به لطف فناوری هایی مانند اسکایپ، امکان دیدن افراد و شنیدن صدای آنها از هزاران کیلومتر آنطرف تر فراهم گردید و این روزها حتی برگزاری جلسات مهم کاری نیز از طریق سرویس مذکور امکان پذیر است.
بقیه در ادامه مطلب...
اما در سال ۱۹۴۷ میلادی، امضای قرارداد از طریق ویدئوفون مانند نگاهی به آینده بود، هرچند که آن آینده تاحدودی با آنچه انتظارش را می کشیدیم فرق داشت.
در دهه ۱۹۶۰ میلادی که سرویس تجاری ویدئوفون برای نخستین بار عرضه گردید یکی از مهم ترین مزایایش این بود که امکان مشاهده و نمایش اسناد از فاصله ای دور را فراهم می کرد و می شد در حالی که طرف های مختلف یک توافق در بخش های مختلفی از دنیا حضور داشتند آن را به امضا رساند.
اما نخستین بار در حدود یک دهه قبل، یعنی سال ۱۹۴۷ میلادی، این فناوری مورد استفاده قرار گرفت. در آن زمان، مدیران شورلت قراردادی را برای حمایت مالی از برخی برنامه های تلویزیونی با کمپانی Dumont به امضا رساندند و روزنامه Alexandria Times-Tribune نیز در رابطه با آن قرارداد اینگونه نوشت:
یک قرارداد کاری حقوقی در حالی که طرف های آنها ۲۰۰ مایل با یکدیگر فاصله داشتند به صورت همزمان به امضا رسید. امضا کنندگان می توانستند از طریق تلویزیون یکدیگر را ببینند و صدای هم را بشنوند. این قرارداد را می توان نخستین استفاده از جدیدترین ابزارهای ارتباطی برای رسیدن به یک توافق تجاری خواند.
طرف های این قرارداد که احتمالا به شیوه ای کاملا جدید برای انجام توافقات تجاری خود به صورت چهره به چهره اما در مسافتی طولانی از یکدیگر دست یافته اند عبارتند از شورلت موتورز متعلق به جنرال موتورز و Dumont Television و باید بگوییم که شورلت موتورز نخستین کمپانی خودروسازی است که اسپانسری یک سریال تلویزیونی را بر عهده می گیرد.
اما جنبه عجیب این داستان چه بود؟ آنها این فناوری را که به اسکایپ شباهت داشت، توانایی دیدن «از طریق تلویزیون» خوانده بودند. حالا اما، در سال ۲۰۱۵ میلادی تلویزیون ها یک رسانه خوانده می شوند.
