خوش آمدید

وقتی که شفیره این سوسک به بزرگسال بدل می شود هم همین شیوه شکار را از والدین خود به ارث می برد و با چنان خشونتی شکارچیان خود را به دام می اندازد که شاید نمونه اش را نتوان پیدا کرد.

وزغی را تصور کنید که در طبیعت برای خود سِیر می کند و ناگهان چشمش به شفیره سوسکی می افتد که با تکان دادن شاخک هایش خودنمایی کرده و او را به سمت خود فرا می خواند.

مغز وزغ به او گفته است هر چیزی که تکان بخورد و ابعادش به قدری باشد که بشود کنترلش کرد می تواند یک غذا باشد. بنابراین دوزیست تصمیم خود را می گیرد و همینکه به قربانی نزدیک می شود، حرکات آن نیز تندتر می گردند اما وزغ باز هم نزدیک شده و ناگهان به طعمه خود حمله می کند.

در این نقطه دو احتمال وجود دارد که البته پایان هیچکدامشان هم خوب نیست: اول اینکه وزغ شفیره را به دهان می گیرد و حشره دندان های قلاب شکل خود را به داخل زبان آن فرو می کند یا به قسمت دیگری از بدن آن که می تواند لب، گردن یا پهلوهایش باشد حمله خواهد کرد.

احتمال دوم این است که وزغ حشره را قورت دهد با این تصور که دیگر کار تمام خواهد شد و خطری او را تهدید نخواهد کرد. اما دانشمندان که از نزدیک شاهد بلعیده شدن یکی از این لاروها توسط وزغ بوده اند اعلام کرده اند که دوزیست، دو ساعت بعد از این ماجرا شفیره را بالا می آورد. آنها می گویند بعد از بیرون آمدن از دهان وزغ، در ابتدا لارو خود را به مردن زده اما بعد از اندکی به خود آمده و مجددا به وزغ حمله می کند.

لارو به هیچ وجه قصد رها کردن شکارچی یا بهتر بگوییم طعمه خود را ندارد و شروع به خوردن بدن آن می کند. اما جالب است بدانید که در این حین، خونی از بدن وزغ بیرون نمی آید و اگر هم شفیره سوسک را به دو نیم تقسیم نمایید باز هم با حجم بالایی از خون درون بدن آن روبرو نمی شوید.

به گفته گیل ویزن حشره شناس دانشگاه تورانتو، اتفاقی که احتمالا رخ می دهد این است که لارو، آنزیم هایی را در داخل بدن وزغ ترشح کرده که فرایند حل شدن گوشت آن را سرعت می بخشند. بنابراین پیش از آنکه غذا به داخل دهان حشره برود، پروسه هضم آن آغاز گشته است.

وزغ تا دو روز متوجه اتفاقاتی که درون بدنش رخ داده نمی شود و زندگی عادی خود را از سر می گیرد؛ مرتبا از این سو به آن سو می رود و حشره های مختلف را شکار می کند. اما بعد از 48 ساعت، بدنش شروع به ضعیف شدن خواهد کرد و ضعف آنچنان شدید می شود که جانور دیگر امکان تکان خوردن نخواهد داشت. در این مرحله است که لارو وارد مرحله ای تحت عنوان «فاز شکار» می شود.

آنطور که ویزن می گوید: لارو شروع به خوردن بدن وزغ می کند و بافت بدنی آن را از هم می درد. بعد از چند ساعت، تنها چند تکه استخوان از آن باقی می ماند و پوستی که روی آنها را پوشانده است.

لارو در واقع به سان یک قاتل سریالی عمل می کند و در جریان رشد خود می تواند تا 9 وزغ یا سمندر را به این سرنوشت دچار کند. در واقع اشتهای وصف ناپذیر این حشره کوچک از فرایند رشد آن ریشه می گیرد. این حشره سه فاز جداگانه را برای رشد پشت سر می گذارد و به همین خاطر به غذای زیادی نیاز دارد.

در جریان فاز اول که حشره بسیار هم کوچک است، شفیره تنها یک قربانی می گیرد و در فاز دوم تعداد آنها به دو یا سه می رسد و در فاز انتهایی تا 5 قربانی جان خود را از دست می دهند.

جالب است بدانید که در این حین، متدهای مورد استفاده شفیره برای کشتن قربانیانش درست مانند یک قاتل سریالی پیچیده و پیچیده تر می شود. گونه بالغ این جانور نیز نوعی رفتار سادیسمی را از خود نشان داده و با وجود آنکه نسبت به لاروها خشونت کمتری دارد و بیشتر از کرم ها و دیگر حشرات و البته وزغ ها و پرنده های زخمی تغذیه می کند، باز هم دوست دارد که به دوزیست ها آسیب برساند.

اما شیوه شکار گونه بالغ با شفیره ها فرق دارد و برای این کار به سان سوار کاری ماهر پشت وزغ سوار شده و دندان هایش را به داخل بدن آن فرو می کند. این دندان ها یا بهتر بگوییم آرواره ها با آنچه شفیره دارد فرق دارند. آنطور که ویزن می گوید: دندان های شفیره شکلی قلاب مانند دارند در حالی که آرواره های انواع بالغ دندانه دار است. در واقع اجزای دهانی گونه های بزرگسال این سوسک به شیوه ای که بتواند طعمه را محکم به دهان بگیرد طراحی نشده اند و به همین خاطر حشره مجبور است که در کمترین زمان ممکن کار خود را به انجام برساند.

اما سوسک به یک دلیل روی وزغ سوار می شود؛ بعد از آنکه تقلا کردن قربانی به اتمام می رسد، حشره شکافی را در قسمت کمر دوزیست ایجاد می کند.

ویزن می گوید: تصور نمی شود که جانور ستون فقرات قربانی را هدف بگیرد و در مقابل فرضیه ما این است که حشره با این کار ماهیچه های متصل کننده پاهای قورباغه را قطع می کند و در نتیجه جانور راهی برای فرار نخواهد داشت.

حالا که وزغ یا قورباغه ناتوان شده است، حشره می تواند با آسودگی خاطر از بدن آن تغذیه کند. بعد از آنکه حشره سیر شد، جسد را رها می کند و  اگر در این زمان، وزغ نمرده باشد، پرنده یا پستانداری از راه می رسد و کارش را می سازد.

همانطور که دیدید قربانی قاتل جان شکارچی می شود. اما تنها در ده درصد از موارد یک شکارچی کوچک تر از قربانی خود است و اتفاقی که برای دوزیست و سوسک Epomis رخ می دهد در طبیعت سابقه ندارد.

ویزن و همکارانش اما در ادامه به مورد دیگری اشاره می کنند که در آن قربانی بزرگ تر از شکارچی است. در دهه 80 میلادی، دانشمندی یک خرچنگ دریایی که از حلزون ها تغذیه می کرد را به محیطی مملو از طعمه انتقال داد و در آنجا بود که خرچنگ به طعمه بدل شدندکه البته این نیز به خاطر بیشتر بودن تعداد حلزون ها بوده و با دستکاری انسان چنین اتفاقی رخ داده در حالی که سوسک Epomis در چندین هزار سال فرایند تکامل به حشره ای تبدیل شده که دوزیستان را به طعمه بدل می کند.