خوش آمدید

شاها نفسم باغ ثنا خواهد شد

عمر تو گلستان بقا خواهد شد

حیف از لب آستانهٔ دولت تو

کالوده به بوس لب ما خواهد شد

آن کس که ز راه نفسم بسته کند

دل را ز هجوم داغ گل دسته کند

بیماران را دم مسیح است علاج

ای وای بر آن کس دم او تفته کند

شاهی که فلک هم گهر او نشود

سنجیدن او به سعی بازو نشود

هم سایهٔ او نهند در کفه مگر

ور نه دو جهانش هم ترازو نشود

عرفی دل و طبع تو ستمگار مباد

نیش تو به سینهٔ کس کار مباد

شیرین منشان جلوه کنندت به ضمیر

این چشمهٔ نوش نیشتر زار مباد

در سردی یخ بند که لرزد خورشید

خون بسته شود چون بقم در رگ بید

گل دسته ای از دود شرر بسته شود

کاندر کف روزگار ماند جاوید

وقت است که یاران به گلستان ریزند

گل های نشاط در گریبان ریزند

بلبل به هوای باغ بشکست قفس

این مژده به شاخ و برگ بستان ریزند

از زهر ستیزه خوی او می شویند

از چشمهٔ حسن روی او می شویند

از پیچش دل طرهٔ او می شکنند

از گریهٔ مشک روی او می شویند

عشق تو خرابات نشین می باشد

کوی تو بهشت عقل و دین می باشد

در دور تو هست جای دل در کف دست

در عهد تو جان در آستین می باشد

دردا که اجل رسید و درمان نرسید

توفیق به غور شور بختان نرسید

مرگ آیت یأس خواند در شهر دلم

کفر آمده ساخت دیر، ایمان نرسید

از خامشی ام جان یه سخن می سوزد

وز بی خودیم نقش وطن می سوزد

حیرت ز هم آغوشی من می نالد

اندیشه ز آرزوی من می سوزد