یک افسانه محبوب رایج این است که مدیران و رؤسای ارشد، حتما باید شخصیت‌های برونگرایی داشته باشند. این عقیده از آنجا ناشی می‌شود که مقتضای تصدی این کارها این است که فرد بتواند در جلوی هزاران نفر سخن بگوید و با شهردارها و نمایندگان نشست و برخاست داشته باشد.
شاید از این دید، این مطلب درست باشد، اما باید دانشت که درونگراها هم می‌توانند رؤسای خوبی باشند. توانایی این عده معمولا کمتر مشخص است، اما همین توانایی آنها را کارا می‌کند.
در اینجا ما با هم ویژگی‌هایی را مرور می‌کنیم که در آدم‌های درونگرا به وفور پیدا می‌شود و می‌تواند آنها را مبدل به رؤسای خوبی کند:
۱- پاسخ‌های سنجیده: درونگراها کمتر احتمال دارد که مثل برونگراها، تکانه‌ای عمل کنند، آنها برای پردازش اطلاعات وقت صرف می‌کنند و فکر می‌کنند، آنها وقتی که نیاز به یک تصمیم راهبردی است، پاسخ احساسی صادر نمی‌کنند.
۲- تحلیلگری: درونگراها بهتر می‌توانند در میان انبوه دیتاها به اطلاعات اصلی برسند، آنها در سکوت، یک موضوع را از جوانب مختلف بررسی می‌کنند.
۳- شنونده‌های خوب: وقتی شما ذاتا آدم ساکتی هستید، طبیعی است که فرصت بیشتری برای صحبت به دیگران می‌دهید.
۴- بیزار از خطر کردن‌های بی‌جهت: یک خصوصیت خوب در یک مدیر پرهیز کردن از تصمیم‌های فاجعه‌آمیز است. آنها وقتی که فاصله زیادی با یک مشکل وجود دارد، به فکر پیشگیری از آن هستند.
۵- استدلال خوب: کاریزمای درونگراها برجسته نیست، اما عقلانی رفتار کردن آنها واضح است.
بله! ممکن است تمایل ذاتی درونگراها برای سخنرانی در جلوی جمع به انداز برونگراها نباشد، اما آنها می‌توانند خود را برای این موقعیت آماده کنند، سنجیده عمل کنند و حتی اگر در واقع در ذهنشان سودای رفتن به خانه و کتاب خواندن را داشته باشند، این میل درونی را سرکوب کنند!
