فصل چهارم کاوش در تپه مادآباد منجر به کشف بقایای چند واحد مسکونی و سفالهای منقوش شبه پیش از تاریخ در لایههای مختلف آن ساختار شد.

به نقل از روابط عمومي پژوهشگاه سازمان ميراث فرهنگي، صنايع دستي و گردشگري؛ احمد علی اسدی یکی از دو سرپرست کاوش آموزشي دانشجويان رشته باستانشناسي در محوطه باستانی مادآباد اهمیت این محوطه باستانی را برخورداری از نوعی سفال موسوم به شبه پیش از تاریخی منقوش عنوان کرد و اظهار داشت: اين سفالها كه در دوره اسلامي و بين سدههايي 4 تا 10 ه.ق توليد ميشدهاند از نظر نقوش و همچنين تكنيك ساخت، داراي شباهتهاي بسیاری با سفالهايي پيش از تاريخي منقوش هستند.
وی از شناسایی بقاياي چند واحد مسكوني ساخته شده با معماري خشتي در این کاوش خبر داد و افزود: در لايههاي مختلف مربوط به اين ساختارها، سفالهاي منقوش شبه پیش از تاریخ نيز يافت شده است.
سرپرست تیم کاوش در مادآباد با اشاره به اینکه به طور عموم اينگونه سفالها با توجه به مكانهايي كه در آنجا يافت شدهاند به گروههايي كوچرو و غير يكجانشين نسبت داده شده، ادامه داد: کشف این نوع سفالها در بقایای معماری در مادآباد نشانگر اين است كه حداقل در ناحيه فارس توليدكنندگان سفال شبه پيش از تاريخ، مردماني يكجانشين و غيركوچرو بايد در نظر گرفته شوند.
اسدی اظهار داشت: نتايج مقدماتي این كاوش نشانگر حداقل سه مرحله استقراري در تپه مادآباد است كه به احتمال بيانگر بيش از دو سده سكونت به شمار ميرود.
وی تصریح کرد: به احتمال بسیار اين سكونت در سدههاي پنجم و ششم «ه.ق»، يعني پس از متروك شدن شهر استخر رخ داده است.
وی از شناسایی سفالهاي نوع قالبزده شهر استخر همراه با سفالهاي منقوش شبه پيش از تاريخ در لايههاي كاوش خبر داد و گفت: اين موضوع داراي اهميت بوده و بيانگر نكات قابل توجهاي از ارتباطات بين محوطه شهر استخر و سكونتگاهي پيراموني آن از جمله تپه مادآباد است.
این باستانشناس گفت: اميد است كه پس از پايان مطالعات دقيق بر روي اطلاعات به دست آمده از كاوش و همچنين آزمايش نمونههاي كربن 14، شناخت روشن و دقيقي در مورد فرهنگ توليد سفالهاي منقوش شبه پيش از تاريخي و همچنين گاهنگاري دقيق محوطه مادآباد به دست آيد.
کاوش اخیر در محوطه باستانی مادآباد آموزشی بوده و به سرپرستی احمدعلی اسدی با همکاری پژوهشکده باستانشناسی و دانشگاه آزاد اسلامی مرودشت انجام شده است.
محوطه باستانی مادآباد که امروزه با گسترش شهر مرودشت در حاشیه شمال شرق این شهر و در ميان مجتمعهاي آپارتماني صدف و بلوار 60 متري اين شهر و در فاصله کمتر از 10 کیلومتری محوطه میراث جهانی تخت جمشید واقع شده است، وسعتی در حدود شش هکتار با طول 150 متر و عرض 100 متر، با حداکثر ارتفاع سه متر از سطح زمینهای اطراف قرار گرفته است.
تپه در گذشته بزرگتر بوده و به مرور زمان بر اثر گسترش فعاليتهاي ساختمانسازي از ابعاد آن كاسته شده است.
این محوطه در 18 آذر ماه سال 1354 با شماره 1256 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.