اگر بخواهم ساده بگویم، بسیاری از زنان و حتی مردان در دنیای امروز، پیرو فلسفه «بکش اما خوشگلم کن» هستند. درست به همین علت است که انواع رژیم‌ها و برنامه‌ورزشی برای لاغر شدن و صاف شدن شکم از سوی عده زیادی از آنها دنبال میشود، این برنامه‌ها تا جایی که موجب سلامتی فیزیکی و روانی بهتر و افزایش کیفیت زندگی و اعتماد به نفش می‌شوند، چیزهای خوبی هستند، اما بعضی‌ها هم راه افراط را طی می‌کنند.
یکی از چیزهای روتین در پوشش خانم‌ها، استفاده از کفش‌های پاشنه‌بلند است، علیرغم تذکرات مکرر پزشکان ارتوپد در مورد مضرات پوشیدن این کفش‌ها، خانم‌ها ترجیح می‌دهند این رنج را بر خود هموار کنند، اما از مد روز پیروی کنند.
یک چیز واضه هنگام استفاده از این کفش‌ها، متمرکز شدن وزن بدن روی جلوی کف پا است که می‌تواند منجر به بدشکلی انگشت‌ها و چنگی شدن آنها شود، در طولانی‌مدت هم این امر منجر به بروز آرتریت و دردهای مفصلی میشود.
از آنجا که همیشه دیدن تصویری چیزی، به مراتب موجب بینش عمیق‌تر و پذیرش بیشتری در ما میشود، به تازگی بیمارستان سلطنتی ملی ارتوپدی در شمال لندن، تصمیم گرفت از یک اسکنر گران‌قیمت ۳۴۰ هزار دلاری استفاده کند. این اسکنر PedCAT نام دارد و می‌تواند در عرض ۶۰ ثانیه از پای یک شخص به صورت ۳۶۰ درجه و سه‌بعدی تصویری دقیقی به دست دهد.
با استفاده از این اسکنر، اطلاعات ۶۰۰ اسکن دوبعدی، در قالب یک اسکن سه‌بعدی درمی‌آیند و به این ترتیب میشود پا را از زوایای مختلف به خوبی ملاحظه کرد.
دکتر گلدبرگ که یک ارتوپد متخصص پا و مچ پا است، بر این باور است که این دستگاه پیشرفت عمده‌ای محسوب میشود و از تشخیص‌های نادرست پیشگیری می‌کند و همین دستگاه بود که ثابت کرد زیان‌های پوشیدن کفش پاشنه‌بلند، بیشتر از چیزی است که قبلا تصور می‌شد:
هنگام پوشیدن این کفش‌ها انگشتان پا، داخل پا، فشرده می‌شوند و حالتی شبیه کارد به خود می‌گیرند، انگشتان پا چنگکی می‌شوند، قاعده انگشت شست به سمت بالا منحرف میشود و در نتیجه پینه یا بونیون ایجاد میشود، استخوان‌های پا چرخش پیدا می‌کنند و دچار افتادگی می‌شوند. احتمال پیچ‌خوردگی، مشکلات عضلات ناحیه ساق پا و درد کمر هم در استفاده‌کنندگان این کفش‌ها بیشتر میشود.
البته اگر کسی برای یکی دو ساعت کفش پاشنه‌بلند را در یک مهمانی بپوشد، چیز مهمی رخ نمی‌دهد، اما اگر کسی هشت ساعت در روز آنها را به پا کند، آن وقت است که مشکلات یادشده به تدریج روی می‌دهند.
مشکلات ارتوپدی ایجادشده منحصر به خانم‌های میانسال نیست و حتی می‌تواند در یک دختر نوجوان هم مشاهده شود.
البته در این میلان کسانی که سابقه خانوادگی مشکلات ارتوپدی داشته باشند یا از نظر ژنتیکی به این مشکلات مستعد باشند، بیشتر دچار مشکلات ناشی از پوشیدن کفش‌های پاشنه‌بلند می‌شوند.
مطابق تحقیقی که در کلینیک پا و مچ پا انجام شده است، مشخص شده است که ۵۷ درصد کسانی که درد شدید در این نواحی را تجربه کرده بودند، کفش‌های ناراحت از قبیل کفش‌های پاشنه‌بلند را پوشیده بودند.
و البته ۸۶ درصد خانم‌ها یادآور شده بودند که اصولا در بازار پیدا کردن کفش‌های مناسب با توجه به تبعیت بازار از مد، دشوار است.
کفش‌های پاشنه‌بلند برای نسل‌های متمادی نشانه‌ای از زنانگی و دلبری بوده‌اند، اما در یک دوره زمانی در اروپا داشتن یک جفت کفش پاشنه‌بلند از لوازم ضروری یک مرد به‌شمار می‌رفت.
الیزابت سمل‌هک، پژوهشگری که کتابی درباره تاریخچه کفش‌های پاشنه‌بلند نوشته و هم‌اکنون به عنوان کارشناس در موزه کفش باتا در تورنتو کار می‌کند، می‌گوید که در ایران یک جنگاور خوب باید در سوارکاری مهارت خوبی می‌داشت؛ وقتی یک سرباز روی رکاب اسبش می‌ایستاد، پاشنه‌های کفشش کمک می‌کرد حالتش را حفظ کند و بتواند با تیروکمان هدف‌گیری بهتری داشته باشد.”
یک جفت کفش مردانه ایرانی در قرن ۱۷ میلادی
در سال ۱۵۹۹ میلادی، شاه عباس (صفوی) که بزرگ‌ترین سواره نظام جهان را داشت، اولین هیات دیپلماتیک ایران را به اروپا فرستاد، موجی از علاقه به آنچه ایرانی‌ها با خود داشتند، اروپای غربی را فرا گرفت. اشراف با ذوق و شوق به کفش‌های طرح ایرانی روی آوردند تا به ظاهر خود جلوه‌هایی از مردانگی بدهند و به نظر می‌رسید که فقط کفش‌های پاشنه‌بلند می‌توانند چنین جلوه‌ای را فراهم کنند و همین که طبقات پایین‌دست به پوشیدن کفش‌های پاشنه‌دار روی آوردند، اشراف پاشنه‌های کفش‌هایشان را بلندتر کردند.
در دهه ۱۶۷۰ میلادی، لویی چهاردهم دستوری صادر کرد که براساس آنها تنها اعضای دربارش اجازه داشتند کفش‌های پاشنه‌بلند قرمزرنگ بپوشند.
اروپایی‌ها در ابتدا به کفش‌های پاشنه‌دار روی آوردند تا مردانگی خود را پررنگ‌تر کنند، اما بعدها، گرایش و شوق و ذوق زنان در روی آوردن به طرح‌های لباس مردانه باعث شد به تدریج استفاده از کفش‌های پاشنه‌دار بین زنان و کودکان هم مرسوم شود. در نهایت، لباس‌هایی که مردان به تن داشتند، نقش چندانی در نشان دادن جایگاه و طبقه اجتماعی آنها نداشت و همزمان، با کمرنگ شدن ارتباط لباس و طبقه اجتماعی هر فرد، تاکید بر تفاوت‌های جنسیتی بین زنان و مردان پررنگ‌تر شد.
به این ترتیب بود که کفش‌های پاشنه بلندی که برای تیراندازی در حین سوارکاری طراحی شده بودند، به نشانه‌ای از زنانگی تبدیل شدند و در حدود دهه ۱۷۴۰ میلادی، مردان دیگر کفش پاشنه‌بلند نپوشیدند. هرچند تقریبا ۵۰ سال بعد و با انقلاب فرانسه، این کفش‌ها از کمد لباس بسیاری از زنان اروپایی هم جمع شدند، اما در طول زمان، کفش‌های پاشنه‌دار دوباره وارد دنیای مد شدند.
