به
دنبال عرضه سه نسل مختلف از كنسولهاي بازي هاي رايانهاي، نسل چهارم اين
كنسول ها در سال 1987 عرضه شدند و البته عمر اين كنسول ها نيز در سال 1999
به پايان رسيد.
Mega Drive يكي از اولين كنسول هاي
نسل جديد بود كه در سال 1989 عرضه شد. شركت نينتندو نيز كه قصد نداشت در
اين زمينه از رقبايش عقب بيفتد، در سال 1991 كنسول بازي Super NES را
روانه بازار كرد.
TurboGrafx-16 يكي ديگر از كنسول هاي بازي بود كه در اوايل دهه 1990 از راه رسيد و بازار بازي هاي ويديويي را تحت تاثير خود قرار داد. البته اين كنسول به سرعت از چشم علاقهمندان به بازي افتاد زيرا با بازي هاي ديگر سازگاري نداشت و توزيع آن نيز در آمريكا محدود و بد بود.
البته بايد توجه داشت كه TurboGrafx-16 اولين سيستمي بود كه به صورت 16 بيتي و نه 8 بيتي طراحي شده بود، اما پردازنده مركزي آن به نام HuC6280 در واقع 8 بيتي بود و تنها پردازنده گرافيكي اين كنسول از نوع 16 بيتي بود و در واقع اين عدم صداقت در بازاريابي كنسول HuC6280 به سرعت توسط متخصصان و كارشناسان مشخص و اعلام شد و به فروش آن لطمه قابل توجهي زد.
در همين ايام شركت سگا هم به علت عدم رعايت صداقت در بازاريابي ضربه تبليغاتي مهمي دريافت كرد. اين شركت از اصطلاح پردازش انفجاري يا Blast Processing براي توصيف قدرت پردازش CPU كنسول بازي خود استفاده كرد. اين شركت مدعي بود سرعت پردازش اين كنسول به 7.67 مگاهرتز مي رسد كه در مقايسه با ديگر كنسول ها با سرعت ناچيز 3 تا 4 مگاهرتز در نوع خود جالب توجه بود. اما بعدها مشخص شد اين ادعا نيز چندان مقرون به واقعيت نبوده است.
اما رقابت داغ ديگري در زمينه عرصه كنسول هاي بازي ويديويي در همان زمان در ژاپن هم در جريان بود. در سال 1987 موفقيت PC Engine در برابر سيستم بازي Famicom شركت نينتندو و سي دي درايوها كه تازه از راه رسيده بودند زمينه را براي ظهور Mega Drive آماده كرد و در نهايت اين كنسول بازي ويديويي هم در سال 1988 از راه رسيد.
اين كنسول در داخل و خارج از ژاپن با استقبال نسبتا خوبي مواجه شد و PC Engine هم كمكم در برابر بازي را واگذار كرد و از رده خارج شد. اما چون اين كنسول از سي دي پشتيباني مي كرد توانست تا ابتداي دهه 90 به حضور كجدار و مريض خود در بازار ادامه دهد و سپس براي هميشه محو شد.
همانطور كه گفتيم استفاده از سي دي رام براي عرضه و انتشار بازي هاي ويديويي براي اولين بار از اواخر دهه 80 آغاز شد و در دهه 90 به يك پديده متداول مبدل شد. PC Engine در سال 1988 و Mega Drive در سال 1991 براي اولين بار از سي دي درايو استفاده كردندو پس از آن سر و كله بازي هايي با گرافيك سه بعدي هم پيدا شد و پردازنده هاي تازه توانستند لذت اجراي بازي هاي سه بعدي مانند Virtua Racing و Star Fox را به مخاطبان بچشانند.
در اين ايام و در سال 1990 ، Neo-Geo ساخت شركت SNK به عنوان يكي از گران قيمت ترين كنسول هاي اجراي بازي هاي ويديويي معرفي شد. اين كنسول تا چندين سال لقب گران ترين كنسول را براي خود حفظ كرد. اين كنسول اجراي بازي هاي ويديويي به صورت دو بعدي و سه بعدي را ممكن مي كرد و در زمان خود از ديگر رقبا جلوتر بود،
هر چند گراني آن يك عامل بازدارنده براي استقبال از كنسول ياد شده محسوب مي شد. علت اصلي گراني اين كنسول آن بود كه در آن از همان سخت افزارهايي استفاده شده بود كه در اصل براي بازي هاي arcade شركت SNK طراحي شده بود. اين اولين بار بود كه بعد از مدت ها يك بازي گران قيمت arcade در محيط خانگي قابل اجرا مي شد. عرضه اين كنسول توسط شركت سازنده سرانجام در سال 1999 خاتمه يافت.
عرضه نسل پنجم كنسول هاي بازي ويديويي از سال 1993 آغاز شد. اين نسل از كنسول هاي بازي هاي ويديويي مدت زمان بيشتري به عمر خود ادامه دادند و به اعتقاد اكثر كارشناسان دوران آنها نيز در سال 2006 ميلادي به سر آمد.
بسياري معتقدند شركت آتاري آغازگر اين عصر بود. اين شركت در سال 1993 مجددا وارد بازار عرضه كنسول هاي خانگي شد و يك كنسول جديد را براي علاقهمندان عرضه كرد كه Atari Jaguar نام داشت. در سال 1993 همچنين شركت ديگري به نام 3DO Company كنسول تعاملي 3DO Interactive Multiplayer را عرضه كرد كه با استفاده از آن بيش از دو نفر مي توانستند يك بازي را اجرا كنند. براي اين كسنول تبليغات و بازاريابي گسترده اي به عمل آمد، اما فروش آن به اندازه كنسول جگوار شركت آتاري خوب نبود، علت اين امر قيمت بالاي 3DO Interactive Multiplayer بود. كيفيت پايين بازي هاي اين كنسول و كنسول آتاري همچين موجب شد اين دو محصول نتوانند در بازارهاي جهاني خوش بدرخشند. در سال 1994باز هم ژاپن در زمينه عرضه كنسول هاي بازي خبرساز شد.
عرضه سه كنسول به نام هاي Sega Saturn، PlayStation و PC-FX تمام توجه علاقهمندان به بازي هاي ويديويي را معطوف به ژاپن كرد. Saturn و PlayStation به فاصله كوتاهي يعني در سال 1995 در آمريكاي شمالي هم عرضه شدند. PlayStation كه از طراحي، امكانات، كيفيت و قيمت مناسبي برخوردار بود به سرعت رقبا را پشت سر گذارد و تنها حريف آن كنسول قديمي Super Nintendo Entertainment System بود كه توسط شركت نينتند عرضه شده بود و كماكان به حيات خود ادامه مي داد.
نينتندو كه از به بازار آمدن رقيب جديد احساس خطر مي كرد در سال 1995، كنسول جديدي به نام Virtual Boy را عرضه نمود، اما اين كنسول چندان پرفروش نشد و در سال 1996 از عرصه رقابت حذف شد. ادامه مطلب
TurboGrafx-16 يكي ديگر از كنسول هاي بازي بود كه در اوايل دهه 1990 از راه رسيد و بازار بازي هاي ويديويي را تحت تاثير خود قرار داد. البته اين كنسول به سرعت از چشم علاقهمندان به بازي افتاد زيرا با بازي هاي ديگر سازگاري نداشت و توزيع آن نيز در آمريكا محدود و بد بود.
البته بايد توجه داشت كه TurboGrafx-16 اولين سيستمي بود كه به صورت 16 بيتي و نه 8 بيتي طراحي شده بود، اما پردازنده مركزي آن به نام HuC6280 در واقع 8 بيتي بود و تنها پردازنده گرافيكي اين كنسول از نوع 16 بيتي بود و در واقع اين عدم صداقت در بازاريابي كنسول HuC6280 به سرعت توسط متخصصان و كارشناسان مشخص و اعلام شد و به فروش آن لطمه قابل توجهي زد.
در همين ايام شركت سگا هم به علت عدم رعايت صداقت در بازاريابي ضربه تبليغاتي مهمي دريافت كرد. اين شركت از اصطلاح پردازش انفجاري يا Blast Processing براي توصيف قدرت پردازش CPU كنسول بازي خود استفاده كرد. اين شركت مدعي بود سرعت پردازش اين كنسول به 7.67 مگاهرتز مي رسد كه در مقايسه با ديگر كنسول ها با سرعت ناچيز 3 تا 4 مگاهرتز در نوع خود جالب توجه بود. اما بعدها مشخص شد اين ادعا نيز چندان مقرون به واقعيت نبوده است.
اما رقابت داغ ديگري در زمينه عرصه كنسول هاي بازي ويديويي در همان زمان در ژاپن هم در جريان بود. در سال 1987 موفقيت PC Engine در برابر سيستم بازي Famicom شركت نينتندو و سي دي درايوها كه تازه از راه رسيده بودند زمينه را براي ظهور Mega Drive آماده كرد و در نهايت اين كنسول بازي ويديويي هم در سال 1988 از راه رسيد.
اين كنسول در داخل و خارج از ژاپن با استقبال نسبتا خوبي مواجه شد و PC Engine هم كمكم در برابر بازي را واگذار كرد و از رده خارج شد. اما چون اين كنسول از سي دي پشتيباني مي كرد توانست تا ابتداي دهه 90 به حضور كجدار و مريض خود در بازار ادامه دهد و سپس براي هميشه محو شد.
همانطور كه گفتيم استفاده از سي دي رام براي عرضه و انتشار بازي هاي ويديويي براي اولين بار از اواخر دهه 80 آغاز شد و در دهه 90 به يك پديده متداول مبدل شد. PC Engine در سال 1988 و Mega Drive در سال 1991 براي اولين بار از سي دي درايو استفاده كردندو پس از آن سر و كله بازي هايي با گرافيك سه بعدي هم پيدا شد و پردازنده هاي تازه توانستند لذت اجراي بازي هاي سه بعدي مانند Virtua Racing و Star Fox را به مخاطبان بچشانند.
در اين ايام و در سال 1990 ، Neo-Geo ساخت شركت SNK به عنوان يكي از گران قيمت ترين كنسول هاي اجراي بازي هاي ويديويي معرفي شد. اين كنسول تا چندين سال لقب گران ترين كنسول را براي خود حفظ كرد. اين كنسول اجراي بازي هاي ويديويي به صورت دو بعدي و سه بعدي را ممكن مي كرد و در زمان خود از ديگر رقبا جلوتر بود،
هر چند گراني آن يك عامل بازدارنده براي استقبال از كنسول ياد شده محسوب مي شد. علت اصلي گراني اين كنسول آن بود كه در آن از همان سخت افزارهايي استفاده شده بود كه در اصل براي بازي هاي arcade شركت SNK طراحي شده بود. اين اولين بار بود كه بعد از مدت ها يك بازي گران قيمت arcade در محيط خانگي قابل اجرا مي شد. عرضه اين كنسول توسط شركت سازنده سرانجام در سال 1999 خاتمه يافت.
عرضه نسل پنجم كنسول هاي بازي ويديويي از سال 1993 آغاز شد. اين نسل از كنسول هاي بازي هاي ويديويي مدت زمان بيشتري به عمر خود ادامه دادند و به اعتقاد اكثر كارشناسان دوران آنها نيز در سال 2006 ميلادي به سر آمد.
بسياري معتقدند شركت آتاري آغازگر اين عصر بود. اين شركت در سال 1993 مجددا وارد بازار عرضه كنسول هاي خانگي شد و يك كنسول جديد را براي علاقهمندان عرضه كرد كه Atari Jaguar نام داشت. در سال 1993 همچنين شركت ديگري به نام 3DO Company كنسول تعاملي 3DO Interactive Multiplayer را عرضه كرد كه با استفاده از آن بيش از دو نفر مي توانستند يك بازي را اجرا كنند. براي اين كسنول تبليغات و بازاريابي گسترده اي به عمل آمد، اما فروش آن به اندازه كنسول جگوار شركت آتاري خوب نبود، علت اين امر قيمت بالاي 3DO Interactive Multiplayer بود. كيفيت پايين بازي هاي اين كنسول و كنسول آتاري همچين موجب شد اين دو محصول نتوانند در بازارهاي جهاني خوش بدرخشند. در سال 1994باز هم ژاپن در زمينه عرضه كنسول هاي بازي خبرساز شد.
عرضه سه كنسول به نام هاي Sega Saturn، PlayStation و PC-FX تمام توجه علاقهمندان به بازي هاي ويديويي را معطوف به ژاپن كرد. Saturn و PlayStation به فاصله كوتاهي يعني در سال 1995 در آمريكاي شمالي هم عرضه شدند. PlayStation كه از طراحي، امكانات، كيفيت و قيمت مناسبي برخوردار بود به سرعت رقبا را پشت سر گذارد و تنها حريف آن كنسول قديمي Super Nintendo Entertainment System بود كه توسط شركت نينتند عرضه شده بود و كماكان به حيات خود ادامه مي داد.
نينتندو كه از به بازار آمدن رقيب جديد احساس خطر مي كرد در سال 1995، كنسول جديدي به نام Virtual Boy را عرضه نمود، اما اين كنسول چندان پرفروش نشد و در سال 1996 از عرصه رقابت حذف شد.