خوش آمدید

 فارس، 26 تیرماه 1359 سالروز تشکیل شورای نگهبان قانون اساسی فرصتی برای بازخوانی وظایف،اختیارات و ساختار این نهاد است که گزارش زیر به اختصار به آن می پردازد.

پیشگفتار

شورای نگهبان در نظام جمهوری اسلامی ایران یکی از مهم‏ترین نهادهای حکومتی به شمار می­آید. این نهاد شباهت زیادی با بعضی از نهادهای حافظ قانون اساسی در تعدادی از کشورها دارد. در قوانین اساسی برخی کشورها نیز نهادهایی به نام «دادگاه قانون اساسی»، « شورای قانون اساسی»، «دیوان قانون اساسی» و نظایر آن پیش بینی شده است که با وجود برخی تفاوت­ها، از حیث ساختار و نوع مسئولیت­ها با یکدیگر شباهت های فراوانی دارند.

شورای نگهبان در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران دارای جایگاه ویژه‌ای است، به گونه­ای که نبودن آن در کنار مجلس قانون‌گذاری، موجب عدم اعتبار مجلس می‏شود. شورای نگهبان وظیفه دارد تمام مصوباتِ مجلس را از حیث عدم مغایرت با موازین اسلامی و قانون اساسی بررسی کرده تا در صورت عدم مغایرت، مصوبه مجلس، صورت قانونی به خود گیرد.

علاوه ‏بر این نقش برجسته، شورای نگهبان مأموریت نظارت بر انتخابات را داشته و مرجع رسمی تفسیر قانون اساسی نیز به شمار می‏آید. از قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران استفاده می­شود که علت اصلی پیش­­بینی نهاد شورای نگهبان، دو مسئله حراست و نگهبانی از «احکام اسلام» و صیانت از «قانون اساسی» بوده است؛ به همین دلیل از این نهاد به شورای «نگهبان» تعبیر شده است. اصل 91 قانون اساسی در عبارتی کوتاه و گویا به این مطلب اشاره کرده است. در قسمتی از این اصل آمده است:

«به منظور پاسداری از احکام اسلام و قانون اساسی از نظر عدم مغایرت مصوبات مجلس شورای اسلامی با آنها، شورایی به نام شورای نگهبان ... تشکیل می­شود... .»

پیش­بینی مسئله «نظارت بر قانون­گذاری» در حقوق ایران، موضوع جدیدی نیست، بلکه می­توان گفت که از نظر قدمت، همزاد تدوین اولین قانون اساسی و تولد نهاد قانون­گذاری در ایران است. اصل 2 متمم قانون اساسی مشروطه در راستای اطمینان از شرعی بودن کلیه مصوبات مجلس شورای ملی چنین مقرر کرده بود: «مجلس مقدس شورای ملی که به توجه و تأیید حضرت امام عصر عجل­الله­فرجه و بذل مرحمت اعلی­حضرت شاهنشاه اسلام خلّدالله­سلطانه و مراقبت حجج اسلامیه کثر‌الله­امثالهم و عامّه ملت ایران تأسیس شده است، باید در هیچ عصری از اعصار، مواد قانونیه آن مخالفتی با قواعد مقدسة اسلام و قوانین موضوعه حضرت خیرالانام صلّی‌الله­علیه­وآله­وسلّم نداشته باشد و معیّن است که تشخیص مخالفت قوانین موضوعه با قواعد اسلامیه بر عهدة علمای اعلام ادام‌الله­برکات­وجودهم بوده و هست؛ لهذا رسماً مقرّر است در هر عصری از اعصار، هیئتی که کم‌تر از پنج نفر نباشد از مجتهدین و فقهای متدینین که مطّلع از مقتضیات زمان هم باشند، به این طریق که علمای اعلام و حجج اسلام مرجع تقلید شیعه اسلام، بیست نفر از علماء که دارای صفات مذکوره باشند معرفی به مجلس شورای ملی بنمایند؛ پنج نفر از آن‌ها را یا بیش‌تر به مقتضای عصر، اعضای مجلس شورای ملی بالاتفاق یا به حکم قرعه تعیین نموده، به سِمَت عضویت بشناسند تا موادی که در مجلسین عنوان می­شود به دقت مذاکره و غوررِسی نموده، هر یک از آن مواد معنونه که مخالفت با قواعد مقدسه اسلام داشته باشد طرح و رد نمایند که عنوان قانونیت پیدا نکند و رأی این هیئت علما در این باب، مُطاع و متّبع خواهد بود و این ماده تا زمان ظهور حضرت حجت عصر عجل‌الله­فرجه تغییرپذیر نخواهد بود.»

بدین ترتیب می­توان گفت اصل مزبور در قانون اساسی مشروطه، که در ادبیات حقوقی و سیاسی به اصل «طراز» معروف است، جلوه­ای ناقص از شکل تکامل­یافتة «نهاد شورای نگهبان» بوده است.[1]

نوع وظایف و اختیارات شورای نگهبان و اهمیت آن موجب شده است که این نهاد در زمره نهادهای بسیار مهم نظام جمهوری اسلامی ایران در آید.

--------------------------------------------------------------------------------

بقیه در ادامه

 به نقل از دیپلماسی ایرانی، از سال گذشته، بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل و وزیر دفاعش، ایهود باراک ، تمامی استعداد خود را در به راه انداختن جنگ روانی به کار گرفته اند. سالگرد هولوکاست در ژانویه، کنفرانس سیاسی آیپک در ماه مارس و مصاحبه های بی شمار آنها نمونه هایی از این جنگ روانی است که این تصور را ایجاد می کند که اسرائیل در هر لحظه ای می تواند به ایران حمله کند و خطر جنگ با گذشت هر روز جدی تر می شود.

اما آیا به واقع این امکان وجود دارد که در یکی از این روزها ، در فاصله حال حاضر تا ماه نوامبر گزارش هایی در خصوص انفجار در تاسیسات هسته ای نطنز یا فوردو مخابره شود؟ یا اینکه شایعه های مربوط به جنگ مانند آنچه در زمان حمله اسرائیل به راکتور هسته ای سوریه اتفاق افتاد، مطرح شود؟

باید گفت خیر.

هرچند که تصمیم گیری در این زمینه تنها بر عهده دو مرد است و در نهایت تنها بر عهده نتانیاهو، می توان با اطمینان گفت، پیش از انتخابات ریاست جمهوری ماه نوامبر در آمریکا، حمله اسرائیل به ایران اتفاق نمی افتد. 6 نوامبر تاریخی است که در تقویم سیاستمداران و فرماندهان نظامی اسرائیل دور آن خط قرمز کشیده شده است.

دن رویو و یوسی ملمن که به تازگی کتابی در خصوص سوء قصد های اسرائیل در ایران منتشر کرده اند، در یادداشتی که در نشریه تبلت منتشر شده ، به نقل از مقامات دولت های اسرائیل و آمریکا ادعا کرده اند که باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا در جریان گفت و گو های خصوصی که در ماه مارس در کاخ سفید انجام شده، به صراحت از نتانیاهو خواسته است تا قبل از انتخابات ریاست جمهوری در ایالات متحده به ایران حمله نکند. حتی اوباما چند هفته پس از ملاقات با نتانیاهو، به طور ضمنی بر این درخواست از نخست وزیر اسرائیل صحه گذاشت. وی پس از دیدار با همتای روسی خود در حاشیه احلاسی در سئول اظهار داشت: این آخرین انتخابات ریاست جمهوری برای من است و پس از این انتخابات انعطاف بیشتری خواهم داشت.

در صورتی که نتانیاهو با این درخواست اوباما موافقت کرده باشد به این معنی است که فرصتی در اختیار وی قرار داده تا بدون بحران و تنش در بازار نفت که به افزایش قیمت بنزین در آمریکا منجر می شود، پیروز دور دوم انتخابات باشد. اما آیا نتانیاهو تا آن زمان منتظر خواهد ماند؟

تردیدی وجود ندارد که نتانیاهو و اوباما از دو دریچه مختلف به خاورمیانه می نگرند. رئیس جمهور آمریکا بر این باور است که پیشرفت در منطقه از طریق شتاب بخشیدن به روند صلح اسرائیل و فلسطین امکان پذیر است اما نخست وزیر اسرائیل تاکید دارد، ایران هسته ای جدی ترین خطر پیش روی دنیای غرب است.

این در حالی است که نتانیاهو اطمینان دارد میت رومنی، رقیب اوباما در انتخابات ریاست جمهوری از هر گونه تصمیم تل آویو در مورد ایران حمایت می کند. باید گفت سابقه دوستی رومنی و نتانیاهو به دهه 1970 و فعالیت در گروه مشاوره ای بوستون باز می گردد. اما اینکه چرا ممکن است نتانیاهو درخواست اوباما را بپذیرد از این واقعیت ناشی می شود که احتمال پیروزی وی در انتخابات ریاست جمهوری زیاد است و نتانیاهو نمی خواهد عنوان متحدی که با خواست رئیس جمهور آمریکا موافقت نکرده را از آن خود کند.

از سوی دیگر برخی مقامات در عرصه سیاسی اسرائیل و برخی چهره های سیاسی اسرائیلی و جامعه اطلاعاتی این کشور تاکید دارند به دلایل متعددی احتمال حمله اسرائیل به ایران در سال جاری منتفی است. به گفته آنها در این مورد اضطراری وجود ندارد چرا که جامعه اطلاعاتی اسرائیل بر این باور است که ایران دست کم یک سال با ورود به باشگاه هسته ای فاصله دارد. همچنین اسرائیل می تواند بدون استفاده از نیروی هوایی و موشک های خود نیز علیه ایران اقدام کند. موساد، سرویس جاسوسی اسرائیل، روابط بسیار نزدیکی با سیا و دیگر آژانس های امنیتی آمریکا دارد. از سوی دیگر در حالی که دیپلمات ها در سال جاری سرگرم مذاکرات هسته ای با مقامات ایرانی بودند، اسرائیل و شرکای محرمانه اش برنامه هایی را به منظور ایجاد تاخیر در برنامه های هسته ای ایران ، پیش بردند. جنگ سایبری و سوء قصد به جان دانشمندان هسته ای ایران از جمله این برنامه ها به شمار می رود.

اغلب تحلیلگران نظامی در اسرائیل بر این عقیده اند که توانایی های این کشور برای بمباران ایران محدود است و تنها می تواند چند سال برنامه های هسته ای جمهوری اسلامی را به تاخیر بیاندازد. مئیر داگان، رئیس سایق موساد از جمله چهره هایی است که علیه کابینه نتانیاهو برای حمله به ایران تلاش می کند.

در مجموع باید گفت احتمال حمله به ایران در آینده بسیار نزدیک دور از ذهن است اما این احتمال وجود دارد که رئیس جمهور جدید آمریکا چه اوباما باشد و چه رومنی ، یکی از امضاء کنندگان فرمان حمله به تاسیسات هسته ای جمهوری اسلامی پس از برگزاری انتخابات ریاست جمهوری باشد. این آخرین مرحله پس از سنگین تر کردن تحریم ها، اقدامات محرمانه و دیپلماسی خواهد بود. به بیان دیگر هرچند که مقامات عالی آمریکا و اسرائیل در برخی زمینه ها مانند مساله فلسطین یا زمانبندی و تاکتیک ها اختلاف نظر دارند، در این مورد که نمی توان با سایه ایران مجهز به سلاح هسته ای زندگی کرد، اتفاق نظر دارند.

 به نقل از مشرق، چندی پیش در خبرها آمده بود که "یک شاهزاده آل‌سعود به لندن گریخت"؛ این شاهزاده سعودی کسی نبود جز "سارة بنت طلال بن عبدالعزیز" که به انگلیس فرار و از این کشور درخواست پناهندگی کرد.

این شاهزاده سعودی پس از فرار درباره علت پناهندگی خود به انگلیس چنین گفت: من می‌ترسم. من مورد سو استفاده فیزیکی و روحی قرار گرفته‌ام. دارایی‌هایم توقیف شده است. آنها مرا متهم کرده‌اند که از ایران دفاع می‌کنم و مخالف‌شان هستم!

جمعه گذشته وکیل ساره بنت طلال تقاضای پناهندگی وی را به‌طور رسمی به وزارت کشور انگلیس تحویل داد. این شاهزاده سعودی از سال 2007 میلادی تا کنون با پدرش قطع رابطه کرده است.

ساره بنت طلال بر سر میراث 325 میلیون پوندی برجای‌مانده از مادرش نیز در عربستان، سوئیس، مصر و لبنان با برادرش ترکی بن طلال بن عبدالعزیز دعوای حقوقی داشته است.

ساره در سال‌های اخیر تحت سرپرستی عمویش، نایف بن عبدالعزیز آل سعود (ولی‌عهد و رقیب پدرش) زندگی می کرد اما پس از مرگ نایف در ماه گذشته، شاهزاده سعودی یکی از حامیان اصلی خود در دربار را از دست داد و به ظاهر فشار ناشی از رقابت بر سر قدرت در دربار سبب شد که وی به انگلیس پناه ببرد.

این پرسش مطرح است که آیا باید فرزند کسی چون شاهزاده طلال که در میان خاندان سعودی و پسران ملک عبدالعزیز، بنیانگذار پادشاهی سعودی به‌اصطلاح روشنفکری معروف است، به چنین سرنوشتی دچار شود که عمویش، نایف بن عبدالعزیز سرپرستی او را برعهده بگیرد و پس از مرگ او مجبور به فرار از کشور شود یا با برادرش برسر میراث مادرش گلاویز شود، مگر پدر او طلال از ثروت های میلیاردی کم دارد، آیا کسی که خود را داعیه اصلاح و روشنگری و روشنفکری در عربستان می داند، نمی‌تواند حتی از پس حل مشکلات دختر خود برآید.

شاهزاده طلال بن عبدالعزیز کیست

شاهزاده "طلال بن عبد العزیز آل سعود" متولد 1350 هـ.قـ / 1931 میلادی هجدهمین فرزند ذکور ملک عبدالعزیز، بنیانگذار پادشاهی عربستان سعودی است.

وی پست‌ها و مناصب بسیاری را در پادشاهی آل سعود عهده دار بود و رهبری جنبشی به نام جنبش "شاهزادگان آزاد" را برعهده داشت که به ظاهر خواستار تشکیل کشوری برپایه قانون اساسی و پارلمان و کناره گیری خاندان حاکم از حکومت و مساوات بین زن و مرد بود! اما در واقع در پوشش این الفاظ و شعارها درصدد تحقق اهداف مورد نظر خود بود.

شاهزاده طلال در سال 1372 هـ قـ / 1953 مـ هنگامی که به وزارت ارتباطات منصوب شد، وارد زندگی کاری و شغلی خود شد و این منصب را تا سال 1955 برعهده داشت تا اینکه در این سال به معاون وزیر دارایی و در سال 1380 هـ قـ / 1961 مـ به وزیر دارایی منصوب شد تا یک سال پس از آن به عنوان سفیر عربستان سعودی در فرانسه عازم پاریس شود.

همان گونه که گفته شد، در سال 1958 به همراه سه برادر دیگر خود "مشاری" و "بدر" و "فواز" جنبش "شاهزادگان آزاد" را به دلیل اختلافاتی که با ملک سعود و ملک فیصل دو برادر دیگرش داشت تأسیس کرد.

طلال پس از تأسیس این جنبش عربستان را به قصد مصر ترک کرد و در آنجا "جمال عبد الناصر"، رئیس جمهوری وقت مصر که با سلطنت پادشاهی مبارزه می‌کرد، به گمان اینکه وی واقعا مخالف پادشاهی است، از وی استقبال کرد.

از آنجا که ملک سعود که پس از مرگ عبدالعزیز،‌ پدر و بنیانگذار پادشاهی سعودی قدرت را در عربستان به دست گرفته بود، پاسپورت و گذرنامه دیپلماتیک طلال را باطل کرده و از او گرفته بود،‌ طلال مجبور به اقامت در مصر شد و جز هنگام به قدرت رسیدن ملک فیصل که پس از سعودی در عربستان به قدرت رسیده بود، اجازه بازگشت به عربستان نیافت و فیصل به این شرط به طلال اجازه بازگشت به عربستان را داد که در امور مملکت دخالت نکند.

به همین دلیل پس از بازگشت به عربستان از سیاست دور ماند و به همین دلیل بالاجبار خود را مشغول امور فرهنگی و آموزشی کرد و برای بهبود وجه خویش چندین موسسه فرهنگی بین المللی دایر کرد.

در 16 نوامبر 2011 طلال پس از مرگ "سلطان بن عبدالعزیز" یکی از پسران عبدالعزیز که در آن زمان ولی‌عهد عربستان سعودی به شمار می‌ آمد، استعفای خود را از "شورای بیعت" اعلام کرد، شورایی که وظیفه آن تعیین ولی‌عهد جدید از میان پسران عبدالعزیز است.

جدایی طلال از شورای بیعت سه هفته پس از انتخاب "نایف بن عبدالعزیز"، ولی‌عهد تازه متوفی صورت گرفت. وی در ظاهر مدعی شده بود که چون شورای بیعت وی را برای رایزنی و مشورت درباره تعیین ولی‌عهد جدید دعوت نکرده است، از این شورا استعفا می دهد، اما واقعیت امر این است که وی به انتخاب نایف به عنوان ولی‌عهد اعتراض داشت و در مصاحبه های چندی گفته بود که او از نایف بزرگتر است و باید ولی‌عهدی به او می رسید.

شاهزاده طلال دارای چهار همسر است که از آنها صاحب 15 فرزند است که معروف‌ترین آنها شاهزاده "ولید بن طلال" شاهزاده میلیاردر سعودی که فساد اخلاقی‌اش به اندازه دارایی‌هایش معروف است.

اگرچه پدر نیز مانند پسر، دارایی‌ها و ملک و املاک بسیاری را دارد که از آمار دقیق آن کسی تاکنون آگاه نیست. "المجتهد" کسی که در عربستان سعودی به "جولیان آسانژ" این کشور معروف شده و هر از چندگاهی دست به افشاگری هایی علیه شاهزادگان سعودی می زند، در این ارتباط می نویسد:

شاهزاده طلال به همراه ملک عبد الله و شاهزاده مشعل و نایف و سلمان 80 درصد اراضی کشور عربستان را تملک می کنند و دارایی ها و املاک طلال به حدی زیاد و غیرقابل شمارش یا بیان است که وی برای اداره آنها ساختمانی چند طبقه مقابل کاخش در منطقه "الفاخریه" ریاض به همراه صدها حسابرس و کارمند اختصاص داده است و برآورد می‌شود دارایی‌ها و سرمایه‌اش در خوش‌بینانه‌ترین حالت، بالغ بر بیش از 25 میلیارد ریال سعودی باشد که بیشتر از تمام سرمایه‌گذاری‌های پسرش "الولید" در بانک‌هاست، اما کسی از آن خبردار نیست و همه، الولید را ثروتمندترین شاهزاده سعودی می‌دانند.

این در حالی است که "ریم بنت الولید" نوه جوان طلال که ثروتش به پای ثروت پدر و پدربزرگش نمی‌رسد، به‌تنهایی از ثروتی برخوردار است که وی را تبدیل به یکی از ثروتمندترین زنان جهان قلمداد کرد. 

شاید بتوان گفت که میزان اراضی که شاهزاده طلال در عربستان سعودی به تملک خود دراورده است، بیش از دها میلیون متر مربع باشد و بیشتر از آن زمین هایی را در کشورهای دیگر خریداری کرده و تملک کرده است.

المجتهد تاکید می کند که بازارهای معروف "العزیزیه" از آن طلال است که زمانی می خواست مالکیت آنها را به الولید انتقال دهد، اما از این امر منصرف شد.

به همین دلیل المجتهد تأکید می کند که زمانی طلال می‌تواند، از اصلاحات در عربستان سعودی سخن گوید و خود را منادی اصلاحات و پیشرفت در کشور معرفی کند که پیش از هر اقدام اموال و املاک خود را به مردم فقیر و مستمند کشورش بسپارد که حتی توان سیر کردن شکم‌ های خود را ندارند.

المجتهد درباره فساد اخلاقی و مالی طلال می‌گوید که او 15 سال پیش وقتی ساختمانی را برای حسابرسی اموال و املاکش تأسیس کرد و آن را به این امر احتصاص داد، تمام کارمندان آن را زن انتخاب کرد و این از جمله موضوعات مورد اختلاف وی با سلمان بن عبدالعزیز، ولی‌عهد کنونی بود که در آن زمان روسای "هیئت امر به معروف و نهی از منکر" سعودی از وی طلال نزد سلمان به خاطر این اقدام شکایت برده بودند و موجب بروز اختلافات شدیدی بین او و سلمان شد و برای پایان دادن به اعتراض‌های سلمان، از فهد بن عبدالعزیز، پادشاه وقت عربستان کمک گرفت تا به هر طریق ممکن به این قضیه فیصله دهد.

این درحالی است که المجتهد با تاکید بر اینکه دارایی‌ های 25 میلیارد ریالی طلال معاف از مالیات هستند، به گوشه دیگری از فساد مالی وی اشاره می کند و می گوید که در زنان پادشاهی سعود و هنگامی که وی مسؤولیت وزارت دارایی عربستان را برعهده داشت، یکباره و در سال 1960 میلادی بیش از 100 میلیون ریال از خزانه مملکت مفقود شد که ارزش آن در حال حاضر برابر با 100 میلیارد ریال است و بعدها مشخص شد که طلال آنها را به سرقت برده و سپس به کشورهای اروپایی انتقال داده تا در آنجا املاکی را خریداری کند و بخشی از آنها را در بانک هلند سرمایه‌‌گذاری کند و اسناد و مدارک آن نیز موجود است.

شاهزاده عیاش و معتاد

اینکه می گویند، طلال از جمله فرزندان گوش به فرمان پدر بوده است، شایعه‌ای بیش نیست، چون هنگامی که در سال 1953 میلادی به وزیری راه ارتباطات منصوب شد و مسؤولیت نظارت احداث خط آهن عربستان برعهده وی بود، با اینکه عبدالعزیز دستور به عدم استفاده از انواع سیگار و مواد مخدر را داده بود، طلال هرشب مجالس عیش و نوش برپا می کرد و در آن از چهره های سرشناس سعودی و خارجی دعوت می کرد، به حدی که خود به استفاده از سیگار و انواع مواد مخدر معتاد شد.

همچنین باید تأکید کرد که شاهزاده طلال از جمله شخصیت های سعودی است که تأکید بسیار داشت تا در تابستان‌های دهه نود در جشن‌های "الیزابت تیلور" به بهانه اینکه جشن‌هایی خیریه هستند، حضور داشته باشد، اما دریغ از یک کار خیر یا اقدام نیکوکارانه در داخل کشور خودش.

روشنفکری غربگرایانه طلال را باید در تریبت فرزندانش نیز ملاحظه کرد که فرزندش الولید را به غربزدگی تشویق کرد و یکی از دخترانش یکی از مشتریان ثابت کاباره‌ها و کافه‌های کشورهای غربی آن هم با وضعیتی بسیار زننده و خلاف عرف و اخلاق است.

المجتهد با اشاره به تبعیضی که طلال بین فرزندان خود قائل می شود، تأکید می کند: درحالی که طلال تمام توجه خود را بر این قرار داده بود تا دارایی‌های برجای مانده از یکی از همسرانش به نام "الموضی العنقری" را به یکی از پسرانش به نام "ترکی" انتقال دهد و از تمام نفوذ خود در لبنان و مصر در این راه استفاده کرد، یکی از دختران خود به نام "ساره" که در خارج کشور به سرمی‌برد، چنان فشاری آورد تا او را به کشور بازگرداند و در این راه حتی مواجب و حقوق او را نیز قطع کرد.

المجتهد تأکید می‌ کند که طلال همواره از جمله کسانی بوده که با ادعای روشنفکری و روشنگری از هیئت امر به معروف و نهی از منکر سعودی به بهانه دخالت در خصوصی ترین امور و شئونات عربستانی ها انتقاد کرده و شکایت داشته است، اما واقعیت این انتقادها و شکایت‌ها این است که وی دارای ویلایی اعیانی در منطقه "المرسلات" است که از آن برای مناسبت‌ها و مراسم‌های خاص استفاده می‌کند، از جمله اینکه وی از این ویلا برای استقبال از زنان نیازمند استفاده می کرد و رسوایی سال 1998 میلادی که هیئت امر به معروف و نهی از منکر از آن مطلع شد، در عربستان معروف است و کسی نیست که از آن بی‌اطلاع باشد. اما چون پرونده تحقیق در این ارتباط به دستگاه امنیت و برادرت نایف سپرده شد،‌ برای جلوگیری از رسوایی و از بین رفتن بیش از پیش آبروی خاندان سعودی به‌سرعت بر آن سرپوش گذاشته شد.

این، تنها گوشه‌ای از فساد مالی و اخلاقی شاهزاده طلال است که در این مقال به طور خلاصه به آن اشاره شد.