خوش آمدید

شکاف فضایی

نام این شکاف فضایی  Barnard68است.یک ابر ملکولی که در صورت فلکی Ophiuchus قرار دارد و 500 سال نوری با ما فاصله دارد.این شکاف مثالی است از گلبول Bok که ابر تیره ای متشکل از غبار های متراکم کیهانی و گازهایی است که به صورت کدر در طیف نور مرئی ظاهر می شود.در حدود 3700 ستاره در اطراف گلبول  Bok که نصف سال نوری با ما فاصله دارد ،وجود دارد.فضای داخل Barnard68  بسیار سرد و در حدود -257 درجه سانتی گراد است.

بزرگ ترین ستاره

بزرگترین ستاره شناخته شده در هستی، YV Canis Major است.یک ستاره بسیار بزرگ که با توجه به میزان درخشش بالایش در رده ابرستاره ها قرار می گیرد.این ستاره در فاصله 5000 سال نوری از ما قرار گرفته و 500000بار نورانی تر و حدود 35 برابر بزرگتر از خورشید ما است؛برای درک این موضوع در نظر بگیرید اگر خورشید آسمان ما با این ستاره جایگزین می شد،سطح این ستاره نزدیک به مدار سیاره زحل می بود،یعنی  فاصله بین خورشید تا سیاره مرکوری و فاصله بین آن تا زحل که شامل سیاره های ونوس،زمین،مریخ و مشتری می شود در شعاع(نه قطر) این ستاره قرار می گرفت.

قدیمی ترین ستاره

شاید تصویر دریافت شده از آن نسبت سایر تصاویری که تا کنون از فضا دریافت شده جذاب نباشد ،اما وجود این ستاره در این تصویر خود می تواند وجه تمایز آن باشد.The Methuselah Star (HD 140283)  کهن ترین ستاره ایست که تا کنون سن آن تخمین زده شده.در سال 1950 ستاره شناسان اعلام کردند که کمتر بودن وجود فلزات سنگین در این ستاره نسبت به سایر ستاره های اطراف خودش می تواند دلیلی بر این مسئله باشد که زمان تشکیل آن در کیهان بسیار زودتر از ستاره های اطرافش است.این ستاره در کهکشانی بسیار قدیمی که بعدها، حدود 12 میلیارد سال قبل، توسط کهکشان راه شیری متلاشی شد، شکل گرفته.بررسی های اولیه سن این ستاره را در حدود 16 میلیارد سال تخمین زد،اتفاقی که این ستاره را کهن سال ترین ستاره شناخته شده کیهان می کند چراکه تا قبل از آن از نظر ستاره شناسان کهن ترین ستاره 13.8 میلیارد سال عمر داشت.در بررسی های ثانویه انجام شده سن این ستاره با تقریب 0.8 میلیارد سال،14.5 میلیارد سال تخمین زده شد که با این وجود باز هم این ستاره کهن سال ترین ستاره جهان است.

ستاره هایی با میدان مغناطیسی بسیار بالا (Super Magnetar)

NCG 1624-2 در حدود 20000 سال نوری با زمین فاصله داشته و در صورت فلکی Perseus قرار دارد.این ستاره قویترین میدان مغناطیسی را در بین سیار ستاره های کشف شده داراست.این ستاره 35 برابر بزرگتر از خورشید ماست و میدان مغناطیسی آن 20000 بار قویتر از میدان مغناطیسی خورشید و ده بار قویتر از ستاره رتبه دوم  است.

ستاره های پر سرعت

اولین ستاره پر سرعت در سال 2005 کشف شد؛یک ستاره غول آسا که سرعتی معادل 3.2 میلیون کیلومتر در هر ساعت داشت(معادل 888890 متر در هر ثانیه).تنها جسمی که می توانست با توجه به سرعت بالایش از یک سیاهچاله فضایی عبور کند؛ستاره ای مطرود که به نظر می رسد به تنهایی در حال عبور از کل فضای درون کهکشانی است.مطالعه بر روی ستاره های پر سرعت به ما کمک می کند که بفهمیم که ستاره هایی که در اطراف مدار سیاهچاله ها گردش می کنند،چه رفتاری دارند.بعد از آن که 15 ستاره پر سرعت دیگر تا سال 2012 کشف شد،ستاره شناسی به نام Vandebilt گزارش کرد که دسته ای 675تایی از ستاره های پر سرعت را در اطراف کهکشان راه شیری پیدا کرده که احتمال دارد این ستاره ای پر سرعت از هسته کهکشانی خارج شده باشند.

مارپیچ عجیب LL Pegasi (پگاسوس)

هیچ یک از ستاره شناسان به طور دقیق نمی دانند که چه چیزی سبب ایجاد چنین مارپیچی شده.به نظر می رسد علت ایجاد آن مربوط به ستاره ای  از یک منظومه دوقلو باشد که در حال وارد شدن به فضای سحابی سیاره ای است و لایه بیرونی اتمسفر آن در حال خارج شدن از کل حجم جو آن است. میزان بالای انبساط گازهای موجود در آن هر 800سال یک بار باعث ایجاد لایه ای جدید می شود.فاصله این مارپیچ عجیب  که چهار یا پنج دور به دور خود پیچیده،از ما در حدود یک سوم سال نوری است. منظومه ای که باعث ایجاد این مارپیچ شده با نام AFGL-3068 نیز شناخته می شود و خود مارپیج به نام IRAS 23166+1655 معروف است.دلیل درخشش مارپیچ کاملا ناشناخته است ،اما فرضیه ای وجود دارد که احتمال می دهد دلیل این درخشش ،می تواند ستاره های اطراف مارپیچ باشد.

بزرگترین سیاه چاله: NGC 1277

گرچه این سیاه چاله در رده بندی در رده دوم جای دارد، اما با توجه به اینکه هنوز محاسبات مربوط به اندازه مساحت آن ،به طور دقیق تکمیل نشده،با استناد به تخمین ها می توان گفت NGC1277 بزرگترین سیاه چاله مشاهده شده توسط بشر در سراسر کیهان است؛سیاه چاله ای که 220 میلیون سال نوری دورتر از ما و در صورت فلکی Perseus قرار دارد،یک صورت فلکی کوچک با مساحتی تنها 10 درصد مساحت کهشان راه شیری.این سیاه چاله جرمی در حدود 17 میلیارد بار بیشتر از خورشید دارد؛حجمی غیر قابل باور که معادل 14درصد حجم کل کهکشان  است.طول افق این کهکشان به حدی زیاد است که طول آن در حدود 11 برابر قطر گردش سیاره نپتون،تخمین زده می شود.

بزرگترین ساختار کل هستی: گروه کوازارهای بزرگ LQG

این ساختار چنان بزرگ است که اگر یک ماشین با سرعت نور در طول آن حرکت کند،چهار میلیارد سال طول می کشد که از یک سر به دیگر سرش برسد. کوازارها در واقع هسته های کهکشان ها از سال های ابتدایی عالم هستند و تمایل دارند در کنار یکدیگر باقی بمانند. ابعاد LQG در حدود 500 مگاپارسک است اما به دلیل کشیده شدن بیشترین ابعاد آن در حدود 1200 مگاپارسک یا 4 میلیارد سال نوری می باشد. برای توضیح باید بگوییم هر پارسک معادل حدود 3.26 سال نوری یا 30 تریلیون کیلومتر می باشد.