خوش آمدید

بر آتش هجر عمری ار بنشینم

بر خاک در تو هم به دل نگزینم

از باد همه نسیم زلفت بویم

در آب همه خیال رویت بینم

من دل به کسی جز از تو آسان ندهم

چیزی که گران خریدم ارزان ندهم

صد جان بدهم در آرزوی دل خویش

وان دل که ترا خواست به صد جان ندهم

آن دیده ندارم که به خوابت بینم

یا آن رخ همچو آفتابت بینم

از شرم رخ تو در تو نتوان نگریست

می‌ریزم اشک تا در آبت بینم

می نوش کنم ولیک مستی نکنم

الا به قدح درازدستی نکنم

دانی غرضم ز می‌پرستی چه بود؟

تا همچو تو خویشتن پرستی نکنم

کس نیست غم اندوخته‌تر زین که منم

با درد تو آموخته‌تر زین که منم

گفتی که نه‌ای به عشق درپخته هنوز

خامی چه کنی سوخته‌تر زین که منم

چون حرب کنم هیج محابا نکنم

چون عفو کنم هیچ مدارا نکنم

من سایهٔ یزدانم و نیکو نبود

گر قدرت و رحمت آشکارا نکنم

ای دل ز فلک چرا نیوشی آزرم

هم بادم سرد ساز و با گریهٔ گرم

دلبر ز تو وز ناله کجا گردد نرم

آن را که هزار دیده باشد بی‌شرم

شبها چو ز روز وصل او یاد کنم

تا روز هزار گونه فریاد کنم

ترسم که شب اجل امانم ندهد

تا باز به روز وصل دل شاد کنم

در خدمت تست عقل و هوش و جانم

گر پیش برون روم ور از پس مانم

اقبال نیم که سال وماه و شب و روز

واجب باشد که در رکابت رانم

ای دل چو به غمهای جهان درمانم

از دیده سرشکهای خونین رانم

خود را چه دهم عشوه یقین می‌دانم

کاندر سر دل شود به آخر جانم