برای بمباران های جنوب تهران
باری، جنوب جانب قبله است
گفتl جنوب
یعنی جنوب شهر
و. دشمن
از قبله
از قبیله ی من می ترسد
مانند ابرهه
از کعبه
از قبیله ی ابراهیم
و قبیله سمت جنوب است
مثل جنوب شهر
شهری که ایستاده
- در آتش
و _ تا
پیروزی نهایی
خواهد ایستاد
مانند کعبه
که می داند
پیروزی از قبیله قبله است
ادامه مطلب
[ چهارشنبه 22 اردیبهشت 1395 ] [ 5:16 PM ] [ مهدی گلشنی ]
[ نظرات0 ]
از ضلالت‌حق «حقي» غصب شد
[ چهارشنبه 22 اردیبهشت 1395 ] [ 5:16 PM ] [ مهدی گلشنی ]
[ نظرات0 ]
ای آن که بال بال تو را آسمان کم است
[ چهارشنبه 22 اردیبهشت 1395 ] [ 5:16 PM ] [ مهدی گلشنی ]
[ نظرات0 ]
به نیلوفران شهید زادگاهم: کریم محمدپور، محمود علیزاده، قاسم قاسمی، اسفندیار محمدی
[ چهارشنبه 22 اردیبهشت 1395 ] [ 5:15 PM ] [ مهدی گلشنی ]
[ نظرات0 ]
[ چهارشنبه 22 اردیبهشت 1395 ] [ 5:15 PM ] [ مهدی گلشنی ]
[ نظرات0 ]
دیشب از چشمم بسیجی می چکید،
[ چهارشنبه 22 اردیبهشت 1395 ] [ 5:15 PM ] [ مهدی گلشنی ]
[ نظرات0 ]
[ چهارشنبه 22 اردیبهشت 1395 ] [ 5:14 PM ] [ مهدی گلشنی ]
[ نظرات0 ]
[ چهارشنبه 22 اردیبهشت 1395 ] [ 5:14 PM ] [ مهدی گلشنی ]
[ نظرات0 ]
اي زلال جاري اروند
[ چهارشنبه 22 اردیبهشت 1395 ] [ 5:13 PM ] [ مهدی گلشنی ]
[ نظرات0 ]
تو جاده های خلوت
ناحقي بر جاي حقي نصب شـد
از ضلالت شد علي خانه نشـين
آن امــام راسـتـيــن مـسلمــيـن
مردمي از دست داده نــور عـيـن
ضلالت کشته مي گردد حـسين
از ضــلالــت بـر حسن دادند زهر
آن امــام پــارســا، يــکتـاي دهــر
از ضلالت مي شــود دريا ســراب
از ضلالت عالـمــي گــردد خــراب
از ضلالت شد نهان صاحب زمـان
تا به امر حق شــود روزي عـيــان
از ضــلالـت شـــد حـــلال، حــرام
از ضـــلالت روز مـــا گرديـده شام
از ضلالت مي شود خون ها هدر
از ضلالت مي شود خاکت به سر
از ضلالت دسته‌اي گردد حــقـيــر
از ضــلالـت مـلتــي بــاشــد فقير
از ضــلالــت آدمــي بـيـمـار شـد
از ضــلالـت قـــوم فـرعوني هلاک
از ضــلالــت رفــت آزادي بـــه بــاد
حاکــم مــخــلوق شـد ابــن زيــاد
از ضــلالت غـصب مي‌گـردد فـدک
از ضلالت خلق مي‌افـتــد به شک
از ضــلالــت مي‌شــود زينب اسير
از ضــلالـت شــد يــزيـد دون، امير
از ضــلالت «بــولــهـب» در نار شد
همسرش در دوزخ او را يــار شـــد
از ضلالت خوانده شد عيسي خدا
از ضــلالت مــانــد تــثــليــت و ريــا
از ضلالت آدمي شد خوار و زشـت
از ضــلالت آدم آمـــد از بــهــشــت
ادامه مطلب
وصف تو عاشقانه ترین وصف عالم است
بی سایه ی عنایت تو ای بزرگوار!
« کار جهان و خلق جهان جمله درهم است »
این نبض بی قرار به یاد تو می تپد
هر گوشه ای که سفره ی زخمی فراهم است
سر می برم به چاه، به یاد تو گاه گاه
زیرا به ناله هایی از این دست محرم است
از جنس زخم هر چه که گویم از آن توست
هر چند دست های تو از جنس مرهم است
بی سو و بی نهایتی و وصف ناپذیر
آه از دلی که حجم حضور تو را کم است
من، سیب زندگی و بهشت خیال تو
این قصه ی همیشه ی فرزند آدم است
ادامه مطلب
پاییز بود و برگ درختان می ریخت
گرد و غبار روی خیابان می ریخت
با سنگ های کودک بازیگوشی
هر روز شیشه های دبستان می ریخت
در گرگخیز ثانیه هایی تاریک
خون از «نی» شکسته ی چوپان می ریخت
بر کومه های ساکت تنهایی مان
اندوه دانه، دانه ی باران می ریخت
بارانی از کبوتر، و درنا تا صبح
از شاخه های نازک و عریان می ریخت
هرچند در تراکم دود و آهن
سرب مذاب بر دل و بر جان می ریخت
دستی از آسمان خدا می آمد
گل بر سر مزار شهیدان می ریخت
ادامه مطلب
به دريا سپاريد خاکسـتـــــــــــــــرم را
بياييـــــــــــــــد بالاي داري گذاريــــــد
طنـــــــابي که بالا بگيرد ســــــــرم را
سري را که سرباز تن شد نخواهـــــم
و عقلي که افزود دردِ ســــــــــــــرم را
بياييد امشب که حيران خويـــــــــشم
ببينيـد آيينـــــــــــــه‌ي بـــــــــــــاورم را
بريزيد خون دلـــــــــم را به ســـــــــاغر
بنوشيد مستانه شعـر تــــــــــــــــرم را
مرا شبنمي عشق کافي است تا مـن
فشانم تمـــــــام دل پــــــــرپـــــــــرم را
به بي‌رنگي رنگ بخشيـــــــــــده خـادم
خزاني که پژمـــــــــــــــــرده نيلوفـرم را
ادامه مطلب
از تمام شب «دوعیجی» می چکید
باز باران شهیدان بود و من،
باز شب های «مریوان» بود و من،
دست هایم باز تا آهنج رفت،
تا غروب «کربلای پنج» رفت،
یادهای رفته دیشب هست شد،
شعرم از جامی اثیری مست شد
تا به اقیانوس های دوردست،
هم چنان رودی که می پیوست شد،
مثنوی در شیشه مجنون نشست،
آن قدر نوشید تا بدمست شد،
اولین مصرع چو بر کاغذ دوید،
آسمان در پیش رویم دست شد...
یک نفر از ژرفنای آب ها
آمد و با ساقی ام هم دست شد
باز دیشب سینه ام بی تاب بود
چشم هاتان را نگاهم قاب بود
باز دیشب دیده، جیحون را گریست
راز سبز عشق مجنون را گریست باز دیشب برکه ها دریا شدند
عقده های ناگشوده وا شدند
• خواب دیدم کربلا باریده بود
بر تمام شب خدا باریده بود
خواب دیدم مرگ هم ترسیده بود
آسمان در چشم ها ترکیده بود
مرگ آنجا سخت زیبا بود، حیف!
چون عروسانِ فریبا بود، حیف!
این چنین مطرود و بی حاصل نبود
مرگ آنجا آخرین منزل نبود
ای غریو توپ ها در بهت دشت
آه ای اروند! ای «والفجر هشت!»
در هوا این عطر باروت است باز
روی دوش شهر، تابوت است باز
باز فرهادم، بگو تدبیر چیست؟
پای این البرز هم زنجیر کیست؟
پشت این لبخندها اندوه ماند
بارش باران ما انبوه ماند
همچنان پروانه ها رفتید، آه!
بر دل ما داغ تان چون کوه ماند!
یادها تا صبح زاری می کنند
واژه هایم بی قراری می کنند
خواب دیدم سایه ای جان می گرفت
یک نفر در خویش پایان می گرفت
•
ای سواران بلندای سهیل!
شوکران نوشان «گردان کمیل!»
ای سپاه رفته تا «بدر» و «حنین!»
خیل مختاران! لثارات الحسین!
ای نگاه آسمان همراه تان
ای امام عصر خاطرخواه تان
ای در آتش سوخته! پرهای من!
ای بسیجی ها! برادرهای من!
ای بسیجی ها، چه تنها مانده اید!
از گروه عاشقان جا مانده اید
ای بسیجی ها! زمان را باد برد
آرزوهای نهان را باد برد
شور حال و جان سپردن هم نماند
بخت حتّی خوب مردن هم نماند
غرق در مانداب لنگرها شدیم
غافل از جادوی سنگرها شدیم
از غریو موج ها غافل شدیم
غرق در آرامش ساحل شدیم
فصل سرخ بی قراری ها گذشت
فرصت چابک سواری ها گذشت
فرصت از اشک و از خون تر شدن
از زمستان نیز عریان تر شدن
فرصت در خُم نشستن، م‍ُل شدن
در دهان داغ آتش، گل شدن
•
یاد باد آن آرزوهای نجیب
یاد باد آن فصل، آن فصل عجیب
اینک اما فصل تنها ماندن است
فصل تصنیف دریغا خواندن است
اینک اما غربتم عریان شده است
حاصل آغازها پایان شده است
اینک این ماییم، عریان و علیل
دستمان کوتاه و خرما بر نخیل
•
روی لبخندم صدایی گم شده است
پشت رؤیایم هوایی گم شده است
چشم هایم محو در بال کسی ست
در خیابان ها به دنبال کسی ست
نخل های سر جدا، یادش به خیر!
ای بسیجی ها! خدا، یادش به خیر!
فصل سرخ بی قراری ها گذشت
فرصت شب زنده داری ها گذشت
•
این قلم امشب کفن پوشیده است
آرزوها را به تن پوشیده است
واژه هایم را هدایت می کند
از جدایی ها شکایت می کند
«مقتل» آن شب غرق نور ماه بود
غرق در باران «روح الله» بود
جام را با او زدید و گم شدید
پای شب هوهو زدید و گم شدید
• بازگردید ای کفن پوشان پاک!
غرق شد این نسل در امواج خاک
باز باران خزان پوشان زرد
باز توفان کفن پوشان درد
باز در من بادها آشفته اند
لحظه هایم را به شب آغشته اند
آمدیم و قاف ها در قید ماند
قلب ما در «پاسگاه زید» ماند
طالب فرهادها جز کوه نیست
مرهم این زخم جز اندوه نیست
عقده ها رفتند و علت مانده است
در گلویم «حاج همت» مانده است
زخمی ام اما نمک حق من است
درد دارم نی لبک حق من است
•
پیش از این ها آسمان گل پوش بود
پیش از این ها یار در آغوش بود
اینک اما عده ای آتش شدند
بعد کوچ کوه ها آرش شدند
•
بعضی از آن ها که خون نوشیده اند
ارث جنگ عشق را پوشیده اند
عده ای «ح‍ُسن القضا» را دیده اند
عده ای را بنزها بلعیده اند
بزدلانی کز هراس ابتر شدند
از بسیجی ها بسیجی تر شدند
آی، بی جان ها! دلم را بشنوید
اندکی از حاصلم را بشنوید
تو چه می دانی تگرگ و برگ را
غرق خون خویش، رقص مرگ را
تو چه می دانی که رمل و ماسه چیست
بین ابروها رد قناصه چیست
تو چه می دانی سقوط « پاوه» را
«باکری» را «باقری» را «کاوه» را
هیچ می دانی «مریوان» چیست؟ هان!
هیچ می دانی که «چمران» کیست؟ هان!
هیچ می دانی بسیجی سر جداست؟
هیچ می دانی «دوعیجی» در کجاست؟
این صدای بوستانی پرپر است
این زبان سرخ نسلی بی سر است
تو چه می دانی که جای ما کجاست
تو چه می دانی خدای ما کجاست
با همان هایم که در دین غش زدند
ریشة اسلام را آتش زدند
با همان ها کز هوس آویختند
زهر در جام خمینی ریختند
پای خندق ها اُحد را ساختند
خون فروشی کرده خود را ساختند
باش تا یادی از آن دیرین کنیم
تلخِ آن ابریق را شیرین کنیم
با خمینی جلوه ما دیگر است
او هزاران روح در یک پیکر است
ما ز شور عاشقی آکنده ایم
ما به گرمای خمینی زنده ایم
گر چه در رنجیم، در بندیم ما
زیر پای او دماوندیم ما
سینه پر آهیم، اما آهنیم
نسل یوسف های بی پیراهنیم
ما از این بحریم، پاروها کجاست؟
این نشان! پس نوش داروها کجاست؟
ای بسیجی ها زمان را باد برد!
تیشه ها را آخرین فرهاد برد
من غرور آخرین پروانه ام
با تمام دردها هم خانه ام
ای عبور لحظه ها دیگر شوید!
ای تمام نخل ها بی سر شوید!
ای غروب خاک را آموخته!
چفیه ها! ای چفیه های سوخته!
ای زمین، ای رمل ها، ای ماسه ها
ای تگرگِ تق تقِ قناصه ها
جمعی از ما بارها سر داده ایم
عده ای از ما برادر داده ایم
ما از آتش پاره ها پر ساختیم
در دهان مرگ سنگر ساختیم
زنده های کمتر از مردار ها!
با شما هستم، غنیمت خوارها!
بذر هفتاد و دو آفت در شما
بردگان سکه! لعنت بر شما
باز دنیا کاسه خمر شماست
باز هم شیطان اولی الامر شماست
با همان هایم که بعد از آن ولی
شوکران کردند در کام علی
باز آیا استخوانی در گلوست؟
باز آیا خار در چشمان اوست؟
ای شکوه رفته امشب بازگرد!
این سکوت مرده را در هم نورد
از نسیم شادی یاران بگو!
از «شکست حصر آبادان» بگو!
از شکستن از گسستن از یقین
از شکوه فتح در «فتح المبین»
از «شلمچه»، «فاو» از «بستان» بگو
ای شکوه رفته! از «مهران» بگو!
از همان هایی که سر بر در زدند
روی فرش خون خود پرپر زدند
شب شکاران سحراندوخته
از پرستوهای در خود سوخته
زان همه گل ها که می بردی بگو!
از «بقایی» از «بروجردی» بگو!
پهلوانانی که سهرابی شدند
از پلنگانی که مهتابی شدند
ای جماعت! جنگ یک آیینه است
هفته تاریخ را آدینه است
لحظه ای از این همیشه بگذرید
اندر این آیینه خود را بنگرید
•
ابتدا احساس هامان تُرد بود
ابتدا اندوه هامان خرد بود
رفته رفته خنده ها زاری شدند
زخم هامان کم کمک کاری شدند
•
ای شهیدان! دردها برگشته اند
روزهامان را به شب آغشته اند
فصل هامان گونه ای دیگر شدند
چشم هامان مست و جادوگر شدند
روح هامان سخت و تن آلوده اند
آسمان هامان لجن آلوده اند
هفته ها در هفته ها گم می شوند
وهم ها فردای مردم می شوند...
فانیان وادی بی سنگری!
تیغ های مانده در آهنگری
حاصل آن ماجراها حیرت است؟
میوه فرهنگ جبهه عشرت است؟
حاصل آغازها پایان شده است؟
میوه فرهنگ جبهه نان شده است؟
زخمی ام، اما نمک... بی فایده است
درد دارم، نی لبک... بی فایده است
عاقبت آب از سر نوحم گذشت
لشکر چنگیز از روحم گذشت
جان من پوسید در شب غاره ها
آه ای خمپاره ها، خمپاره ها!
ادامه مطلب
از وسعت شگفت غم بـــــــــاران
آخر میان بستر خون خفتنــــــــد
در گیر و دار حادثه بیـــــــــــداران
رفتند روی دار فــــــــــــراموشی
از سرزمین خاطره ســــــــرداران
وان سوز و ساز وگریه‌ي مستانه
گم شد میان خنده‌ي هشیــاران
ای سربلند حادثه‌ها، ای ســــرو
داغت شکست پشت سپیـداران
آیین ما حفاظت آیینه اســـــــــت
از سنگ‌های فتنه‌ي بـــــــدکاران
با سینه‌ای به وسعت یک جنـگل
صف بسته‌ایم پیش تبــــــــرداران
ادامه مطلب
قطره های خونت
سربند سرخی است
نخل های بی سر را
و آغوش نخلستان
سرشار از استواریت
خیزآبه های کرخه
نامت را
بشکوه
بر پیشانی ساحل می کوبند
و ما هر روز
قاب می کنیم
یادواره ی مردانگیت را
در آیینه ی اشک و آه...
ادامه مطلب
در رگ خونين خرمشهر
اي رها از بند
كركسان رفتند
كاكلي‌ها باز مي‌گردند
آي خرمشهر
كاكلي‌هاي تو در راه‌اند
خوشه‌هاي عشق در منقار
شرح هجران را
رو به سوي ساحل اروند مي‌آرند
آي شهر عشق
كاكلي‌هاي تو مي‌آيند و مي‌آييم
سنگ‌سنگ كوچه‌هايت را
برگ‌برگ نخل‌هاي ساحل اروند رودت را
با گلاب اشك مي‌شوييم
آي خرمشهر
كاكلي‌هاي تو مي‌آيند و مي‌آييم
ادامه مطلب
وقتی کَمه، محبت
دلا، همش غم داره
مثل غروب غربت
کبوتر قشنگم
ز بام ما بریده
مثل بابا که رفته
هیچ کی اونو ندیده
ابرای خیس بارون !
بیا زمین و تَر کن
دلم هوایی شده
باباجونو، خبر کن
ادامه مطلب
