عبدالجبار كاكايي در پانزدهم شهريور 1342 در ايلام متولد شد. تحصيلاتش را تا مقطع كارشناسي ارشد ادبيات فارسي ادامه داد.
اولين اثر منتشرشده او چهار پاره‌اي با موضوع جنگ و اولين اثر او كه به طور مستقل چاپ شده «آرزوهاي واپسين» (سال 69، انتشارات همراه) است.
از ميان آثار او كتاب‌هاي «سال‌هاي تاكنون» و «بررسي شعر پايداري ايران و جهان» تاكنون دو دوره برگزيده كتاب سال دفاع مقدس شده است.
از آثار اين استاد برجسته مي‌توان به مرثيه روح، آوازهاي واپسين، حتي اگر آيينه باشي، سال‌هاي تاكنون، نگاهي به شعر معاصر ايران، بررسي شعر پايداري ايران و جهان، زنبيلي از ترانه، گزيده ادبيات معاصر شماره 7 اشاره كرد.
كاكايي در سرودن ترانه قلمي ماندگار دارد كه يكي از آنها در ذيل اين مطلب آورده مي‌شود:
«طبل ماهو مي‌كوبن»
طبلِ ماهُ مي‌كوبن گُر مي‌گيرن شقايقا
مي‌زنن به سينه‌ي درياي آتيش قايقا
موجا قَد مي‌كشن و تعزيه خون باد مي‌شن
عاشقاي كربلا يكي يكي زياد مي‌شن
نخلا مي‌چرخن و توفان جنون پا مي‌گيره
صداي ني‌لبك تفنگا بالا مي‌گيره
دسته سينه‌زنا هورُ چراغون مي‌كنن
شباي تاريكُ از سنگرا بيرون مي‌كنن
طبل ماهُ مي‌كوبن نعشاي بي‌سر مي‌آرن
به برادر خبر مرگ برادر مي‌آرن
شهيداي تشنه رو ماه و ستاره آب مي‌دن
نخلاي شكسته رو مشكاي پاره آب مي‌دن
صداي گريه مي‌آد فرشته‌ها گوش مي‌كنن
چراغ خيمه آسمونُ خاموش مي‌كنن
نعش خورشيد وسط بيابونا رها شده
ديگه كم‌كم آسمون رنگ مناره‌ها شده
كاروان مي‌ره ولي ستاره‌ها جا مي‌مونن
شب مياد فرشته‌ها كنار نعشا مي‌مونن
ديگه از راه كه بياد فرصتامون حروم مي‌شه
نوبت عاشقي ستاره‌ها تموم مي‌شه ادامه مطلب
اولين اثر منتشرشده او چهار پاره‌اي با موضوع جنگ و اولين اثر او كه به طور مستقل چاپ شده «آرزوهاي واپسين» (سال 69، انتشارات همراه) است.
از ميان آثار او كتاب‌هاي «سال‌هاي تاكنون» و «بررسي شعر پايداري ايران و جهان» تاكنون دو دوره برگزيده كتاب سال دفاع مقدس شده است.
از آثار اين استاد برجسته مي‌توان به مرثيه روح، آوازهاي واپسين، حتي اگر آيينه باشي، سال‌هاي تاكنون، نگاهي به شعر معاصر ايران، بررسي شعر پايداري ايران و جهان، زنبيلي از ترانه، گزيده ادبيات معاصر شماره 7 اشاره كرد.
كاكايي در سرودن ترانه قلمي ماندگار دارد كه يكي از آنها در ذيل اين مطلب آورده مي‌شود:
«طبل ماهو مي‌كوبن»
طبلِ ماهُ مي‌كوبن گُر مي‌گيرن شقايقا
مي‌زنن به سينه‌ي درياي آتيش قايقا
موجا قَد مي‌كشن و تعزيه خون باد مي‌شن
عاشقاي كربلا يكي يكي زياد مي‌شن
نخلا مي‌چرخن و توفان جنون پا مي‌گيره
صداي ني‌لبك تفنگا بالا مي‌گيره
دسته سينه‌زنا هورُ چراغون مي‌كنن
شباي تاريكُ از سنگرا بيرون مي‌كنن
طبل ماهُ مي‌كوبن نعشاي بي‌سر مي‌آرن
به برادر خبر مرگ برادر مي‌آرن
شهيداي تشنه رو ماه و ستاره آب مي‌دن
نخلاي شكسته رو مشكاي پاره آب مي‌دن
صداي گريه مي‌آد فرشته‌ها گوش مي‌كنن
چراغ خيمه آسمونُ خاموش مي‌كنن
نعش خورشيد وسط بيابونا رها شده
ديگه كم‌كم آسمون رنگ مناره‌ها شده
كاروان مي‌ره ولي ستاره‌ها جا مي‌مونن
شب مياد فرشته‌ها كنار نعشا مي‌مونن
ديگه از راه كه بياد فرصتامون حروم مي‌شه
نوبت عاشقي ستاره‌ها تموم مي‌شه
