خوش آمدید

آخر شب دوش بی‌تو ای شمع چگل

بگذشت و گذاشت در غمم خوار و خجل

تو فارغ و من به وعده تا روز سپید

در بند تو بنشسته و برخاسته دل

آمیختم از بهر تو صد رنگ و حیل

هم دست اجل قوی‌تر آمد به جدل

گر جان مرا قبول کردی به مثل

پیش از اجلش کشیدمی پیش اجل

ای چشم زمانه کرده روشن به جمال

در گوش تو برده خوشترین لفظ سؤال

رایی داری چو آفتاب اول روز

عمری بادت چو سایه‌ها بعد زوال

ای مسند تو قاعدهٔ دولت گل

خصمت که ز عز تست دست خوش ذل

بی‌قدر چو خار باد و کم عمر چو گل

چون آب خروشان و لگدکوب چو پل

ای گوهر تو خلاصهٔ عالم گل

باد از تو دو قوم را دو معنی حاصل

چون آب نکوخواه ترا حکم روان

چون لوله بداندیش ترا سوخته‌دل

در منزل آبگینه هنگام درنگ

چون بی‌تو دل شکسته را دیدم تنگ

گفتم که چگونه‌ای دلا گفت مپرس

چونانک در آبگینه اندازی سنگ

تا دست طمع بشستم از عالم خاک

از گرد زمانه دامنی دارم پاک

امید بقا یکی شد و بیم هلاک

چون من ز جهان برفتم از مرگ چه باک

ای جاه تو چون سماک و عالم چو سمک

یک شقه ز نوبتی جاه تو فلک

یک چند ترا رکاب بر دست ملوک

یک چند ترا غاشیه بر دوش ملک

زین رنگ برآوردن بر فور فلک

خون شد دلم و نیافتم غور فلک

در جمله گزیر نیست از جور فلک

تا رخت برون نبردی از دور فلک

با خاک برابرم ز بی‌سنگی خویش

وز دل خجل از دوام دلتنگی خویش

یارب بدهم شرم ز بی‌شرمی خویش

تا باز هم ز ننگ بی‌ننگی خویش