت ملّی که به دروازه‌های اصلی اینترنت نفوذ می‌کند.

هر عمل تسکینگ (جستجو) برای شرکت‌های گوگل، یاهو، مایکروسافت، اپل و سایر ارائه دهندگان خدمات رایانه‌ای، سپس به سمت تجهیزاتی که در هر شرکت نصب شده‌اند مسیریابی می‌شوند. این تجهیزات که متعلق به اف‌بی‌آی است، درخواست آژانس امنیت ملّی را به سیستم یک شرکت خصوصی می‌فرستد.

بسته به شرکتی که این درخواست به آنها ارسال می‌شود، شرکت دریافت‌کننده ایمیل، فایل‌های ضمیمه‌شده، فهرست مرجع آدرس‌ها، تقویم‌ها، فایل‌های ذخیره شده در «ابرها» (clouds؛ یا همان مراکز عظیم ذخیره داده‌ها در آمریکا)، چت‌های متنی، صوتی یا ویدئویی و «فراداده‌های» شناسایی‌کننده مکان‌ها، دستگاه‌های مورد استفاده و سایر اطلاعات مربوط به یک هدف را به مرجع درخواست‌کننده می‌فرستد.

3ـ پردازش داده‌ها توسط رایانه‌های آژانس امنیت ملّی آمریکا

تجهیزات متعلق به اف‌بی‌آی نتایج جستجو را به آژانس امنیت ملی می‌فرستند. نتایج ابتدا برای پردازش توسط سامانه اتوماسیون آژانس امنیت ملی که کد رمز آن PRINTAURA است، فرستاده می‌شوند. این سامانه  هم نقش بایگانی‌کننده و هم نقش پلیس ترافیک را دارد. 

PRINTAURA سیر داده‌ها را از طریق توالی پیچیده‌ای از سامانه‌ها که وظیفه آنها استخراج فراداده‌های صوتی، متنی و ویدئویی است دسته‌بندی و مخابره می‌کند.

4ـ بازگشت به تحلیلگر

یک جستجوی کامل «پریسم» ممکن است ایمیل‌ها، اطلاعات ورود به سایت‌های اینترنتی فراداده‌ها، فایل‌های دخیره شده و ویدئوها را مشخص کند. این اطلاعات، پس از پردازش به طور خودکار به تحلیل‌گری که «تسکینگ» اولیه را انجام داده است، فرستاده می‌شوند. زمان تسکینگ تا ارسال پاسخ ممکن است از چند دقیقه تا چند ساعت متفاوت باشد.

5ـ تأیید درونی

این برنامه بر اساس فرمان محرمانه‌ای که از دادگاه اطلاعات و نظارت خارجی صادر می‌شود، انجام می‌گردد. ادعای مقامات امنیتی آمریکا این است که برای هیچ کس حکم قضایی جداگانه‌ای برای دسترسی به کل محتوای ارتباطاتش صادر نمی گردد.

قبل از اینکه یک تحلیلگر اقدام به انجام تجسس با استفاده از پریسم بکند، تحلیلگر دومی در حیطه فعالیتش باید با وی موافقت کند. مطابق ادعاهای مقامات آمریکایی، در این فرایند «مجوزدهی»، تحلیلگر دوم باید تأیید بکند که تجسسی که انجام می‌شود با هدف کسب اطلاعات امنیتی خارجی انجام شده است و «باور منطقی و معقول» این است که مورد استعلامی نه آمریکایی است و نه در خاک آمریکا است؛ علاوه بر این، تجسس مذکور باید طبق قواعد و مقررات آژانس امنیت ملی انجام شده باشد.

در گزارشی از روزنامه انگلیسی گاردین در روز 20 ژوئن تصریح شده است آژانس امنیت ملی موظف به انجام یک سری اقدامات احتیاطی است تا خطرات ناشی از سرکشی ناخواسته به حریم اطلاعات خصوصی شهروندان و ساکنان آمریکا به حداقل برسد.

طبق این مقاله روزنامه گاردین، اگر مقامات امنیتی جزئیاتی درباره افراد تبعه یا ساکن آمریکا پیدا کنند، باید آنها را در اختیار مراجع قانونی داخلی قرار بدهند تا در «اسرع وقت» این داده‌ها را از بین ببرند.

با این حال، بسیاری از کارشناسان امور امنیت رایانه و فعالان حقوق شهروندی درباره کارآیی این اقدامات احتیاطی تردید دارند.

چنانکه در گزارش رسانه دولتی بی‌بی‌سی آمده است «راس آندرسون» استاد مهندسی امنیتی در لابراتوار کامپیوتر دانشگاه کمبریج می‌گوید: «تنها راه اینکه از روی ای‌میل یک نفر بتوانید تا حد معقولی مطمئن شوید که او ساکن یک کشور خاص است این است که همه مکاتباتش را بخوانید. آژانس امنیت ملی آمریکا ظاهرا مدعی است قدرتی جادویی دارد و می‌تواند بطور خودکار میان تعداد بسیار زیادی ای‌میل جستجو کرده، و اطلاعات مناسب را پیدا کند. حتی شرکت‌های ارائه کننده خدمات ای‌میل هم گفته اند که در اکثر موارد نمی‌توانند بدون خواندن مکاتبات کاربران، ملیت، محل اقامت و نشانی آنها را پیدا کنند.»

مدیرعامل گروه صنعتی ایران خودرو چندی پیش در جمع خبرنگاران با اشاره به برنامه های این گروه صنعتی داخلی گفت: گروه صنعتي ايران خودرو برای حفظ و توسعه سهم بازار و پاسخ گويي به نياز مشتريان توليد و معرفي تندر 90 اتوماتيك، رانای لوکس، دنا، يك خودروی شاسی بلند،‌ وانت تندر 90، وانت نيمه سنگين و خودروی سورن با موتور توربوشارژ را در برنامه سال 92 دارد. 

نجم الدين همچنین مهم‌ترين برنامه ها و اهداف استراتژي‌های كلان شركت را بعد از سال 1392 توليد و معرفي محصولات جديد از جمله خودروی سدان خانوادگي جديد، مدل سال  سمند LX،‌ ارايه و توليد وانت هاي سمند و PU1‌ در سال 1393، ارايه رانا با موتور ديزل در سال 1393، ‌ارايه و توليد اولين محصول از پلاتفرم هاي خانوادگي ايران خودرو در سال 1394 و ارايه و توليد اولين محصول از پلاتفرم های كوچك ايران خودرو در سال 1395عنوان كرد. 

طراحی یک مدل شاسی بلند

بنابه اطلاعات بدست آمده هم اکنون طراحی ماشین مدل SUV (شاسی بلندی) در ایران خودرو در دست اقدام است که مشخصات فنی آن برگرفته از موتور و سیستم انتقال قدرت سمند خواهد بود.
 

به نظر می رسد رویه شرکت خودروسازی چری چین در تولید خودرو شاسی بلند ام وی ام x55 برپایه موتور خودرو ام وی ام 530 تکرار شود تا موتور سمند که متخصصان داخلی توانایی ساخت و تهیه قطعات آن را پیدا کرده اند، با نصب بر روی یک پلتفرم SUV ، نخستین خودرو شاسی بلند با استفاده از تخصص و توان داخلی تولید می شود.


نیاز داخل به خودروهای شاسی بلند

ازآنجا که بازار داخلی نشان از افزایش شیب درخواست مردم نسبت به خرید خودروهای SUV (شاسی بلند) هر روز بیشتر از گذشته است و از آنجا که تاکنون هیچ خودروساز داخلی موفق به تولید اینگونه خودرو نشده تا نیاز داخلی از طریق واردات خارجی رفع شود، بنابراین تدبیر در طراحی و تولید یک خودرو شاسی بلند داخلی، منطقی به نظر می رسد.
 

 
حال برای تحقق این امر از آنجاییکه شرکت های مشارکت کننده خارجی از جمله پژو و رنو به دلیل تحریم های کشورهای غربی، بازار ایران را ترک گفته اند، سریع ترین و منطقی ترین اقدام از سوی شرکت خودروساز داخلی حرکت براساس یک پلتفرم داخلی است که در این میان به نظر می رسد موتور سمند و طراحی یک بدنه و شاسی SUV گزینه مناسبی باشد.
هرچند که چندی است که در شبکه های اجتماعی تولید یک مدل شاسی بلند براساس اتاق خودروی تولیدی رانا گوش به گوش می پیچید و حتی عکسهایی از آن نیز به صورت غیررسمی منتشر شده است. 

اما اینکه آیا مشخصات این خودروها طوری باشد که بتواند در قالب یک خودروی شاسی بلند اقبال مشتریان را جذب کند، موضوعی است قابل بحث که قطعا در صورت انتشار اطلاعات بیشتر امکان پیگیری خواهد داشت./ مرجع: دانا

آدرس پاتوقش را از یک بدلکار خبره می گیریم. می گوید ساعت 5 بعدازظهر هر روز سر و کله اش آنجا پیدا می شود و اطمینان می دهد که به آن محدوده که برسیم به هر کسی بگوییم «پاستیل» راهنمایی مان می کند. «رهی مدیر زارع» مربی 24 ساله ای است که به اسم مستعار پاستیل معروف است. 

کوچکترین پارکورکار ایرانی که برای خودش در میان پارکورکارها اسم و رسمی دارد. خیابان ها و اتوبان ها را یکی یکی پس از دیگری پشت سر می گذاریم. دو ساعت گذشته است. مقابل در پارک 400 دستگاه کرج هستیم. یکی از باغبان های پارک را می بینیم و از او می پرسیم پاستیل را می شناسد. مرد بدون مکث می گوید انتهای پارک جمعیت زیادی در حال تمرین هستند. به احتمال زیاد پاستیل در میان آنهاست.
 

 

پاستیل هستم بفرمایید!

مسیرمان مشخص شد. یعنی درست انتهای پارک. هر چقدر نزدیکتر می شویم آدم های عجیب و غریبی را می بینیم که از در و دیوار بالا می روند. یک لحظه هم روی پاهایشان بند نیستند. کم کم جمعیت بیشتر می شود. 20 نفر، 40 نفر نه جمعیتشان به بیش از 50 نفر می رسد. میان این همه جوانی که از در و دیوار و ستون ها بالا می روند می مانیم. کمی گیج کننده است. 

با دقت به افراد نگاه می کنیم تا شاید یکی را پیدا کنیم که پایش روی زمین باشد و بتوانیم از او سوال بپرسیم. ناگهان پسری که حدود 25 سال سن دارد چند بالانس می زند و خودش را مقابل ما پرتاب می کند. 

سراغ آقای پاستیل را از او می گیریم. بهمان تذکر میدهد که در این محل غریبه ها و تازه واردها حق وارد شدن ندارند اما پسر جوان وقتی می فهمد از قبل هماهنگ کرده ایم پشتک زنان از مقابل چشمانمان محو می شود. چند ثانیه بعد پسر جوان دیگری پشتک زنان مقابلمان ظاهر می شود می گوید: «پاستیل هستم بفرمایید.»
 

تمرین سخت با بالانس و پشتک

رهی مدیر زارع یا همان آقای پاستیل، موافقت می کند که چند ساعت مهمان تمرین های او شاگردانش باشیم. او یکی از مربیان پارکور ایرانی است که لقب کوتاهترین پارکورکار ایرانی را به دوش می کشد.

خودش می گوید: «متولد 67 هستم و از 9 سالگی ورزش می کنم. 16 سالم بود که در محله اکباتان تهران به همراه پسرخاله ام با یک گروه بی نظیر پارکور آشنا شدم. از آنجا که عاشق هیجان بودم به خودم گفتم که حتما باید یک پارکور کار حرفه ای شوم. پیش مربی همان تیم، آموزش دیدم. 2 سال با او تمرین کردم. آن هم چه تمریناتی، مطمئنم هر کسی آن طور که من تمرین می کردم و بالانس و پشتک می زدم کار می کردم، دو روزه از پارکور زده می شد.»

در آن زمان، مربی او به مسکو رفت و مدیر زارع مجبور شد به تنهایی تمرین های خود را دنبال کند، با اینحال او موفق شد خیلی زود مدرک مربیگری اش را بگیرد تا جایی که امروز 10 نفر زیر نظر او مشغول به تمرین پارکور هستند.
 

 

پارکور کار کوتاه قد

هنوز حرفش تمام نشده که مردی حدودا 45 ساله با چند بالانس و پرش خودش را به آقای پاستیل می رساند و می پرسد: «استاد الان چی تمرین کنم؟» مربی جوان هم به او می گوید که حتما تمرین پرچم را چندین بار تکرار کند. دو دستش را روی میله ای که در کنار صندلی است می گیرد، می پرد و روی هوا می ایستد. دقیقا شبیه پرچم می شود. پایین می برد و ادامه می دهد: «از هر سن و سالی، شاگرد دارم. از پسر بچه 10 ساله بگیرد تا مرد 50 ساله، شاید برایتان جالب باشد بدانید که این ورزش جزو هیجان انگیزترین ورزش های دنیاست و به همین خاطر هر کسی که فکر کند نیاز به آدرنالین و هیجان دارد می تواند سراغ این ورزش را بگیرد.»

رهی مدیر زارع ادامه می دهد: «قدم 168 سانتی متر است و به همین خاطر همین من را به عنوان کوچکترین مربی پارکورکار ایرانی می شناسند. ناراحت نمی شوم از اینکه بعضی موقع ها که افراد می خواهند مرا به هم نشان دهند می گویند آن که از همه قد کوتاهتر است. چون به نظرم کوتاهی قدم باعث شده، حرکات تیزتری را انجام دهم. شاید اگر قدم بلند بود اینقدر راحت نمی توانستم حرکت بزنم.»
 

من پاستیل هستم

جمعیت پارکورکارها هر لحظه زیادتر می شود. شاید حدود 100 نفر در حال پشتک و بالانس زدن هستند. در این میان، مردی 36 ساله در حال پریدن از روی ستون هاست. مدیر زارع نزدیکش می شود و می گوید که باید سرعتش را بیشتر کند. از او می خواهد سرعتش به گونه ای باشد که به راحتی نشود حرکت او را دید. از تازه وارد می پرسم چرا به او می گویند «پاستیل» و مرد جوان توضیح می دهد: «او در میان همه پارکورکارهایی که در این پارک می بینید انعطاف بیشتری دارد. بدنش مانند پاستیل است. به هر طرف خم می شود. هر حرکت سختی را به نرمی انجام می دهد، به همین خاطر همه او را با نام پاستیل می شناسند.»

مربی جوان از راه می رسد و ادامه می دهد: «از آن روز که وارد دنیای پارکور شدم نمی توانم یکجا راحت بنشینم. همیشه در حال دویدن و حرکت زدن هستم. خانواده ام هم از دستم عاصی شده اند. از در و دیوار خانه بالا می روم. گاهی به جای اینکه از در خانه بیرون بروم از پنجره به روی دیوارها می پرم و از خانه خارج می شوم، باور کنید دست خودم نیست. مثلا وقتی که ماشینم را پارک می کنم به جای اینکه از میان ماشین های پارک شده مانند همه رهگذران رد شوم از رویشان می پرم. گاهی که افراد کوچه و خیابان با خنده بدرقه ام می کنند به خودم می گویم اینها در دلشان می گویند عجب آدم ناهنجاری است. به خاطر همین کارها به من می گویند پاستیل. چون بدنم خیلی نرم است. انگار استخوان در بدنم نیست.»
 

 

معافیت از سربازی

به گفته مربی پارکور «هر ورزشی مشکلات خاص خودش را دارد. من هم بارها به زمین خوردم، درد کشیدم تا به اینجا رسیدم. یکی از خاطرات تلخم برمی گردد به چند سال پیش، سر سریال «مرگ» بودیم. قرار بود چند پشتک بزنم تا کارگردان صحنه هایی اکشن تر فیلمبرداری کند. ناگهان تعادلم به هم خورد و به زمین خوردم، کمرم آسیب دید و حتی نمی توانستم راه بروم چه برسد به اینکه ورزش کنم، بعدها به همین خاطر از خدمت سربازی معاف شدم. ضمن اینکه دکتر به من توصه کرد از زدن حرکت های سنگین خودداری کنم.»
 

حرکت زدن مثل آب خوردن

ساعت 6 بعدازظهر است. یک گروه 20 نفره نیز نزدیک گروه آقای پاستیل می شوند. شروع می کنند به زدن حرکت های پارکور. مدیر زارع می خندد و می گوید: «اینجا به خاطر فضا و موقعیتش مکان خوبی برای تمرین پارکور است. به همین خاطر، گروه های زیادی از تهران و کرج و حومه تهران به اینجا می آیند تا تمرین کنند. گاهی اوقات بین گروه های مختلف پارکور رقابت صورت می گیرد و هر یک از گروه ها سعی می کند با زدن حرکت های عجیب، توجه بقیه را جلب کند و هر گروهی که کم می آورد از پارک خارج می شود. خیلی ها فکر می کنند این کل کل است اما به نظر من رقابت است چون باعث می شود گروه بازنده برود و بیشتر تمرین کند.»

گروهی که تازه وارد پارک شده اند شروع می کنند به زدن حرکت گینر. این حرکت یکی از سخت ترین حرکت های پارکور است که پارکور کار باید روی دیوار پشتک و بالانس بزند و بعد هم روی دو پا به زمین بیاید. چندین دقیقه از شروع حرکت زدن های آنها گذشته و هیچ کدام از آنها نتوانسته اند حرکت گینر را به درستی بزنند، بیشترین مشکلشان این است که با دو پا به روی زمین نمی آیند و به همین خاطر زمین می خورند.

پاستیل از روی صندلی بلند شده، نزدیک دیوار می رود و حرکت گینر را به راحتی اجرا می کند، او در نهایت با دو پا روی زمین فرود می آید و چند پشتک هم می زند. گروه تازه وارد برایش دست می زنند.

او به سمت صندلی برمی گردد و ادامه می دهد: «دیدید؟ حالا آنها باید پارک را ترک کنند ودفعه بعد زمانی بیایند که این حرکت را کاملا آموزش دیده باشند. من در طول سال هایی که پارکور کار کردم بارها شاهد این بودم که افراد بدون اینکه آموزش درستی ببینند شروع می کنند به زدن یک حرکت و این کار باعث شده سلامتی شان را هم از دست بدهند، یکی از این اتفاقات مرگ آور چندی پیش در باشگاهی که من در آن تمرین می کنم رخ داد. ورزشکاری قصد داشت حرکت یک فیلیپ را بدون تمرین بزند. در این حرکت باید کفش کتابی محکم به پا بسته شده باشد و به اصطلاح فیکس پا باشد، اگر حتی یک سایز کوچک یا بزرگتر باشد ممکن است سلامتی ورزشکار به خطر بیفتد، متاسفانه ورزشکاری که در باشگاه می خواست بک فیلیپ بزند هنگام پریدن به علت اینکه بند کفشش محکم نبود تعادلش را از دست داد و به زمین خورد. به همین خاطر پایش از چند جا شکست. باور کنید. صدای خرد شدن استخوان هایش هنوز هم در گوشم می پیچد.»
 

 

از تیزر تبلیغاتی تا سریال قلب یخی

جالب است بدانید پسر قهرمان 168 سانتیمتری، در تیزرهای تبلیغاتی زیادی ایفای نقش کرده است. همچنین در سریال قلب یخی هم چند حرکت باور نکردنی را به اجرا در آورده. اگر می خواهید کار این پسرک جوان را ببینید حتما قسمت 11 و 12 سریال قلب یخی را نگاه کنید: «به خاطر اینکه می توانم یکسری از حرکت ها را به خوبی بزنم به همکاری در خیلی از پروژه های فیلم و سریال و پروژه های تبلیغاتی دعوت می شوم گاهی هم می پذیرم، اما همیشه می گویم که این کار را برای هیجانش دوست دارم نه اینکه بخواهم بدلکار شوم.»

ساعت 7 شب است. رهی مدیرزارع به سمت گروهش می رود، ورزشکارها ساک هایشان را می بندند و به دوششان می اندازند اما هیچ کدام روی دو پا راه نمی روند و دائم در حال پرش و بالان سزدن هستند. رهی مدیر زارع ادامه می دهد: «فکر کنم ما پارکورکارها فقط زمانی که پشت فرمان ماشین هستیم نمی پریم. ما بدون هیجان می میریم.»

بچه ها یکی یکی از پارک خارج می شوند، قرار است فردا هم رأس همین ساعت به پارک بیایند. اینجا پر از هیجان بود. هیجانی که در هیچ کوچه و خیابان و باشگاهی دیده نمی شود. این بچه ها نمی توانند روزشان را بدون آدرنالین شب کنند.