برای طلبه شهید سیدمهدی مُهری
چه شوري به همراهي پيکرت بود
پر از خون دل، يار همسنگرت بود
تو را مي‌شناسم از آن يک نشاني
که بر جسم چون پاک چوگل پرپرت بود
نسيم ارمغاني ز پيراهنت داشت
که همراه با جسم جان پرورت بود
پرستوي عاشق، کجا پرکشيدي
هواي کدامين هوا در سرت بود؟
تو معراج خون را چه ديدي برادر
چه شوري به اسراي بال و پرت بود
دلم شد به همراه تابوت سرخت
که بر دوش ياران نام آورت بود
به قرآن تو يادگاري نوشتيم
که با مهر و تسبيح و انگشترت بود
ز پيراهنت،‌عطر قرآن بلند است
که هنگام احرام خون در برت بود
در آن قاب عکست که داري تبسم
نشاني ز گلخنده باورت بود
تو درياي شعر و شعوري و غروري
شهادت ولي شعر زيباترت بود
به محشر مبادا که گويي به «منصور»
براي شهيدان چه در دفترت بود