ساختن داروهای شیمیایی مدرن در ایران از مدرسه دارالفنون آغاز شد، به نحوی که غیر از علوم مختلف که در این مدرسه بزرگ تدریس می شد رشته های پزشکی و داروسازی هم در آن تدریس می کردند که استادان آن ها را پروفسورها و کارشناسان اروپایی تشکیل می دادند، چنانچه ناصر نجمی مینویسد: برای رشته داروسازی دکتر (فوکتی) داروساز اطریشی استخدام شد. او یک بار برای خرید لوازم آزمایشگاهی در سال 1274 به اروپا رفت و در سال 1275 مراجعت نموده و اولین لابراتوار شیمی را در ایران تأسیس کرد وی تا سال 1278 در ایران مشغول تدریس بود و در این سال مدت قرارداد استخدامی او خاتمه پیدا کرده به اروپا بازگشت، بعد از او یکی از شاگردانش در دارالفنون به نام میرزا کاظم خان محلاتی که در همین سال از فرنگ مراجعت کرده بود به جای وی مشغول کار شد و تا سال 1313 هجری که سال فوت اوست به این شغل اشتغال داشت.
پس از او مسیو (رو که بون) با معرفی دکتر (تولوزان) پزشک ناصرالدین شاه استخدام شد و بالاخره (شورین) آلمانی جهت تدریس در آموزشگاه داروسازی استخدام شد و داروخانه ای به همین نام در خیابان ناصرخسرو دایر کرد.
چندی بعد (مولیون) فرانسوی جهت تدریس در دارالفنون استخدام گردید و داروخانه ای هم در لاله زار به نام خودش تأسیس کرد و پس از چند سال عده ای از داروسازان تحصیل کرده خارجه از جمله دکتر پایازیان از ترکیه، گارنیک از ترکیه، پطروسیان از سوئیس به ایران آمدند و داروخانه هایی تأسیس کردند، طولی نکشید که این داروسازان احترام و ارزش فوق العاده ای در میان مردم تهران پیدا کرده و ضمناً سود سرشاری هم عایدشان شد.
در همین زمان داروهای مفرد و مرکب که معمول پزشکان سایر کشورها بود با دستور تهیه و راه بکاربردن آن ها در کتابی به قطع بزرگ توسط میرزا علی اکبرخان حکیم باشی ناظم الاطبا در سال 1317 هجری (زمان سلطنت مظفرالدین شاه) به چاپ رسید.
