لئونارد کلاينراک (Leonard Kleinrock) از دانشگاه ام‌آي‌تي و UCLA نظريه انتقال بسته‌ها (Packet Switching) را مطرح کرد که اصل پايه اتصالات اينترنت امروزي است. در سال 1965 نخستين پياده‌سازي شبکه انجام شد و لارنس رابرتس از دانشگاه ام‌آي‌تي نيز توانست يک کامپيوتر در دانشگاه ماساچوست را به‌کمک خطوط تلفن، به يک کامپيوتر در کاليفرنيا وصل کند و به اين ترتيب شبکه‌هاي WAN شکل گرفتند. همچنين در همين آزمايش اين نتيجه اتخاذ شد که سوئيچ‌هاي خطوط تلفن براي انتقال داده مناسب نيستند و نظريه انتقال بسته‌هاي کلاينراک به‌تائيد رسيد. رابرتس در سال 1966 به دارپا رفت و نقشه خود را با نام آرپانت گسترش داد. اين افراد نخستين کساني بودند که پايه‌هاي اصلي اينترنت را گذاشتند و در اغلب بررسي‌هاي ريشه‌اي اينترنت، نامشان ناديده گرفته مي‌شود. وقتي سناتور تد کندي در سال 1968 از ايجاد قرارداد آرپا آگاه شد، پيغام تبريکي را از طريق تلگرام به گروه BBN فرستاد که در آن اشتباها به‌جاي عبارت Interface Message Processor (رابط پردازشگر پيغام) از عبارت Interfaith Message Processor (رابط معنوي پردازشگر پيغام) استفاده کرده بود! اينترنت که در آن زمان با عنوان آرپانت شناخته مي‌شد، در سال 1969 تحت قراردادي با دارپاي تغيير نام يافته، به آرپا روي خط آمد و ميان چهار کامپيوتر اصلي دانشگاه‌هاي جنوب‌غربي آمريکا اتصال برقرار کرد، اين چهار دانشگاه عبارتند از: UCLA، استانفورد، UCSB و دانشگاه يوتا. در سال‌هاي بعد تقريبا تمام مراکز مجهز به کامپيوتر به اين شبکه متصل شدند. هدف اوليه از تاسيس اينترنت اين بود که شبکه به‌گونه‌اي تاسيس شود تا در صورت نابودي يکي از سايت‌ها توسط بمب اتمي، شبکه سالم باقي بماند. اگر مسير اصلي نابود مي‌شد، مسيرياب‌ها از طريق مسيرهاي فرعي اطلاعات را منتقل مي‌کردند. اينترنت اوليه براي خبرگان، مهندسان، دانشمندان و کتابخانه‌ها بود، بنابراين هيچ پديده ساده‌اي نبود. در آن روزها خبري از کامپيوترهاي شخصي يا اداري نبود و هر کسي که از کامپيوتر استفاده مي‌کرد يا حرفه‌اي اين کار بود يا مهندس و دانشمندي که بايد مهارت استفاده از روندي بسيار پيچيده را فرا مي‌گرفت. در سال 1972، ايميل توسط ري تاملينسن پايه‌گذاري شد. او نشان @ را از ميان نشانه‌هاي موجود در فهرست کاراکترها انتخاب کرد تا براي شناسايي نام کاربري و آدرس استفاده شود. پروتکل تل‌نت که از طريق آن مي‌شد روي يک سيستم خارجي لاگين کرد، به‌دنبال انتشار يک RFC (وسيله‌اي براي انتشار نتايج تحقيقات علمي) ايجاد شد. پروتکل FTP که براي انتقال فايل بين سايت‌ها استفاده مي‌شد نيز به‌دنبال انتشار يک RFC در سال 1973 اختراع شد و از آن هنگام به‌بعد، اين RFCها را هر کسي که از اين پروتکل استفاده مي‌کرد، مي‌توانست دانلود کند! 29 اکتبر 1969، چارلي کلاين در دانشگاه UCLA نخستين بسته‌هاي اطلاعاتي را در شبکه آرپانت به دانشگاه استانفورد فرستاد. البته وقتي به کاراکتر G در کلمه LOGIN رسيد، سيستم از کار افتاد! در اواخر دهه 60 ميلادي، کتابخانه‌ها کاتالوگ‌هاي خود را اتوماسيون کردند و شبکه‌اي مستقل از آرپا تشکيل دادند. در اواسط دهه 70 بيشتر بخش‌هاي شرقي و مرکزي آمريکا در يک شبکه واحد قرار گرفتند. کاتالوگ‌هاي اتوماسيون‌شده که در آغاز رابط چندان کاربرپسندي نداشتند، در اختيار جهانيان قرار گرفتند و تا پيش از آن‌که وب اختراع شود تا سال‌ها تنها از طريق تل‌نت مي‌شد به آنها دسترسي پيدا کرد.اينترنت در دهه 70 ميلادي با اختراع معماري TCP/IP که توسط باب کان پايه‌ريزي شد، به بلوغ رسيد. اين معماري سپس توسط ارتش آمريکا و دانشگاه‌ها مورد استفاده قرار گرفت.گروه‌هاي خبري که بر مبناي گفتگوهاي پيرامون يک موضوع شکل گرفت، نخستين راه ارتباطات جمعي ميان کاربران مختلف بود. در سال 1986، بنياد ملي علوم آمريکا شبکه‌اي به‌نام NSFNet را راه‌اندازي کرد که به‌صورت کشوري، پهناي باند 56 کيلوبيت بر ثانيه داشت. اين بنياد در طول يک دهه، پشتيباني از اين شبکه را بر عهده داشت و از آن براي استفاده‌هاي غيرتجاري، دولتي و تحقيقاتي استفاده مي‌کرد. پس از اين رويدادها، ايميل، FTP و تل‌نت استاندارد شد و دسترسي به اينترنت تقريبا براي همه نهادها به‌امر ساده‌اي بدل شد؛ هر چند که در مقايسه با استانداردهاي امروزي، وصل شدن به اين سرويس‌ها کار بسيار پيچيده‌اي بود اما در آن دوران کاربردهاي جديدي به‌جز کتابخانه‌ها، شاخه‌هاي کامپيوتر، فيزيک و مهندسي براي اين شبکه پيدا شد و بيشتر نهادها مي‌توانستند به اشتراک فايل و منابع بپردازند. پروتکل اترنت که امروزه در بسياري از شبکه‌هاي محلي به‌کار مي‌رود، نخستين بار در سال 1974 شکل گرفت و عنوان يکي از پايان‌نامه‌هاي باب متکالف، در دانشگاه هاروارد بود. پايان‌نامه وي به‌دليل نبود اطلاعات آماري رد شد، ولي بعدا با کامل شدن اطلاعات مقبول واقع شد. در سال 1989 پيتر دوچ و گروهش در دانشگاه مک‌گيل براي سايت‌هاي اف‌تي‌پي يک بايگاني‌کننده به‌نام Archie ايجاد کردند. اين نرم‌افزار به‌تمام سايت‌هاي اف‌تي‌پي آن موقع (که تعدادشان زياد نبود) وصل مي‌شد و فهرستي قابل جستجو از آن فايل‌ها را تهيه مي‌کرد و در دسترس ديگران قرار مي‌داد. از آنجا که دستورات استفاده از آرچي، همان دستورات يونيکسي بود، اين سرويس بسيار محبوب شد و شايد پايه‌گذار نخستين صفحه‌هاي وب بود. چون اينترنت از آغاز توسط دولت آمريكا پايه‌ريزي شده بود، در ابتدا تنها به‌منظور مقاصد تحقيقاتي، آموزشي و دولتي استفاده مي‌شود. استفاده تجاري از اينترنت تا دهه 90 ممنوع بود و در آن زمان بود که شبکه‌هاي مستقل کم‌کم پديد آمدند. اين شبکه‌ها بعدا ترافيک اطلاعاتي را در طول کشور تحت کنترل گرفتند و بدون گذر از شبکه‌هاي دولتي زيرساخت اينترنت را شکل دادند. دانشگاه مک‌گيل که ميزبان نرم‌افزار آرچي بود، متوجه شد که بيش از نيمي از ترافيک اينترنت آمريکا و اروپا به اين دانشگاه وصل مي‌شوند. مديران سرورهاي اين دانشگاه نگران شده بودند که دسترسي دانشگاه به‌دليل ترافيک بالا قطع شود، از اين‌رو نرم‌افزار آرچي را پايين آوردند، غافل از آن‌که آرچي‌هاي ديگري کپي شده و در اختيار همگان قرار گرفته است! گفتني است که نخستين سرويس تجاري آنلاين، دلفي بود که به مشترکان خود سرويس مي‌داد. اين سرويس در ماه جولاي سال 1992 به‌صورت ايميلي شکل گرفت و سپس در ماه نوامبر از تمامي پروتکل‌هاي آن دوران پشتيباني کرد. همچنين شبکه‌هاي دولتي در سال 1995 به‌پايان رسيدند و همه از شبکه‌هاي تجاري استفاده کردند. AOL، Prodigy و CompuServe متولد شدند و در آن زمان استفاده تجاري آن قدر گسترده بود که موسسه‌هاي تحقيقاتي بايد براي استفاده از شبکه به اين شرکت‌ها پول پرداخت مي‌کردند. در سال 1993، مارک اندريسن، نخستين مرورگر گرافيکي با عنوان موزاييک را توسعه داد و اينترنت از طريق اين مرورگر وصف ديگري پيدا کرد. اندريسن سپس به‌عنوان مغز متفکر NetScape مشغول به‌کار شد و محصولش تا زمان عرضه اينترنت اکسپلورر از سوي مايکروسافت منبع اصلي دسترسي به اينترنت بود. ميلاد پيكاني
