خوش آمدید

استفاده از مواد گوناگون در طراحی و ساخت مانند فلز، پلاستیک، ترکیب شیشه یا فلز و پلاستیک و اخیرا چوب و چرم اشکال جدیدی از گوشی را روانه بازار کرده است اما جنس بدنه علاوه بر زیبایی وظایف دیگری نیز بر عهده دارد؛ تضمین استحکام گوشی از جمله مهمترین این وظایف است.

سبک بودن مواد به کار رفته در بدنه نیز می تواند از افزایش وزن و قطر گوشی جلوگیری کند. انتقال سریع گرمای ایجاد شده در گوشی به محیط اطراف نیز یکی از مولفه های مهمی است که در گوشی های امروز با باتری های پرقدرت جایگاه ویژه ای دارد. 

واضح است موادی که به راحتی دچار خط و خش می شوند نیز باید از لیست انتخاب حذف شوند؛ بنابراین به نظر می رسد که دست طراحان در انتخاب جنس بدنه به اندازه کافی باز نیست. حال سوال این است که از بین مواد موجود کدامیک بیشترین انتظارات کاربران را برآورده می کنند؟

فلز
 

کاربرد فلز در بدنه گوشی ها، حس محصولی لوکس و با کیفیت را به کاربر القا می کند. علاوه بر سطح صاف و صیقلی فلز، استحکام مزیت دیگری است که فلز ذاتا به همراه خود می آورد. استقبال کاربران از به کارگیری فلز در گوشی های هوشمند، کمپانی ها را بر آن داشت تا از این ماده در گوشی های جدید بیشتر استفاده کنند.

از این رو شرکت اچ تی سی در HTC One S از آلومینیوم مورد استفاده در هواپیما بهره برد و حتی با ایجاد تغییراتی درجه استحکام آن را بیشتر کرد. این شرکت با به کارگیری فلز آلومینیوم یکپارچه در HTC One به موفقیت خوبی در جلب توجه کاربران دست یافت و این روند تا به امروز و در پرچمدار جدید خود یعنی M9 ادامه داده است.

اپل در آیفون 4S از نواری آلومینیومی در اطراف قاب گوشی استفاده کرد که در عین حال نقش آنتن را نیز برعهده داشت. اپل که از چندی پیش استفاده از فلز را در بدنه آیفون هایش آغاز کرده بود، آخرین پرچمداران خود یعنی آیفون 6 و آیفون 6 پلاس را از ترکیب آلومینیوم فولاد و شیشه ساخت.

در این میان سامسونگ نیز که از قافله عقب مانده بود با پرچمداران جدید خود به جمع طرفداران استفاده از فلز به جای پلاستیک پیوست. این شرکت در سامسونگ گلکسی S6 و سامسونگ گلکسی S6 اچ پس از سال ها با پلاستیک وداع گفت و با ترکیب فلز و شیشه توانست طرفداران خود را که سال ها سامسونگ را به خاطر استفاده از پلاستیک مورد انتقاد قرار می دادند راضی کند اما برخلاف تصور عده ای که گمان می کنند آلومینیوم برای اولین بار در آیفون های اپل به کار رفت بایدگفت که نوکیا سال ها پیش از اپل، از آلومینیوم در بدنه N8 استفاده کرده بود. 

به هر حال کاربرد فلز در گوشی های هوشمند علاوه بر مزایای فوق، معایبی نیز به همره دارد. مثلا بدنه این گوشی ها در اثر برخورد با زمین دچار فرورفتگی می شود یا با وجود سطح صاف و سیقلی این گوشی ها، ریسک سقوط آن از دست را افزایش می دهد. وزن زیاد فلز نیز مسئله مورد بحث دیگری است. کاهش وزن فلز و رساندن آن به چیزی نزدیک به وزن پلاستیک کار آسانی نیست اما امروزه با کمک آلیاژهای سبک، این مشکل تا حدود زیادی مرتفع شده به طوری که گفته می شود اپل در آیفون 5 از آلیاژی فوق سبک استفاده کرده است.

البته تولید این آلیاژها مستلزم صرف هزینه و وقت بسیار است که تاثیر زیادی بر قیمت تمام شده گوشی می گذارد. با وجود تمام احتمالات و معایبی که برای گوشی های با بدنه فلزی مطرح می شود باید گفت این گوشی ها ظاهر به مراتب زیباتری در قیاس با سایر گوشی ها دارند و اگر در نگهداری گوشی موفق هستید باید گفت گوشی های فلزی از نظر ظاهری بسیار جذاب هستند.

پلاستیک
 

در مقایسه با فلز، پلاستیک سبک تر است و هنگام قرار گرفتن در جیب به هیچ وجه حس سنگینی ایجاد نمی کند. این ماده ارزان تر از فلز است و به فراوانی یافت می شود. نارساناست و احتمال مشکلی که در رابطه با آنتن دهی در گوشی های فلزی مطرح می شود، در گوشی های پلاستیکی کاملا منتفی است.

از همه مهمتر این که این ماده در طی سالیان متمادی، امتحان خود را به خوبی پس داده است اما در نهایت حتی این سالیان دراز هم نتوانست اندکی از حس ناخوشایندی که کالای پلاستیکی ایجاد می کند، بکاهد.

پلاستیک اثر انگشت را به خوبی جذب می کند، به راحتی دچار خط و خش شده و ظاهر ناخوشایندی پیدا می کند. این مشکلات سبب شد تا محصولاتی از سامسونگ مانند گلکسی نوت و گلکسی نکسوس مورد انتقاد از طرف طرفداران قرار گیرند.

این انتقادات آغازگر تحقیقاتی برای ارتقای کیفیت بدنه گوشی های هوشمند شد. نتیجه این تحقیقات استفاده از پلاستیک طرح دار در بدنه گوشی های هوشمند بود که علاوه بر زیبایی تا حدود زیادی بر کاهش اثر نامطلوب خط و خش نیز موثر بود.

در ادامه پاسخ به منتقدان، سامسونگ قاب پلاستیکی Galaxy SIII را طوری طراحی کرد که مانند فلز به نظر برسد اما با وجود همه این نوآوری ها باز هم نظر کاربران جلب نشد. ایده بعدی ترکیب فلز و پلاستیک بود که در آیفون اصلی به خوبی نمایان شد. در حالی که بخش عمده بدنه این گوشی از جنس آلبومینیوم بود، بخش زیرین آن درست در محل قرار گیری آنتن ها، پوششی پلاستیکی داشت تا همزمان با بهره گیری از مزایای یک گوشی فلزی، آنتن دهی هم از مشکلات احتمالی مصون بماند. ترکیب دو ماده در بدنه گوشی ها ایده خوبی بود که منجر به نوآوری سونی در ترکیب شیشه و فلز شد.

پلی کربنات
 

پلی کربنات ماده ای است که مزایای کامل فلز را ندارد و در عوض معایب آن نیز به اندازه پلاستیک نیست. کمتر دچار خط و خش می شود، محکم است و رقیب خوبی برای فلز محسوب می شود. تجربه به کارگیری این ماده در بدنه نوکیا لومیا 800 و اچ تی سی و ان ایک با موفقیت روبرو شد اما مشکل پلی کربنات زمانی ظاهر می شود که به صورت یکپارچه در بدنه گوشی ها به کار می رود. در این حالت امکان تعویض باتری از بین می رود و این می تواند بزرگترین ضعف برای بدنه یکپارچه از جنس پلی کربنات باشد.

چوب و چرم
 

چوب نیز توانسته در کنار سایر موارد به بدنه گوشی های هوشمندراه یابد. کمپانی موتورولا در سال 2013 گوشی موتو X را همراه با سرویس شخصی سازی Moto Maker عرضه کرد. با این سرویس دیگر انتخاب کاربر به چند رنگ محدود نمی شد بلکه آنها می توانستند رنگ گوشی مورد نظر خود را سفارش دهند.

همچنین به کمک Moto Maker کاربران می توانستند از طرح چوب واقعی برای کاور پشت دستگاه خود استفاده کنند. در سال 2014 نیز موتورولا تصمیم گرفت در نسل جدید گوشی موتو ایکس از چرم واقعی استفاده کند. چرم ماده ای مقاوم است و به عنوان پوششی درجه یک از اثر ضربه و خط و خش می کاهد.

با توجه به عدم تجربه کافی در استفاده از این ماده، به نظر می رسد تنها مشکل موجود در استفاده از چرم، تبادل گرمای تولید شده توسط باتری با محیط اطراف باشد.

تحقیقات مختلف برای یافتن مواد مناسب در ساخت بدنه گوشی ها همچنان ادامه دارد. برخی از کمپانی ها پا را از این هم فراتر گذاشته و به دنبال موادی برای تولید گوشی با بدنه انعطاف پذیر هستند. با این اوصاف هیچ یک از مواد برتری کلی نسبت به یکدیگر ندارند بلکه این طراحی مناسب است که می تواند هر یک از آنها را در قالبی مناسب بگنجاند و به ماده ای کارآمد تبدیل کند.

جنس گوشی هر چه باشد باید تلاش و هنر کمپانی سازنده را در ظرافت ساخت به نمایش بگذارد تا کاربر با در دست گرفتن گوشی اطمینان یابد که حداکثر خواسته ها و نیازهای او در ارائه محصولی مناسب در نظر گرفته شده است و این همان چیزی است که ارزش صرف هزینه را دارد.