محققان دانشگاه استنفورد موفق به ساخت نانوالكترود‌هاي منحصربه‌فردي شدند
كه براي ورود به سلول‌هاي زيستي مناسب است. اين نانوالكترود از جنس طلاست و
مي‌توان آن را به راحتي از غشاي سلول وارد آن كرد؛ به طوري كه بعد از
وارد شدن به سلول اطراف نانوالكترود بسته شده، عبور و مرور از كنار آن ممكن
نخواهد بود. بنابراين سلول مي‌تواند به فعاليت‌هاي زيستي خود ادامه داده،
زنده بماند. با اين كار نانوالكترود مي‌تواند الكترون‌هايي را كه طي فرايند
فتوسنتز توليد شده‌اند، از كلروپلاست سلول جمع كرده، به بيرون انتقال دهد.
فتوسنتز فرايندي است كه در گياهان رخ مي‌دهد تا در آن انرژي موجود در نور خورشيد به انرژي شيميايي تبديل شود. اين انرژي به‌صورت پيوند شيميايي در شكر اتفاق مي‌افتد و براي گياه حكم غذا را دارد. در واقع سلول‌هاي گياهي با جذب نور خورشيد مي‌توانند با شكافتن آب، الكترون توليد كنند و اين الكترون پس از عبور از يك‌سري پروتئين‌ها و جذب الكترون‌هاي بيشتر، موجب توليد قند شده و نياز روزانه‌ي گياه را براي غذا تأمين مي‌كند. در اين آزمايش الكترون درون كلروپلاست، دقيقاً پس از توليد شدن جذب الكترود مي‌شود و به بيرون گياه منتقل مي‌شود. از آنجا كه محصولات جانبي اين فريند، آب و اكسيژن است، مي‌توان از آن به‌عنوان روشي كاملاً تميز براي توليد الكتريسيته استفاده كرد. استخراج الكترون از اين راه بسيار بهينه‌تر از سوزاندان سوخت‌هاي فسيلي است؛ به طوري كه بازده آن 20 درصد است. اين رقم براي سوخت‌هاي فسيلي 3 ال 6 درصد است.
يكي از مشكلات پيش رو در اين روش، مقدار كم الكتريسيته توليدي است؛ به‌طوري كه از هر سلول تنها يك پيكوآمپر جريان مي‌توان گرفت. براي پر كردن يك باتري AA بايد يك تريليون سلول را به مدت يك ساعت به كار گرفت. علاوه‌براين، سلول به‌دليل نرسيدن غذا بعد از يك ساعت مي‌ميرد، همچنين هرگونه نشت مواد از غشا كه در اثر فرو كردن الكترود به درون سلول ايجاد مي‌شود، منجر به مرگ سلول مي‌شود؛ بنابراين دانشمندان بايد در اولين گام راه حلي براي اين مشكلات بيابند. يكي از راه‌هاي پبيشنهادي استفاده از گياهاني با كلروپلاست بزرگ است. ادامه مطلب
فتوسنتز فرايندي است كه در گياهان رخ مي‌دهد تا در آن انرژي موجود در نور خورشيد به انرژي شيميايي تبديل شود. اين انرژي به‌صورت پيوند شيميايي در شكر اتفاق مي‌افتد و براي گياه حكم غذا را دارد. در واقع سلول‌هاي گياهي با جذب نور خورشيد مي‌توانند با شكافتن آب، الكترون توليد كنند و اين الكترون پس از عبور از يك‌سري پروتئين‌ها و جذب الكترون‌هاي بيشتر، موجب توليد قند شده و نياز روزانه‌ي گياه را براي غذا تأمين مي‌كند. در اين آزمايش الكترون درون كلروپلاست، دقيقاً پس از توليد شدن جذب الكترود مي‌شود و به بيرون گياه منتقل مي‌شود. از آنجا كه محصولات جانبي اين فريند، آب و اكسيژن است، مي‌توان از آن به‌عنوان روشي كاملاً تميز براي توليد الكتريسيته استفاده كرد. استخراج الكترون از اين راه بسيار بهينه‌تر از سوزاندان سوخت‌هاي فسيلي است؛ به طوري كه بازده آن 20 درصد است. اين رقم براي سوخت‌هاي فسيلي 3 ال 6 درصد است.
يكي از مشكلات پيش رو در اين روش، مقدار كم الكتريسيته توليدي است؛ به‌طوري كه از هر سلول تنها يك پيكوآمپر جريان مي‌توان گرفت. براي پر كردن يك باتري AA بايد يك تريليون سلول را به مدت يك ساعت به كار گرفت. علاوه‌براين، سلول به‌دليل نرسيدن غذا بعد از يك ساعت مي‌ميرد، همچنين هرگونه نشت مواد از غشا كه در اثر فرو كردن الكترود به درون سلول ايجاد مي‌شود، منجر به مرگ سلول مي‌شود؛ بنابراين دانشمندان بايد در اولين گام راه حلي براي اين مشكلات بيابند. يكي از راه‌هاي پبيشنهادي استفاده از گياهاني با كلروپلاست بزرگ است.
