پاسخ تقويت‌كننده به گستاخي خردسالان سبب مي‌شود قبح گستاخي در نظر آنان از بين برود و به خود براي اين بي‌ادبي‌ها مجوز بدهند.
اما برخوردهاي تند و خشن هرگز حلال مشكل نيست.
پرتاب‌كردن اجسام، زدن مادر و پدر و جيغ‌هاي ممتد از جمله نمونه‌هاي ديگر پرخاشگري و گستاخي در خردسالي است.
اما در سنين مدرسه پرخاشگري‌ها و گستاخي كودكان اشكال واضح‌تري به خود مي‌گيرد. در خيابان بوضوح مي‌بينيد كه كودك پدر خود را دعوا و حتي كتك مي‌زند. بر سرش داد مي‌كشد و والدين را مجبور مي‌كند كه به خواسته غيرمعقولش تن دهند.
از همان ابتدا والدين نبايد از كوچك‌ترين رفتار زشت و ناپسند كودك خود بگذرند. برخورد قاطع والدين كودك را نسبت به رفتار خود هشيار مي‌سازد.
وقتي اين رفتار‌ها با درخواستي غيرمنطقي توام باشد بهترين و اصولي‌ترين واكنش والدين مقاومت مطلق و بي‌چون و چرا با اين موضوع است. تاكنون هيچ كودكي از جيغ و داد مريض نشده است.
به كودك خود بگوييد كه اين درخواست تو به دليل اين كه در حال حاضر غيرمنطقي است، عملي نمي‌شود و هر زمان كه خودم صلاح دانستم برايت عملي خواهم كرد.
اگر در منزل هستيد به او بگوييد به اتاقش برود و در حالي كه در اتاق باز است تا اطلاع ثانوي از اتاق بيرون نيايد.
ساعتي كم محلي به او مشكل را حل مي‌كند. مادري را مي‌شناسم كه درآمد روزانه‌اش ده هزار تومان است كه0003 تومانش را خرج خواسته‌هاي كودكش در مسير مهدكودك تا خانه مي‌كند.
يعني هنوز به خانه نرسيده 30 درصد درآمدش را براي خواسته‌هاي غيرمنطقي فرزندش هزينه كرده است. فقط براي اين كه نمي‌تواند تحمل كند او جلوي ديگران جيغ مي‌كشد و التماس مي‌كند، به او مشت و لگد مي‌زند. نه طاقت اشك‌هاي او را دارد نه تحمل اين كه مردم فكر كنند دارد به بچه ظلم مي‌كند.
بچه‌هاي گستاخ اين‌طور رفتارهاي خود را گسترش مي‌دهند.
سعي كنيد هرگز مقابله به مثل نكنيد و از سر خشونت با او رفتار نكنيد. مقاومت داشته باشيد و منتظر بمانيد.
