دهه
90 ميلادي دهه زوال arcade ها بود؛ با پيدايش كنسول هاي بازي 16 و 32
بيتي، بازي هاي ويديويي هم از نظر گرافيكي بسيار پيشرفت كردند و به حدي
رسيدند كه حتي بازي هاي arcade را هم پشت سر گذاشتند.
به
گزارش خبرنگار فناوري اطلاعات فارس، همين شرايط باعث شد تا كاربران ترجيح
دهند بازي هاي محبوبشان را بر روي كنسول ها اجرا كنند و شركت هاي بازي ساز
نيز بر اساس همين خواست حركت كردند.
بنابراين از اوايل دهه 1990 بدين سو شاهد عرضه نسخه هاي كنسولي بازي هايي همچون Street Fighter II و Mortal Kombat و ديگر بازي هاي ژانر نبردهاي تن به تن هستيم. همچنين نسخه هاي كنسولي بعضي از بازي هاي ورزشي مانند NBA Jam هم كم‌كم براي كنسول هاي بازي هاي ويديويي ارائه شدند.
با پايان كار بازي هاي arcade بسياري از شركت ها و موسسات كه در اين زمينه فعاليت مي كردند هم به كار خود خاتمه دادند. به همين علت عصر دستگاه هاي غول پيكري كه با انداختن سكه به درون آنها مي شد بازي هايي را اجرا كرد كم‌كم به پايان رسيد و در عوض كنسول هاي قدرتمند جايگزين شدند.
البته بعد از مدتي مراكز فعال در اين زمينه با تغيير استراتژي مجددا وارد ميدان شدند و در مراكز تفريحي بزرگ سيستم هاي پيشرفته و متمركز انجام بازي هاي arcade نصب شد كه محيط هايي امن و پاكيزه را براي اجراي بازي هاي جديد فراهم مي آوردند. البته سيستم هاي كنترل اين بازي ها هم نسبتا گران قيمت بود و به همين علت هزينه استفاده از اين بازي ها و سيستم ها نيز در نوع خود بيش از حد انتظار بود.
در برخي از اين مراكز حتي تلاش شده بود تا محيط اجراي بازي مانند محيط واقعي شبيه سازي شود. به عنوان مثال كاربري كه بازي ورزشي اسكي را اجرا مي كرد خود را در محيط واقعي احساس مي كرد و بايد با استفاده از حركات بدن بخش هايي از بازي را انجام مي داد. همچنين برخي بازي هاي جديد نيز بر حسب نياز اين شبكه ها و سيستم ها طراحي و عرضه شد كه از جمله آنها مي توان به Dance Dance Revolution اشاره كرد.
به زودي شركت هاي بزرگي نيز در زمينه عرضه بازي هاي مذكور فعال شدند كه فروشگاه هاي زنجيره اي را نيز تاسيس كردند كه از جمله آنها مي توان به Dave & Buster و GameWorks اشاره كرد. اين شركت ها براي افزايش مشتري در فروشگاه هاي خود امكان اجراي بازي هاي ويديويي و استفاده از رستوران و انواع نوشيدني را نيز فراهم آوردند.
اما دهه 90، دهه بلوغ كنسول هاي دستي نيز بود. در سال 1989 شركت نينتندو كنسولي به نام Game Boy را عرضه كرد. اين كنسول اولين كنسول دستي اين شركت بود كه 10 سال پس از عرضه نمونه ناموفق Microvision روانه بازار مي شد.
تيم طراح اين كنسول تحت سرپرستي يك ژاپني به نام Gunpei Yokoi فعاليت مي كرد كه در آن زمان سيستم هاي بازي موفقي به نام Game & Watch را نيز طراحي كرده بود. اين كنسول همراه با يك بازي به نام Tetris عرضه شد كه در ژانر پازل جاي مي گرفت. پس از موفقيت نسبي اين كنسول سروكله چند كنسول دستي ديگر نيز در بازار پيدا شد كه از جمله آنها مي توان به Game Gear شركت سگا و Lynx شركت آتاري اشاره كرد.
كنسول اخير اولين كنسول دستي اجراي بازي هاي ويديويي بود كه مجهز به نمايشگر رنگي LCD بود. يكي از مشكلات عمده كنسول هاي بازي ويديويي دستي در آن زمان مصرف بالاي باتري و پشتيباني محدود آنها از بازي هاي شركت هاي ثالث بود كه موجب مي شد استقبال از آنها كماكان در حد محدودي باقي بماند.
مجموعه مشكلات ياد شده باعث شد تا توليد و عرضه عمده اين كنسول ها تا اواسط دهه 90 ادامه يافته و پس از آن متوقف شود. در تمام اين دوره حدودا 5 ساله Game Boy شركت نينتندو در صدر فهرست پرفروش ترين كنسول هاي بازي باقي ماند. شركت نينتندو يك دهه بعد اين موفقيت را باز هم در مقياسي كوچك تر تكرار نمود.
از اواخر دهه 90 ميلادي و با همه گير شدن استفاده از تلفن همراه در ميان عموم مردم در نقاط مختلف جهان بازي هاي تلفن همراه هم به صورت بسيار ساده و ابتدايي از راه رسيدند. شايد بتوان مشهورترين بازي تلفن همراه را بازي مار دانست كه توسط شركت نوكيا براي اولين بار بر روي گوشي هاي ساده سياه و سفيد اين شركت نصب شد.
در اين بازي كاربر بايد يك مار را به چهار جهت هدايت مي كرد تا نقطه هاي سياهي كه غذا محسوب مي شد را بخورد و اين امر موجب افزايش طول مار مي شد. در نهايت و با افزايش بيش از حد طول مار كل صفحه پر مي شد و ادامه بازي غيرممكن مي شد. ديگر شركت هاي بزرگ سازنده گوشي به سرعت از نوكيا تقليد كردند و بازي هاي ساده اي را در گوشي هاي ساخت خود گنجاندند كه به بازي هاي time killer مشهور شدند.
منظور آن بود كه اين بازي ها تنها براي گذراندن زمان و وقت كشي مفيد هستند و فايده ديگري ندارند. با توجه به نمايشگرهاي كوچك تلفن همراه، عمر كم باتري آنها، حافظه محدود گوشي هاي اوليه و قدرت پردازش پايين سخت افزار آنها در دهه 90 بازي هاي همراه چندان جلب توجه نكردند، اما تنها يك دهه بعد شرايط به طور كامل تغيير كرد. ادامه مطلب
بنابراين از اوايل دهه 1990 بدين سو شاهد عرضه نسخه هاي كنسولي بازي هايي همچون Street Fighter II و Mortal Kombat و ديگر بازي هاي ژانر نبردهاي تن به تن هستيم. همچنين نسخه هاي كنسولي بعضي از بازي هاي ورزشي مانند NBA Jam هم كم‌كم براي كنسول هاي بازي هاي ويديويي ارائه شدند.
با پايان كار بازي هاي arcade بسياري از شركت ها و موسسات كه در اين زمينه فعاليت مي كردند هم به كار خود خاتمه دادند. به همين علت عصر دستگاه هاي غول پيكري كه با انداختن سكه به درون آنها مي شد بازي هايي را اجرا كرد كم‌كم به پايان رسيد و در عوض كنسول هاي قدرتمند جايگزين شدند.
البته بعد از مدتي مراكز فعال در اين زمينه با تغيير استراتژي مجددا وارد ميدان شدند و در مراكز تفريحي بزرگ سيستم هاي پيشرفته و متمركز انجام بازي هاي arcade نصب شد كه محيط هايي امن و پاكيزه را براي اجراي بازي هاي جديد فراهم مي آوردند. البته سيستم هاي كنترل اين بازي ها هم نسبتا گران قيمت بود و به همين علت هزينه استفاده از اين بازي ها و سيستم ها نيز در نوع خود بيش از حد انتظار بود.
در برخي از اين مراكز حتي تلاش شده بود تا محيط اجراي بازي مانند محيط واقعي شبيه سازي شود. به عنوان مثال كاربري كه بازي ورزشي اسكي را اجرا مي كرد خود را در محيط واقعي احساس مي كرد و بايد با استفاده از حركات بدن بخش هايي از بازي را انجام مي داد. همچنين برخي بازي هاي جديد نيز بر حسب نياز اين شبكه ها و سيستم ها طراحي و عرضه شد كه از جمله آنها مي توان به Dance Dance Revolution اشاره كرد.
به زودي شركت هاي بزرگي نيز در زمينه عرضه بازي هاي مذكور فعال شدند كه فروشگاه هاي زنجيره اي را نيز تاسيس كردند كه از جمله آنها مي توان به Dave & Buster و GameWorks اشاره كرد. اين شركت ها براي افزايش مشتري در فروشگاه هاي خود امكان اجراي بازي هاي ويديويي و استفاده از رستوران و انواع نوشيدني را نيز فراهم آوردند.
اما دهه 90، دهه بلوغ كنسول هاي دستي نيز بود. در سال 1989 شركت نينتندو كنسولي به نام Game Boy را عرضه كرد. اين كنسول اولين كنسول دستي اين شركت بود كه 10 سال پس از عرضه نمونه ناموفق Microvision روانه بازار مي شد.
تيم طراح اين كنسول تحت سرپرستي يك ژاپني به نام Gunpei Yokoi فعاليت مي كرد كه در آن زمان سيستم هاي بازي موفقي به نام Game & Watch را نيز طراحي كرده بود. اين كنسول همراه با يك بازي به نام Tetris عرضه شد كه در ژانر پازل جاي مي گرفت. پس از موفقيت نسبي اين كنسول سروكله چند كنسول دستي ديگر نيز در بازار پيدا شد كه از جمله آنها مي توان به Game Gear شركت سگا و Lynx شركت آتاري اشاره كرد.
كنسول اخير اولين كنسول دستي اجراي بازي هاي ويديويي بود كه مجهز به نمايشگر رنگي LCD بود. يكي از مشكلات عمده كنسول هاي بازي ويديويي دستي در آن زمان مصرف بالاي باتري و پشتيباني محدود آنها از بازي هاي شركت هاي ثالث بود كه موجب مي شد استقبال از آنها كماكان در حد محدودي باقي بماند.
مجموعه مشكلات ياد شده باعث شد تا توليد و عرضه عمده اين كنسول ها تا اواسط دهه 90 ادامه يافته و پس از آن متوقف شود. در تمام اين دوره حدودا 5 ساله Game Boy شركت نينتندو در صدر فهرست پرفروش ترين كنسول هاي بازي باقي ماند. شركت نينتندو يك دهه بعد اين موفقيت را باز هم در مقياسي كوچك تر تكرار نمود.
از اواخر دهه 90 ميلادي و با همه گير شدن استفاده از تلفن همراه در ميان عموم مردم در نقاط مختلف جهان بازي هاي تلفن همراه هم به صورت بسيار ساده و ابتدايي از راه رسيدند. شايد بتوان مشهورترين بازي تلفن همراه را بازي مار دانست كه توسط شركت نوكيا براي اولين بار بر روي گوشي هاي ساده سياه و سفيد اين شركت نصب شد.
در اين بازي كاربر بايد يك مار را به چهار جهت هدايت مي كرد تا نقطه هاي سياهي كه غذا محسوب مي شد را بخورد و اين امر موجب افزايش طول مار مي شد. در نهايت و با افزايش بيش از حد طول مار كل صفحه پر مي شد و ادامه بازي غيرممكن مي شد. ديگر شركت هاي بزرگ سازنده گوشي به سرعت از نوكيا تقليد كردند و بازي هاي ساده اي را در گوشي هاي ساخت خود گنجاندند كه به بازي هاي time killer مشهور شدند.
منظور آن بود كه اين بازي ها تنها براي گذراندن زمان و وقت كشي مفيد هستند و فايده ديگري ندارند. با توجه به نمايشگرهاي كوچك تلفن همراه، عمر كم باتري آنها، حافظه محدود گوشي هاي اوليه و قدرت پردازش پايين سخت افزار آنها در دهه 90 بازي هاي همراه چندان جلب توجه نكردند، اما تنها يك دهه بعد شرايط به طور كامل تغيير كرد.
