خوش آمدید

اردیبهشت ماه سال 65 گردان حضرت زینب (س) تیپ ده سیدالشهداء در پادگان سفینه النجاه سد دز مشغول آموزش غواصی بود.

عراق سلسله عملیات دفاع متحرك خود را آغاز كرد و در منطقه فكه پیشروی زیادی داشت. سریعا به نیروهای مستقر در منطقه ماموریت مقابله داده شد.

برخی گردان های تیپ مستقل 10 سید الشهدا در حال اعزام به مرخصی بودند كه مرخصی آنها لغو شد. گردان حضرت زینب (س) سریعا به دزفول باز گشت و تجهیز شد.

آن زمان گردان حضرت زینب (س) تازه تشكیل شده بود و این اولین عملیات گردان محسوب می شد. البته كار گردان غواصی بود ولی بنا به ضرورت بایستی این عملیات را در منطقه فكه به انجام می رساند.

غروب روز 13 اردیبهشت بود كه به منطقه عملیاتی فكه رسیدند. عملیات در شب آغاز شد و به خاطر اینكه در اواخر ماه شعبان بود رمز عملیات یا سیدالشهداء(ع) شد و همان شب خیلی از رزمندگان از دنیا مرخص شدند و بر بال ملائك به دیدن معشوق رفتند.

دشمن مدت ها – حتی قبل از انجام عملیات والفجر هشت- به تقویت سراسری منطقه در محورهای فكه، شرهانی و زبیدات مبادرت می ورزید.

از جمله اقدامات دشمن افزایش موضع توپخانه، تجمع بیش از حد نیرو و تانك و همچنین ورود یگان های جدید بود.

چنین به نظر می رسید كه تحركات دشمن در منطقه فكه، اجرای طرح فریب برای محور شرهانی است تا بدین وسیله بتواند جبال حمرین را كه در عملیات محرم به تصرف نیروهای خودی درآمد، دور زده، آنجا را اشغال نماید.

چنان كه فرمانده سپاه چهارم عراق، طی جلسه ای با فرماندهان لشگرها در قرارگاه لشگر0 1 در فكه، تصرف جبال حمرین را به عنوان دستور كار سپاه چهارم ابلاغ كرده بود.

نظر به اینكه جبال حمرین در خط الراس جغرافیایی قرار دارد، تسلط بر روی آن دید و تیر مناسبی را فراهم می كند. بر این اساس چنانچه دشمن بر روی آن استقرار می یافت، می توانست منطقه عین خوش تا دهلران را زیر دید و تیر مستقیم خود قرار دهد، در حالی كه اكنون نیروهای خودی با استقرار بر روی آن، بر قسمتی از خاك عراق اشراف و تسلط كامل داشته اند. علاوه بر این وجود یك حوزه نفتی بر روی ارتفاعات و نیز مرز مشترك ایران و عراق بر اهمیت سیاسی –  نظامی منطقه می افزاید.

بر این اساس ارتفاعات جبال حمرین مورد نظر رژیم بعثی بود. از این رو نیروهای عراقی – طی تلاش هایی كه انجام دادند- در نظر داشتند ارتفاعات چم سری و چم هندی را بگیرند: به این صورت كه هفت تیپ در مرحله اول، تا چم سری را تامین كنند و سپس لشگر 10 عبور كرده بر روی ارتفاعات جبال حمرین مستقر گردد.

بدین ترتیب در تاریخ 10 اردیبهشت 1365 پس از یك روز سكوت رادیویی (بی سیم) دشمن، نیروهای عراقی، به استعداد دو لشگر پیاده مكانیزه و زرهی با پشتیبانی آتش توپخانه در محور فكه، تعرض خود را به مواضع پدافندی نیروهای خودی آغاز كردند.

به دنبال این حمله، تیپ سیدالشهداء(ع) در مدتی كوتاه پس از كسب اطلاع از وضعیت موجود، در بعد از ظهر روز 10 اردیبهشت 1365 به منظور مقابله با تهاجم دشمن- عازم منطقه شد.

تدبیر تهاجم به دشمن بر این اساس بود كه قبل از جاگیر شدن نیروهای عراقی، حمله صورت گیرد. بدین قرار نیروهای خودی در شش محور سازماندهی شده، با هدف باز پس گیری خط مقدم، به دشمن حمله ور شدند و بلافاصله توانستند در مواضع نیروهای عراقی رخنه كنند.

از آنجا كه غافلگیری رعایت شده بود و سرعت عمل نیز با آن همراه گردید، مواجهه با حركت یاد شده برای دشمن غیر منتظره تلقی می شد.

كثرت نیروهای دشمن در منطقه عملیاتی چشمگیر بود، بطوری كه نیروها با كمبود مهمات مواجه شده، در ادامه كار از مهمات غنیمتی دشمن علیه خودشان استفاده می كردند.

پس از عملیات، از منابع مختلف و اسرا كسب اطلاع شد كه در منطقه فوق، مجموعا شش تیپ از نیروهای دشمن مستقر بوده، كه سه تیپ آن نیروهای مستقر در خط بودند. در این فاصله نیروهای خودی به دشمن مجال نداده، تنها با استعداد یك تیپ به مصاف شش تیپ آنها می روند.

تا حوالی صبح اكثر گردان ها توانستند نیروهای خود را به خاكریزهای دشمن برسانند، لیكن به دلیل تجمع بیش از اندازه نیروهای دشمن، الحاق جناحین در تمامی محورها صورت نگرفت و بدین ترتیپ در حوالی 4 صبح، قبل از روشن شدن هوا، نیروها جهت سازماندهی مجدد از ادامه تك و استقرار در مواضع تصرف شده خودداری كردند.

در این تهاجم مجموعا بیش از 76 تانك و 100 دستگاه نفربر و 12 دستگاه خودرو و 155 قبضه خمپاره و تیربار دشمن منهدم شده، تعداد كثیری از مزدوران بعثی كشته و زخمی شدند.

تعرض دشمن به بجلیه

بر اساس دریافت و استنباطی كه نسبت به ادامه تك دشمن در منطقه عمومی فكه وجود داشت، چنین تدبیر شد كه تیپ سیدالشهداء (ع) و یك یگان دیگراز نیروهای سپاه، به عنوان احتیاط و تقویت نیروهای پدافند كننده ارتش، در منطقه حضور داشته باشند.

دشمن یك روز پس از تك اصلی خود به وسیله تك تیپ زرهی در محور فكه تظاهر به تك نمود و سپس در تاریخ 19 اردیبهشت 1365 تك اصلی خود را در بجلیه آغاز كرد.

در مقابل تهاجم دشمن، مقاومت هایی بصورت جسته و گریخته از سوی نیروهای مستقر در خط صورت گرفت، تا نیروهای خودی جهت سد كردن راه دشمن و درهم كوبیدن آن، از دو محور از طریق پل چم هندی و چم سری وارد منطقه شدند.

علیرغم محدودیت زمان و وضعیت خاصی كه بر منطقه و نیروها حاكم شده بود، یگان های مزبور به دشمن زده، در مجموع آنها را بیش از دو كیلومتر عقب زدند و ضمن دور زدن دشمن از رودخانه دویرج، موفق به الحاق شده، بدین وسیله از پیش روی دشمن ممانعت به عمل آوردند.

از طریق اطلاعات واصله از دشمن و اظهارات اسرا، معلوم شد كه پیش آمدن وضعیت فوق و مقاومت نیروهای خودی و در نتیجه، عقب راندن دشمن از سوی مزدوران بعثی نامحتمل تلقی می شده است.

در هر حال، دشمن پس از این واقعه ، نیروهای مختلفی را وارد منطقه كرد تا شاید با تقویت آنها اهداف مورد نظر خود را تامین كند؛ لیكن با آسیب پذیری آنها، عملا مجبور به تعویض و انتقالشان به عقب جبهه می شد.

آمار فوق و موفقیت اندك دشمن، بخوبی فقدان روحیه نیروهای عراقی را در موضع آفندی و یا آنچه را كه بغداد دفاع متحركش نامید، خاطرنشان می سازد.

در هر صورت ، طبق آنچه كه بعدها از اظهارات اسرا و شواهد و قرائن موجود بدست آمده، دشمن قصد داشته است ضمن گرفتن جناح از نیروهای خودی در محور فكه، عملیات اصلی خود را در محور بجلیه شروع كرده، با تصرف پل های چم سری و چم هندی ادامه تك داده، ضمن تصرف سه راهی شرهانی از طریق جاده نهر عنبر سلسله جبال حمرین را دور زده ، در نهایت به رودخانه میمه جناح دهد.

با این حساب، كلیه ارتفاعات سركوب منطقه را از قبیل 290 و 400 و 175 – كه تماما بر جاده آسفالت مهران – دهلران دید دارند- تصرف می كرد و تقریبا دو لشگر از نیروهای زمینی ارتش در محاصره قرار می گرفتند. در نتیجه كل منطقه ای كه طی عملیات محرم آزاد شد. مجددا در اختیار دشمن قرار می گرفت.(فارس)