دیسک فشرده دیجیتالی که امروزه در بیشتر خودروها و کامپیوترها مورد استفاده قرار می‌گیرد، در اواخر دهه ۱۹۶۰ توسط جیمز راسل (James T. Russell) اختراع شد. راسل از آن دسته افرادی بود که عاشق گوش دادن به موسیقی بود، به این ترتیب مانند بسیاری دیگر از کسانی که در آن زمان حسی همانند وی داشتند، از صفحه‌های پلاستیکی و کیفیت پایین‌شان به ستوه آمده بود. وی عصر یک روز شنبه در خانه‌اش با الهام از یک ایده انقلابی طرح اولیه یک سیستم صوتی بهتر را پایه ریزی کرد. راسل تصور سیستمی را داشت که بتواند بدون تماس فیزیکی صدا را ضبط و پخش کند؛ از همین رو او به این نتیجه رسید که بهترین راه حل استفاده از نور است. با این ایده که اگر می‌توانست اعداد باینری صفر و یکی را با روشنایی و تاریکی نور شبیه سازی کند، به طرح دستگاهی رسید که بدون فرسودگی به کار خود ادامه خواهد داد. او پس از سال‌ها فعالیت و زحمت روی ایده‌اش سرانجام توانست در سال ۱۹۷۰ حق اختراع خود را ثبت نماید.
