مى گویند در هزاران سال پیش در یکى از مناطق یونان ، معبدى بود که به « معبد دلف » معروف بود. بر سر آن معبد سنگى در برابر دیدگان نهاده بودند که روى آن سنگ با خط درشت زیبا نوشته بود: «خود را بشناس»
اى خسته درون تو نهالى است کز هستى آن ترا کمالى است
اى سـایـه نـشیـن هـر درختـى بنشیـن بـه کنـار خویـش لختى
و به فرموده حضرت على (علیه السلام):
اَتَـزْعَمُ اَنـَّک جِــرْمٌ صَغْیِرٌ وَفیْک انْطَوىَ الْعالَمُ الاَْکبَرُ
وَاَنْتَ الْکتابُ الْمُبِیْنُ الَّذِى بِاَحْـرُفِـهِ یَظـْهَـرُ الْمـضْـمَـرُ
گمان برده اى که موجود ناچیز هستى، نه این گمان غلط است، تو کسى هستى که عالم بزرگ و جهان آفرینش در تو خلاصه شده، تو آن کتاب آشکارى هستى که به آراسته شدن به حقایق تمام استعدادها و هنرهایت شکوفا مى گردد.
خودشناس، در راه آراستن خویش به حسنات و زدودن رذایل از صفحه الهى نفس است. اگر انسان خود را نشناسد، از کجا خواهد دانست در دنیاى عقل و روحش چه مى گذرد و چه خطوط آلوده در تاریکى، بر صفحه جهان و ورق نفس، نقش بسته است؟
قال على (علیه السلام):
اَفْضَلُ الْعَقْلِ مَعْرِفَةُ الاِْنْسانِ نَفْسَهُ فَمَنْ عَرَفَ نَفْسَهُ عَقَلَ وَمَنْ جَهِلَها ضَلَّ؛ برترین خرد، خودشناسى انسان است،پس هر کس خود را شناخت، خردمند و هر کس خود را نشناخت گمراه شد.
اگر آدمی خودش را نشناخت و متوجه نشد که چیست؟ کیست؟ از کجا آمده و به کجا خواهد رفت؟ در آن صورت حتی باورهای خود را نیز بسان خرافات خواهد دید و چه بد نتیجه ای دارد این گونه رفتار...!
