خوش آمدید

آن کس که لوای عشق بر دوش آید

با نیستی ابد هم آغوش آید

گر صور دمند و گر مسیحا آرند

این کشته نه مستی ست که با هوش آید

ای عیش به آلایشت آمیخته اند

وی غم ز صفای سینه ات ریخته اند

ای عشق عجب درد سرشتی، پیداست

کز آب و گل منت بر انگیخته اند

آنم که تنم همیشه از جان به بود

آلایش دامنم ز دامان به بود

اوقات حیات خویش را سنجیدم

هر وقت که در خواب گذشت آن به بود

دیدم جایی که فتح باب آنجا بود

منزل گه آرام و شباب آنجا بود

باز نظر و منع نقاب آنجا بود

خفاش آنجا و آفتاب آنجا بود

مردیم که آه ما دل شب نگزد

در جام رود می ای که مشرب نگزد

مردیم ولی نه زود مردیم، نه شاد

غم دست به هم ساید و هم لب نگزد

عرفی چه خروشی که فلان گمره شد

ملزم کنمش که بایدش آگه شد

چون ما و تو بسیار تعصب کیشان

ملزم نشدند و گفت و گو کوته شد

عشق آمد و از مژدهٔ غم شادم کرد

وز بندگی عافیت آزادم کرد

هر موی مرا به یک جهان درد آراست

چندان که خراب بودم آبادم کرد

عرفی دل ما کیش دگرگون نکند

دریوزه جز از درون پر خون نکند

سامان بهشت اگر در این کوچه کشید

امید سر از دریچه بیرون نکند

جمعی ز کتاب سخنت می جویند

جمعی ز گل و نسترنت می جویند

آسوده جماعتی که رو از دو جهان

بر تافته از خویشتنت می جویند

ای ملک غمت هر چه فرازست و فرود

وز تیغ تو چاک صبر را جوش وجود

آن خال سیه نیست که از لطف جبین

جای گرهٔ زلف تو گردیده کبود