خوش آمدید

اما در این سفر اتفاق بدی رخ داد، کاپیتان کشتی را بیش از حد به ساحل نزدیک کرده بود و این کار باعث شده، کشتی به صخره‌ها برخورد کند و سوراخ بزرگی در سمت چپش ایجاد شود و کشتی به گل بنشیند.

۳۲ نفر در اثر این حادثه مردند و جسد دو نفر هزگر پیدا نشد.

واقعه فراتر از غرق شدن یک کشتی و زیان به شرکت مالک آن و کشته شدن عده‌ای از مسافران بود، این خطر هر آن وجود داشت که ۲۰۰ تن سوخت مایع کشتی به دریا نشت کند و آلودگی زیست- محیطی زیادی ایجاد کند، به علاوه میزان توریسم منطقه هم ۳۰ درصد افت کرده بود.

مقامات و صاحبان کشتی باید کاری می‌کردند و کشتی را نجات می‌دادند، دو شرکت مأموری این کار شدند، یک شرکت آمریکایی به نام Titan Salvage که مقرش در فلوریدا است و یک شرکت کشتی‌سازی ایتالیایی به نام Micoperi.

اما کشتی چطور باید نجات پیدا می‌کرد؟ ساده‌ترین راه این بود که کشتی به قطعاتی تقسیم شود و بعد هر قطعه به خارج از محل حادثه حمل شود. اما این کار، دلخواه و ایمن نبود. گرچه همه سوخت مایع در ماه‌های بعدی تخلیه شده بود، اما هنوز از کشتی میزان زیادی مواد سمی مثل روغن، رنگ، تینر، حشره‌کش و مواد غذایی فاسد شده نشت می‌کرد.

کشتی ۶۵ درجه انحراف پیدا کرده و به گل نشسته بود، چطور می‌بایست کشتی را برخلاف جهت انحراف بالا می‌کشیدند، ظاهرا نمی‌شد این غول ۱۱۵ هزار تنی را نمی‌شد، در این شرایط دشوار و با حفظ ایمنی کارگران و تضمین سالم ماندن بدنه کشتی نجات داد.

اما سرانجام نقشه‌ای کشیده شد، نقشه‌ای که تنها یک بار دیگر در تاریخ عملا تجربه شده بود: در سال ۱۹۴۳، دو سال بعد از حمله ژاپنی‌ها و به گل نشستن ناوUSS اوکلهاما، آمریکایی‌ها توانستند کشتی را نجات بدهند.

پس عملیات عجیبی با هزینه ۴۰۰ میلیون دلار، با مشارکت ۵۰۰ کارگر که شبانه‌روز کار می‌کردند، شروع شد. این عملیات سرانجام، بامداد امروز به ثمر نشست و کشتی بعد از قریب به ۲۰ ماه، بار دیگر سر پا شد.

اما مراحل این عملیات عجیب چه بودند؟

نخست باید کشتی را از به گل رفتن بیشتر محافظت می‌کردند، پس در روی ساحل دکلی استوار شد و از روی آن ۱۱ قطعه فلزی در بستر دارای استحکام کم دریا فرو برده شد، تا کشتی بیشتر فرو نرود.

مرحله مهم بعد، ایجاد یک سکوی فلزی، در زیر کشتی بود. اگر کشتی برگردانده می‌شد، با توجه به وزن زیادش، زمانی که کفش کشتی در تماس با بستر قرار می‌گرفت، به میزان زیاد در گل و لای فرو می‌رفت و دیگر شناور کردنش غیرممکن می‌شد، پس باید یک داربست فلزی محکم در مجل ایجاد می‌شد تا پس از برگرداندن کشتی در گل فرو نرود

مرحله بعدی نصب تانکرها خالی یا بالشتک‌هایی در سمت دیگر کشتی بود. وزن کل این تانکرها به ۱۱ هزار تن می‌رسید. این تانکرها در عین سمت راست کشتی را در مقابل توفان‌های سهمگین زمستانی محافظت کردند.

نیروی لازم برای به پهلو برگرداندن کشتی زیاد بود و به علاوه این نیرو باید حساب‌شده و به تدریج اعمال می‌شد، این نیور عمدتا باید از دو طریق تأمین می‌شد: ۱- تانکرها را به تدریج از آب پر کنند. ۲- از موتورهای هیدرولیک استفاده کنند، کابل‌های ضخمی فلزی از این موتورها به تانکرها متصل می‌شد.

کار پر کردن تانکرها و اعمال نیرو، از دیروز شروع شد، عملیات ۱۹ ساعت طول کشید و بامداد امروز به اتمام رسید.

مرحله آخر هم خالی کردن تانکرها از آب، برای اعمال نیروی شناوری و جدا شدن کف کشتی از کف دریا است.

کشتی کوستا کونکوردیا متحمل آسیب‌های زیادی شده است، آسیب‌هایی که هم در حین حادثه اصلی دید و هم در حین عملیات نجات.