درددل و صحبت در مورد تجارت ناراحت‌کننده می‌توان آدم را تسکین بدهد و از درد برهاند، اما یک تحقیق تازه نشان داده است که ابراز احساسات در قالب کلمات می‌تواند، سرعت بهبود فیزیکی را هم بیشتر کند!
این تحقیق توسط الیزابت برودبنت -محقق ارشد آسیب‌شناسی داشنگاه اوکلند نیوزیلند- انجام شده است، در این تحقیق ۴۹ شخص سالم که بین ۶۴ تا ۹۷ سال سن داشتند، انتخاب شدند. به مدت ۳ روز از نیمی از این افراد خواسته شد که هر روز به مدت ۲۰ دقیقه درباره دشوارترین و ناراحت‌کننده‌ترین روزی که داشتند، بنویسند، از آنها خواسته شد که در هنگام نوشتن تا جایی که می‌شود به صورت دقیق در مورد احساسات و آنچه در آن هنگامه دشوار آموختند، بنویسند و افکار و احساساتی را که تا حالا نتوانسته‌اند بروز بدهند، با دیگران به اشتراک بگذارند.
از نیم دیگر افراد هم خواسته شد که هر روز ۲۰ دقیقه در مورد نقشه‌هایی که برای روزهای دیگر دارند، بنویسند، اما در مورد احساسات، نظرات و عقاید خود چیزی ننویسند.
دو هفته بعد از شروع این برنامه، پژوهشگران زیر بیهوشی موضعی، زخمی روی بازوی همه افراد ایجاد کردند، یک هفته بعد از ایجاد زخم، برودبنت و همکارانش هر سه تا پنج روز عکسی از زخم‌های روی بازوهای افراد گرفتند و تا زمان بهبود کامل زخم در هر فرد به کار خود ادامه دادند.
در کمال تعجب مشخص شد که بعد از ۱۱ روز، ۷۶ درصد اعضای گروه اول و فقط ۴۲ درصد اعضای گروه دوم بهبودی کامل یافته‌اند.
افراد کهنسال، معمولا زخم‌هایشان دیرتر خوب بود و مطالعه انجام شده برای نخستین بار نشان می‌داد که نوشتن در مورد تجارب تنش‌زا می‌تواند به بهبود این دسته کمک کند.
البته پیش از این هم رابطه بین وضعیت ذهنی و سلامتی بارها ثابت شده است، مثلا نشان داده شده بود که نوشتن در مورد وضعیت‌های احساسی می‌تواند حتی روی تعداد ویرویس‌های HIV در خون افراد مبتلا به ایدز تأثیر بگذارد و آن را کم کند یا حتی میزان اثربخشی واکسیناسیون هپاتیت B را بیشتر کند.
نوشتن از دید روانپزشکی هم تأثیرگذار است، مثلا در یک تحقیق مشخص شده بود که سربازانی که به اختلال استرس بعد از آسیب یا PTSD مبتلا هستند، در صورتی که در مورد تجارب تلخشان بنویسند، میزان روحیه و رضایت‌مندی از زندگی زناشویی‌شان بالاتر می‌رود.
حتی نوشتن می‌تواند وضعیت خواب شما را هم بهتر کند، نوشتن باعث می‌شود بینش بهتری نسبت به خاطرات تلخ گذشته بهتر پیدا کنید و با ایجاد یک دورنمای جدید در ذهن، بهتر بخوابید. محرومیت از خواب می‌تواند میزان هورمون رشد را کم کند، این هورمون در ترمیم زخم، نقش مهمی دارد.
نوشتن میزان استرس را کم می‌کند و در نتیجه با کم شدن هورمون‌هایی که در زمان استرس ترشح می‌شوند، میزان ترمیم زخم بیشتر می‌شود.
در مورد آدم‌های سالم و عادی، چه؟ آیا نوشتن در مورد روزهای بد، در این افراد هم می‌تواند مفید باشد؟
راستش بستگی به این دارد که هر فرد چگونه بنویسد، آیا در نوشته خود برون‌گرا و باز عمل کند یا خیر. به طور کلی اگر خود شخص مایل به نوشتن باشد و اجباری بالای سرش نباشد و به سبک برون‌گرا بنویسد، نوشتن باعث ترمیم زخم‌های روحی‌اش خواهد شد، درغیر این صورت به نظر نمی‌رسد که نوشتن اثر مفید بدنی و فیزیکی داشته باشد.
در فیلم گتسبی بزرگ، که امروز صبح در موردش نوشتم، دیدیم که راوی داستان به توصیه پزشکش همه خاطراتش را در مورد گتسبی نوشت، تا تسکین پیدا کند، اما خارج از دنیای داستان، زمانی که وبلاگستان فارسی، در اوج بود و اهالی‌اش از خودابرازی هراسی نداشتند، موارد فراوانی می‌دیدیم که در آنها پیدا بود، نویسندگان از نوشتن در مورد خاطرات‌شان لذت می‌برند.
در هر صورت نوشتن چیز خوبی است و در دنیای امروز چه محیطی بهتر از وبلاگ برای نوشتن!
