گاه ديدهايم كه مبتلايان به عشق سوزان، گناه را در لباس عبادت انجام مىدهند! و ترك عبادت را عبادت مىپندارند! اين مسأله مخصوصاً در جريانات حزبى و سياسى خيلى روشن و آشكار است.
حضرت علي(ع) فرمود: «هر كس به چيزى (ديوانهوار) عشق بورزد، چشمانش را ضعيف مىكند، و قلبش را بيمار مىسازد، سپس با چشمى معيوب مىنگرد، و با گوشى ناشنوا مىشنود، (زيرا) خواستههاى دل، عقلش را از كار انداخته، و دنيا قلبش را ميرانده است» «نهج البلاغه، خطبه 109».
شرح و تفسير
اين جملات به مسأله مهمّى براى همه انسانها اشاره دارد، و آن اين كه: انسان در صورتى مىتواند در زندگى خويش راه صحيح را طى كند كه شناخت درستى از «حقّ» و «باطل» و «صحيح» و «فاسد» داشته باشد و خوشبختانه خداوند ابزار شناخت را در اختيار همگان قرار داده است.
«وَ جَعَلَ لَكُمُ السَّمْعَ وَ الْابْصارَ وَ الْافْئِدَةَ»؛ «خداوند براى شما (ابزار شناختى، كه عبارتند از:) گوش و چشم و عقل قرار داده است» « سوره نحل، آيه 78».
ولى گاهى اين ابزار تبديل به موانع و حجابهايى براى شناخت مىشود كه در اين صورت نتيجه معكوس مىدهد.
يكى از موانع شناخت عشق سوزان به مسايل غير واقعى است كه در حديث فوق به آن اشاره شده است. اين مطلب را هر كس در زندگى شخصى خود تجربه كرده است. گاه ديدهايم كه مبتلايان به عشق سوزان، گناه را در لباس عبادت انجام مىدهند! و ترك عبادت را عبادت مىپندارند! اين مسأله مخصوصاً در جريانات حزبى و سياسى خيلى روشن و آشكار است.
بنابراين بر ما لازم است كه با الهام از اين فرمايش نورانى حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام تعادل را در همه مسايل، از جمله در عشق و محبّت، مراعات كنيم تا دستخوش عوارض سوء آن نشويم و عشق سوزان بسان پردهاى ضخيم مانع شناخت حقايق نشود.
