در فرهنگ اسلامي و تعابير قرآني، آن هنگام كه پرستار براي ياري انسان
نيازمندي تلاش مي‌كند و نيازهايش را برمي‌آورد، مثل آن است كه او را از
مرگ رهايي بخشيده و با اين كار، موجبات خرسندي خداوند را فراهم كرده است.
پرستاري كه با تلاش خود جان مجروح يا بيمار ناتواني را نجات مي‌دهد و براي بهبودي وي تلاش مي‌كند، به يقين او را زنده كرده است و هر كه فردي را زنده كند و به جامعه پر تلاش انسان‌ها باز گرداند، مثل آن است كه خدمتي شايان به همه مردمان كرده است.
قرآن كريم در آيه 32 سوره مائده در اين باره مي‌فرمايد: «و هر كس انساني را از مرگ رهايي بخشد، چنان است كه گويي همه مردم را زنده كرده است.
تاريخ پرستاري در اسلام را بايد از پرستاري حضرت فاطمه الزهرا(س) دانست. حضرت زهرا (س) در جنگ احد همراه با چهارده تن از زنان مسلمان از پدر بزرگوارش و ديگر زخمي‌هاي جنگ پرستاري كردند.
پيامبر گرامي اسلام در اين زمينه مي‌فرمايد: هر كس براي برآوردن نياز بيماري بكوشد چه آن را برآورده سازد و چه نسازد، از گناهانش پاك مي‌شود مانند روزي كه از مادر زاده شده است.
پرستاري از مجروحان و كمك به ناتوانان، در فطرت و نهاد هر انساني وجود دارد كه حاكي از اهميت آن در زندگي اجتماعي است. سيره رهبران الهي نيز همواره بر اين بوده است كه در ميدان كارهاي پسنديده، گوي سبقت را از همه انسان‌ها بربايند و انسان كامل عصر خويش و الگو براي آيندگان باشند تا به اين ترتيب، بزرگ‌ترين مشوق انسان‌ها در عمل به نيكي‌ها شوند. يكي از كارهاي نيك، «پرستاري» از بيماران است و رهبران الهي نيز به آن همت مي‌گماردند.
پرستاري در اسلام
آغاز پرستاري در اسلام با شروع جنگ‌هاي مسلمانان و جهاد بوده است. در اين جنگ‌ها؛ هم بانوان خاندان پيامبر(ص) و همه زنان مسلمان در خدمت پرستاري سهيم بودند. پرستاران صدر اسلام عبارتند از: ام‌عماره (انيسه)؛ ميمونه؛ رفيده؛ ام‌سلمه؛ ام‌عطيه و حضرت زينب كبري(س) كه از پنج امام در زمان‌هاي مختلف پرستاري كرد.
حضرت زينب(س) در سال پنجم هجري از مادري چون فاطمه زهرا(س) متولد شد و در دامان پيامبر اسلام(ص) و حضرت علي(ع) پرورش يافت. يكي از سيره‌هاي عملي زندگي اين بانوي الهي، پرستاري و دستگيري از حال بيماران و درماندگان بود. اتفاقات سختي كه در طول حيات سراسر مرارت بار ايشان رخ داد؛ همچون بيماري مادر بزرگوارشان، ضربت خوردن پدر، مسموميت برادر و بالاخره حادثه بزرگ كربلا، ايشان را به عنوان الگوي پرستاران معرفي كرد.
پرستاري در ايران
در سال 1294 شمسي، نخستين آموزشگاه پرستاري در ايران گشايش يافت كه دوره آموزشي سه ساله براي علاقه‌مندان اين رشته برگزار مي‌كرد. در سال1314 در شهرهاي تبريز، مشهد و شيراز آموزشگاه‌هاي پرستاري تاسيس شد. در سال 1320 آموزشگاه پرستاري دانشگاه تهران راه‌اندازي شد. و در سال 1335 وزارت بهداشت وقت، براي تدوين برنامه‌هاي آموزشي پرستاري از كارشناسان بين‌المللي پرستاري استفاده و نخستين كنفرانس بزرگ پرستاري را در تهران برگزار كرد.
چون نيروي انساني تعليم يافته پرستاري جوابگوي نياز جامعه نبود در سال 1338 براي جبران اين كمبود نخستين آموزشگاه بهياري تاسيس شد.
هم‌اكنون تعليم پرستاران با مهارت‌هاي روز پرستاري جهان تا مقطع دكتراي پرستار در ايران برگزار مي‌شود و همه ساله خيل مشتاقان اين حرفه به سفيدجامگان مي‌پيوندند.
ادامه مطلب
پرستاري كه با تلاش خود جان مجروح يا بيمار ناتواني را نجات مي‌دهد و براي بهبودي وي تلاش مي‌كند، به يقين او را زنده كرده است و هر كه فردي را زنده كند و به جامعه پر تلاش انسان‌ها باز گرداند، مثل آن است كه خدمتي شايان به همه مردمان كرده است.
قرآن كريم در آيه 32 سوره مائده در اين باره مي‌فرمايد: «و هر كس انساني را از مرگ رهايي بخشد، چنان است كه گويي همه مردم را زنده كرده است.
تاريخ پرستاري در اسلام را بايد از پرستاري حضرت فاطمه الزهرا(س) دانست. حضرت زهرا (س) در جنگ احد همراه با چهارده تن از زنان مسلمان از پدر بزرگوارش و ديگر زخمي‌هاي جنگ پرستاري كردند.
پيامبر گرامي اسلام در اين زمينه مي‌فرمايد: هر كس براي برآوردن نياز بيماري بكوشد چه آن را برآورده سازد و چه نسازد، از گناهانش پاك مي‌شود مانند روزي كه از مادر زاده شده است.
پرستاري از مجروحان و كمك به ناتوانان، در فطرت و نهاد هر انساني وجود دارد كه حاكي از اهميت آن در زندگي اجتماعي است. سيره رهبران الهي نيز همواره بر اين بوده است كه در ميدان كارهاي پسنديده، گوي سبقت را از همه انسان‌ها بربايند و انسان كامل عصر خويش و الگو براي آيندگان باشند تا به اين ترتيب، بزرگ‌ترين مشوق انسان‌ها در عمل به نيكي‌ها شوند. يكي از كارهاي نيك، «پرستاري» از بيماران است و رهبران الهي نيز به آن همت مي‌گماردند.
پرستاري در اسلام
آغاز پرستاري در اسلام با شروع جنگ‌هاي مسلمانان و جهاد بوده است. در اين جنگ‌ها؛ هم بانوان خاندان پيامبر(ص) و همه زنان مسلمان در خدمت پرستاري سهيم بودند. پرستاران صدر اسلام عبارتند از: ام‌عماره (انيسه)؛ ميمونه؛ رفيده؛ ام‌سلمه؛ ام‌عطيه و حضرت زينب كبري(س) كه از پنج امام در زمان‌هاي مختلف پرستاري كرد.
حضرت زينب(س) در سال پنجم هجري از مادري چون فاطمه زهرا(س) متولد شد و در دامان پيامبر اسلام(ص) و حضرت علي(ع) پرورش يافت. يكي از سيره‌هاي عملي زندگي اين بانوي الهي، پرستاري و دستگيري از حال بيماران و درماندگان بود. اتفاقات سختي كه در طول حيات سراسر مرارت بار ايشان رخ داد؛ همچون بيماري مادر بزرگوارشان، ضربت خوردن پدر، مسموميت برادر و بالاخره حادثه بزرگ كربلا، ايشان را به عنوان الگوي پرستاران معرفي كرد.
پرستاري در ايران
در سال 1294 شمسي، نخستين آموزشگاه پرستاري در ايران گشايش يافت كه دوره آموزشي سه ساله براي علاقه‌مندان اين رشته برگزار مي‌كرد. در سال1314 در شهرهاي تبريز، مشهد و شيراز آموزشگاه‌هاي پرستاري تاسيس شد. در سال 1320 آموزشگاه پرستاري دانشگاه تهران راه‌اندازي شد. و در سال 1335 وزارت بهداشت وقت، براي تدوين برنامه‌هاي آموزشي پرستاري از كارشناسان بين‌المللي پرستاري استفاده و نخستين كنفرانس بزرگ پرستاري را در تهران برگزار كرد.
چون نيروي انساني تعليم يافته پرستاري جوابگوي نياز جامعه نبود در سال 1338 براي جبران اين كمبود نخستين آموزشگاه بهياري تاسيس شد.
هم‌اكنون تعليم پرستاران با مهارت‌هاي روز پرستاري جهان تا مقطع دكتراي پرستار در ايران برگزار مي‌شود و همه ساله خيل مشتاقان اين حرفه به سفيدجامگان مي‌پيوندند.
