نتايج يك پژوهش جديد نشان
مي‌دهد كه بسته‌بندي داروهاي ضدسرطان در داخل ذرات اصلاح شده شيميايي از
سيليكا مي‌تواند قابليت دارو را در پيكار با سرطان پوست در موش بهبود بخشد.
به نقل از ستاد فناوري نانو، ذرات شانه عسلي پرشده با داروي ضدسرطان
به مانند نانوكپسول‌هاي آزادسازي در محل تومور عمل مي‌كنند.
چنگهانگ لي، بيوشيميداني از دانشگاه واشينگتن، گفت: نتايج اوليه بسيار جالب هستند. ما قصد انجام مطالعات اضافي و گسترده بر روي حيوانات داريم. اميدواريم كه نتايج به اندازه كافي خوب باشند تا بتوان از آنها در آزمايش‌هاي باليني نيز استفاده كرد.
بسته‌بندي پادتن‌ها در داخل ذرات موجب تمركز آنها در تومور شده و اثرات جانبي را كاهش مي‌دهد. جون ليو گفت: "طبيعت مزوتخلخلي سيليكا مي‌تواند ساختارهاي شانه عسلي ايجاد كند كه قادر به ذخيره مقادير فراواني از مولكول‌هاي منفرد دارويي هستند.
اين پژوهشگران ابتدا ذرات سيليكايي مزومتخلخل را به صورت شيميايي اصلاح كردند. اين ذرات داراي تخلخل‌هايي به قطر تقريبي 30 نانومتر هستند. آنها دريافتند كه اندازه و نوع اصلاح شيميايي - گروهاي آميني، اسيد كربوكسيليك و اسيد سولفونيك - تعيين كننده سرعت خروج پادتن‌ها مي‌باشد، خاصيتي كه مي‌تواند جهت تنظيم دقيق ذرات براي داروهاي مختلف استفاده شود.
تست‌هاي بيشتر زيست‌شيميايي نشان داد كه پادتنهاي آزاد شده از اين نانوقفس‌هاي سيليكايي از لحاظ ساختاري سالم بوده و به‌خوبي كار مي‌كنند. سپس آنها با افزودن پادتن ضدسرطاني به نام CTLA4، كه با بسياري از سرطان‌ها از جمله سرطان پوست مقابله مي‌كند، به اين ذرات توانستند آنها را در موش‌ها امتحان كنند. گروه مذكور اين پادتنهاي بسته‌بندي شده را به تومور موش تزريق كرد. آنها همچنين فقط پادتن‌ها يا ذرات خالي را به تومورهاي موش‌هاي ديگري تزريق كردند.
پادتنهاي بسته‌بندي شده به بهترين صورت باعث كاهش رشد تومور شدند. درمان از زماني كه حجم تومور 27 ميلي‌متر مكعب بود، آغاز شد. تومورهايي كه تحت درمان نبودند، بعد از پنج روز به حجم 200 ميلي‌متر مكعب رسيدند. تومورهايي كه تحت تأثير فقط پادتن‌ها قرار داشتند، بعد از نه روز به اين حجم رسيدند كه نشان مي‌داد واقعا باعث كاهش رشد تومور شده است. ولي تومورهايي كه با پادتنهاي بسته‌بندي شده تحت درمان قرار داشتند، حتي بعد از سي روز نيز به اين حجم نرسيدند كه نشانگر بهبود قابل توجه نسبت به پادتنهاي تنها است. ادامه مطلب
چنگهانگ لي، بيوشيميداني از دانشگاه واشينگتن، گفت: نتايج اوليه بسيار جالب هستند. ما قصد انجام مطالعات اضافي و گسترده بر روي حيوانات داريم. اميدواريم كه نتايج به اندازه كافي خوب باشند تا بتوان از آنها در آزمايش‌هاي باليني نيز استفاده كرد.
بسته‌بندي پادتن‌ها در داخل ذرات موجب تمركز آنها در تومور شده و اثرات جانبي را كاهش مي‌دهد. جون ليو گفت: "طبيعت مزوتخلخلي سيليكا مي‌تواند ساختارهاي شانه عسلي ايجاد كند كه قادر به ذخيره مقادير فراواني از مولكول‌هاي منفرد دارويي هستند.
اين پژوهشگران ابتدا ذرات سيليكايي مزومتخلخل را به صورت شيميايي اصلاح كردند. اين ذرات داراي تخلخل‌هايي به قطر تقريبي 30 نانومتر هستند. آنها دريافتند كه اندازه و نوع اصلاح شيميايي - گروهاي آميني، اسيد كربوكسيليك و اسيد سولفونيك - تعيين كننده سرعت خروج پادتن‌ها مي‌باشد، خاصيتي كه مي‌تواند جهت تنظيم دقيق ذرات براي داروهاي مختلف استفاده شود.
تست‌هاي بيشتر زيست‌شيميايي نشان داد كه پادتنهاي آزاد شده از اين نانوقفس‌هاي سيليكايي از لحاظ ساختاري سالم بوده و به‌خوبي كار مي‌كنند. سپس آنها با افزودن پادتن ضدسرطاني به نام CTLA4، كه با بسياري از سرطان‌ها از جمله سرطان پوست مقابله مي‌كند، به اين ذرات توانستند آنها را در موش‌ها امتحان كنند. گروه مذكور اين پادتنهاي بسته‌بندي شده را به تومور موش تزريق كرد. آنها همچنين فقط پادتن‌ها يا ذرات خالي را به تومورهاي موش‌هاي ديگري تزريق كردند.
پادتنهاي بسته‌بندي شده به بهترين صورت باعث كاهش رشد تومور شدند. درمان از زماني كه حجم تومور 27 ميلي‌متر مكعب بود، آغاز شد. تومورهايي كه تحت درمان نبودند، بعد از پنج روز به حجم 200 ميلي‌متر مكعب رسيدند. تومورهايي كه تحت تأثير فقط پادتن‌ها قرار داشتند، بعد از نه روز به اين حجم رسيدند كه نشان مي‌داد واقعا باعث كاهش رشد تومور شده است. ولي تومورهايي كه با پادتنهاي بسته‌بندي شده تحت درمان قرار داشتند، حتي بعد از سي روز نيز به اين حجم نرسيدند كه نشانگر بهبود قابل توجه نسبت به پادتنهاي تنها است.
