خوش آمدید

چهارشنبه 27 مرداد 1389 - 12:40 PM

واكاوي دلايل پخش نشدن ربناي شجريان از صدا و سيما

مدتي است كه پخش نشدن دعاي ربنا با صداي محمدرضا شجريان از صدا و سيماي جمهوري اسلامي ايران و در لحظات افطار به دغدغه اول و سوژه داغ برخي رسانه‌ها مبدل شده است.
اگر نگاهي گذرا به تيترهاي خبري اين رسانه بيندازيم خواهيم ديد ده‌ها تحليل و تفسير و يادداشت در چرايي پخش نشدن ربنا نوشته‌اند و يادداشت‌هاي رنگارنگ فراواني در تعريف و تمجيد از اين خواننده موسيقي سنتي بيان كرده‌اند و به نوعي از رسانه ملي خواسته‌اند اين اثر را در شبكه‌هاي راديو و تلويزيون براي مردم پخش كند، اما در لابه‌لاي تمامي يادداشت‌هاي نوشته شده نكته‌اي كه پنهان مانده و يا نويسندگان سعي در پنهان نمودن اصل ماجرا داشته‌اند، دلايل اصلي پخش نشدن صداي شجريان است كه در گزارش تحليلي پيش رو به واكاوي اين موضوع خواهيم پرداخت.

بقيه در ادامه

چهارشنبه 27 مرداد 1389 - 12:38 PM

اسرا را پس از خريدن مي‌كشند و سرهايشان را به ايران مي‌فرستند

يك روز، جعفر معروفي و عده‌اي از بچه‌ها براي شستن فرش به كنار رودخانه رفتند. هنگام بازگشت، چند نفر عراقي به همراه آنها تا زندان آمدند. آنها به كاسيد گفتند كه ما، اين اسير شما را مي‌خريم و حاضر بودند كه براي معروفي ده هزار دينار، بدهند.

اشاره:
امير فرخ فرهمند رنح و اندوه هزار روز اسارت را چشيده است. او وقتي براي گذارندن مرخصي عيد به خانه‌اش مي‌آمد در ميان كوه و كمر‌هاي كردستان به كمين نيروهاي سازمان «خبات» كه عراقي‌ها آب و نان‌شان را مي‌دانند افتاد و سه سال از جواني‌اش را در كوههاي و دره‌هاي گذارنده؛ هم در كردستان ايران و هم در كردستان عراق.
او پس از سه سال آزاد شد و با تني رنجور و بيمار به خانه‌اش بازگشت.
امير فرخ فرهمند چند سال پيش پيش كتابي از حوادث آن روزها نوشت با عنوان هزار روز اسارت منتشر كرد. نوشته ي زير فقط چند روز از آن هزار روز است:

بقيه در ادامه

چهارشنبه 27 مرداد 1389 - 12:36 PM

نامه‌اي از آزاده شهيد «محمود امجديان»

خواهر جان! چند روزي است از ماه مبارك رمضان مي‌گذرد. در اين ماه واقعاً سعادتي نصيبم شده و لذت مي‌برم. هم‌اكنون نزديك سحر است.خواهر جان! در ماه مبارك رمضان و ماه محرم عجيب آدم ياد ايران مي‌افتد. همه اين‌طور هستند.

اشاره:

نامه‌اي كه مي‌خوانيد از شهيد «محمود امجديان» است. او در بهمن ماه سال 1361 به اسارت نيروهاي عراقي درآمد. بيشتر سال هاي اسارت محمود در اردودگاه هاي موصل 3 و 4 گذشت و در اواخر به اردوگاه تكريت منتقل شد. محمود در غربتي غمبار به وسيله يكي از منافقين مورد حمله قرار گرفت و به شهادت رسيد. اكنون او مزاري بي‌زائر در قبرستان رماديه عراق دارد.

خدمت خواهر گراميم

اميدوارم كه حالتان خوب باشد. خواهر جان! عكس شما را ديدم. تارهاي غم بر چهره‌تان پيداست. خواهر جان! اگر بگويم دلم سنگ است و خم به ابرو نمي‌آورم شايد باور نكنيد، اما چهره شما سوز عجيبي به قلبم مي‌دهد. مي‌دانم. حال تو را درك مي‌كنم. خواهر چيزي ديگري است. خواهرجان! فقط زنده باشم و اين تارهاي غم را به شادي تبديل كنم و از ناراحتي رهايتان كنم. خواهر جان! چند روزي است از ماه مبارك رمضان مي‌گذرد. در اين ماه واقعاً سعادتي نصيبم شده و لذت مي‌برم. هم‌اكنون نزديك سحر است. خواهر جان! در ماه مبارك رمضان و ماه محرم عجيب آدم ياد ايران مي‌افتد. همه اين‌طور هستند. خواهر جان! امسال هوا خيلي خنك است. به طوري كه چند روز پيش باران آمد. خيلي لذت دارد. بيشتر ختم قرآن و دعا داريم. خوراك روح ما هم شده اين ها. واقعاً كه اگر خدا كمك نكند با اين بدن هايي كه ما داريم مشكل است. خواهرجان! آن قدر برايتان تعريف دارم كه كتاب ها مي‌شود. تازه شكر كنيد زياد حوصله به خرج نمي‌دهم وگرنه پشت‌نامه هم برايتان مي‌نوشتم. از اين كه مي‌بينيد دست خطتم تميز نيست راستش خيلي كم اينجا فارسي به كار برده مي‌شود. همه‌اش انگليسي كار مي‌كنيم و فارسي نمي‌نويسيم. دستم به انگليسي تازه مي‌خواهد روان شود. روزهاي خوبي دارم و مي‌گذرد اين روزگار... .

22،5،65

محمود

چهارشنبه 27 مرداد 1389 - 12:35 PM

دوستدارت نسرين

آن روز كه صليب آمده، بود، خبر تلخي براي سيد محمد رسيد. سيد منقلب شده بود و از شدت غم به گوشه‌اي پناه برده، زانوي غم در بغل گرفته بود.بعد فهميديم كه زن سيد در نامه‌ نوشته كه ديگر نتوانسته بدون سرپرست زندگي كند و به همين دليل غيابا طلاق گرفته و با مرد ديگري ازدواج كرده است.

صليبي هاي‌ كه پا به اردوگاه مي‌گذاشتند همه چيز حال و هوايي ايراني به خود مي‌گرفت. اين احوال از طريق نامه‌هايي كه صليب مي‌آورد، به ارودگاه منتقل مي‌شد. وارد اردوگاه كه مي‌شدند، مثل هميشه اولين حرف‌شان اين بود: خوشحاليم از اين كه دوباره شما مي‌بينيم. اسرار به شوخي به آنها مي‌گفتند: راستي راستي خوشحاليد كه ما هنوز اينجاييم؟ و صليبي ‌ها به خنده مي‌گفتند: "نه، خوشحاليم از اين كه شما سالم مي‌بينيم. "

با ورود صليبي‌ها به اردوگاه ، نگاه اول اسرار را براي دريافت نامه‌هايشان درك مي‌كردند، قبل از هر كار، نامه‌ها را تحويل مي‌دادند. براي اين كار، مسئول آسايشگاه‌هاي را فرا مي‌خواندند و در حضور نماينده صليب، چمدان‌ها يكي يكي باز مي‌شدند. يك نفر اسم صاحب نامه را مي‌خواند، در هر آسايشگاهي بود، مسئول همان آسايشگاه‌ نامه را مي‌گرفت. به اين ترتيب، همه ‌نامه‌ها افراد آسايشگاهش را تحويل مي‌گرفت و روانه آسايشگاه مي‌شدند.

لحظه ورود ارشد به آسايشگاه از شيرين ترين لحظات روزهاي تلخ اسارات بود. اسراي اردو گاه در اين لحظه، بسته به روحيات شخصي، حالات مختلف داشتند. بعضي نمي‌توانستند خوشحاليشان را پنهان كنند و براي دريافت نامه‌ شان بي تابي مي‌كردند ، بعضي سرجايشان آرام مي‌نشستند و از ترس اين كه مبادا نامه‌اي برايشان نيامده باشد ، فقط انتظار مي‌كشيدند.

مسئول آسايشگاه‌ كسي را انتخاب مي‌كرد تا نامه هر كس را كه مي‌خواند، به دست صاحبش برساند. همه سر جاهايشان بي صبرانه مي‌نشستند و مسئول آسايشگاه شروع مي‌كرد. صاحبان نامه‌ها با خوانده شدن اسمشان حالات متفاوتي داشتند. بعضي از جا مي پريدند، بوسه‌اي از گونه مسئول آسايشگاه مي‌گرفتند و خودشان نامه را تحويل مي‌گرفتند و با عجله مي‌خواندند، بعضي هم خوشحاليشان را بروز نمي دادند و منتظر مي‌ماندند تا نامه را برايش ببرند. نامه ها يكي يكي تا آخرين اسم خوانده مي‌شد. نامه‌ها كه تمام مي‌شد، تعداد معدودي از افراد آسايشگاه با سينه‌اي پر غم از آسايشگاه بيرون مي‌رفتند؛ آنها كساني بودند كه هيچ نامه‌اي برايشان نيامده بود و براي اطلاع از اوضاع خانواده مجبور بودند دو ماه ديگر به انتظار بنشينند. اين افراد، فرصت زيادي براي دلتنگي كردن نداشتند، زيرا ديگران به سراغشان مي‌رفتند و با نشان دادان عكس‌ها و نامه‌هايي كه برايشان از ايران رسيده بود، آنها را نيز در شادي خودشان شريك مي‌كردند. محوطه ارودگاه كه در هنگام تقسيم نامه‌ها خلوت بود، رفته رفت شلوغ و اسرا پس از ديداري كه از طريق نامه با خانواده‌هاشان داشتند، دوباره به ارودگاه برمي‌گشتند تا دنباله اسارت را از سر گيرند. در اين مدت، مسئولين آسايشگاه براي ديدار مجدد صليب به اتاق ارشد ارودگاه مي‌رفتند. اما در آسايشگاه‌ها هنوز هم عده‌اي مانده بودند كه زانوي غم در بغل داشتند و در عين سكوت، باريكه‌اي از اشك بر گونه‌هايشان مي‌لغزيد و در وصله‌هاي سرزانوشان فرور مي‌رفت. اين ها كساني بودند كه از محتواي نامه خبر مرگ پدر، مادر يا عزيزي را شنيده بودند. اين خبر به زودي به گوش اسرا مي‌رسيد و در اولين فرصت مجلس ختمي برگزار مي‌شد و اسرا در غم اسير داغدار شريك مي‌شدند.

آن روز كه صليب آمده، بود، خبر تلخي براي سيد محمد رسيد. سيد منقلب شده بود و از شدت غم به گوشه‌اي پناه برده، زانوي غم در بغل گرفته بود. سيد غمش را به هيچ كس بازگو نمي‌كرد. گفتيم يقين عزيزي از دست داده است، اما اينطور هم نبود، غم سيد از اين هم شايد دردناكتر بود. سرانجام با اصرار زياد سيد دردش را به يكي از نزديكانش گفت. بعد فهميديم كه زن سيد در نامه‌ نوشته كه ديگر نتوانسته بدون سرپرست زندگي كند و به همين دليل غيابا طلاق گرفته و با مرد ديگري ازدواج كرده است.

همه دلشان به حال سيد مي‌سوخت. برايش متاسف بودند و سعي مي‌كردند به نحوي دلداري‌اش بدهند.

صليبي‌ها هم بساطشان را جمع كردند و رفتند. با رفتن صليب ارودگاه و اسرا به حال و هواي قبلي خود در آمدند. تنها سيد بود كه همچنان مغموم و دل شكسته گوشه گير شده بود. اين وضع دو ماه ادامه داشت و در اين مدت، سيد را غم و غصه لاغر و استخواني كرده بود.

بار ديگر كه صليبي‌ها به ارودگاه آمدند، تنها كسي كه از آمدنشان خوشحال نبود، سيد بود. براي او ديگر همه چيز تمام شده بود. طبق معمول مسئوولين آسايشگاه رفتند نامه‌ها را تحويل گرفتند و به آسايشگاه آمدند. اولين نامه مال سيد بود.

اسمش را خواندند. اما او در آسايشگاه نبود. بيرون، كنار سيم خاردار قدم مي‌زد. كسي نامه‌اش را به سرعت به دستش رساند. سيد، نامه را با تاني و بي هيچ شوقي گرفت و با بي ميلي از نگاه گذارند، اما با مرور اولين خط تكاني خورد و حالتي جدي به خود گرفت. نگاهش به تندي سطور نامه را مي‌بلعيد و پيش مي‌رفت. سيد با دلي پرتپش كه نزديك بود از سينه‌اش بيرون بيفتد، آخرين سطر نامه را خواند و رسيد به امضاي همسرش كه نوشته بود: "دوستدارت نسرين "

نسرين در نامه‌اش خبر سلامت خود و فرزندش را به سيد داده و گفته بود كه در نامه نوشتن كم كاري نمي‌كند و سيد بعدها فهميد كه اين شيطنت كار منافقيني كه در سانسور عراق خدمت مي‌كردند، بوده است. نامه نگاري‌هاي سيد و همسرش تا پايان اسارت ادامه پيدا كرد. فارس

چهارشنبه 27 مرداد 1389 - 12:34 PM